Jak pięknym wydać się może upadający świat
Jak zwiewnym porażająca liczba śmiertelnych strat
I z krwi przeszłość zwycięska pustym celem ówczesnych samolubnych marzeń

Jak rozpraszającymi niewzburzone fale wydm
Jak patetycznym skrzętnie nut złożonych równy rytm
I choroba trudnego serca, głuchym łomotem witającym łgarstwo

Jak namacalnym cień, którego nigdy nie było
Jak jawnym tchnienie, co przed blaskiem winnych się kryło
I wyrok będący ogniem palonego w parze z wodą topionego

Absurdem jest ludzkie istnienie wbrew prawom porządku
Obłędem pedantyczna dusza wypalana we współczesnym wrzątku
Rozumem nie pojmiesz grzesznej rzeczy gdy ta wpadnie w twe objęcia
Upadkiem nie nazwiesz gruchotającego ciała kości zajęcia

I niczym jest twoje komiczne złudzenie
żeś jest na scenie marionetkarzem
Wiatrem nie jest nawet to nędzne mienie
Gdy najgorszym z osądów sam siebie ukarzesz

Spojrzysz więc
i dostrzeżesz milion drobnych gestów
Przymkniesz powieki
i tysiące kolejnych z ust Psyche manifestów

Gdzieś się podziejesz, nędzny podróżniku?
Gdzieś skryjesz, wzgardzony śmiertelniku?

Do Nikąd,

Nie wyrwiesz przecież strzały wraz z sercem,
Nie zwalczysz swej myśli materialnym mieczem
choćbyś rycerzem był niezgorszym od współczesnego nonkonformisty.

I w kwiecistym
tak miodowym słowie
zawiśniesz
jak diadem na bestialskiej głowie.