Ven po relaksującym dniu z Emmą rzuciła się na swoje wielkie łóżko.
Zamknęła oczy i zaczęła się zastanawiać, czy jak je otworzy, to wszystkie je problemy znikną. Wymacała górny róg kołdry, po czym zawinęła się nią w rulon, pozornie chowając się przed całym światem.
Po niecałej godzinie otworzyła oczy, po czym podeszła do swojego telefonu i go odblokowała.

- Osiem minut po godzinie dwudziestej pierwszej. Ten sam marny miesiąc. Zachód słońca - nie wiem.

Sprawdziła rozkład pociągów i spakowała się nie wymieniając słowa ze swoją babcią.
Pogoda dopasowała się do jej nastawienia. Wiatr wiał w przeciwną stronę, w którą szła, próbując zagrozić jej drogę. Słońce schowało się za chmurami, ponieważ nie chciało widzieć tego, co miała zrobić.
Dojechała na miejsce, po czym weszła do rodzinnego domu, w którym dorastała.
- Mamo! Tato!? Zostaję u babci, przyszłam tu po rzeczy!

Kiedy wspinała się po schodach usłyszała szuranie. Powoli odwróciła głowę i zobaczyła swoją matkę.

- Weroniko, proszę, nie zostawiaj nas -  błaga.

Ven głośno westchnęła, obróciła się do niej całą posturą , po czym usiadła na schodach i złapała głowę w ręce.

- Nawet nie zadzwoniliście - wyszeptała. - Nigdy nie dzwonicie. Wcale się tym nie przejmujecie, więc po co mam zostawać w miejscu, w którym nikt mnie nie chce?

- Oh, Weroniko, to nie tak jak myślisz. Mamy swoje problemy...

- Tak? Na przykład jakie? - wycharczała załamującym się już głosem.

- Twój brat jest ciężko chory.

- Da się go wyleczyć? - dopytała z troską.

- Na chwilę obecną nie da się nic zrobić.

Ven rozpłakała się. Zbiegła pędem ze schodów padając w objęcia matki. Choć nie lubi czuć bliskości, to teraz była ona dla niej najważniejsza na świecie.

- Przepraszam córeczko.

- Nie masz za co przepraszać. To i tak nic nie da.

- Przepraszam, że przez tak długi czas nie rozmawiałyśmy, że nie zważałam na ciebie.

- Nie rozumiałam cię, ale wydaje mi się, że za jakiś czas będę w stanie Ci wybaczyć.

- Nie chciałam cię tak skrzywdzić.

- Już dobrze mamo, wszystko będzie dobrze.

Rodzicielka rozpłakała się w ramionach córki. Ven mocno ją przytuliła.  Chciała pokazać, że jej zależy.

- Chyba udam się na terapię - odpowiedziała matka jeszcze trzęsącym się głosem.

- Wydaje mi się, że to dobry pomysł.

- Nie zmieniłaś zdania? Wyjeżdżasz?

- Tak - potwierdziła Ven. - Do czasu aż sprawy się nie ułożą.