Legenda:
[N/W] - Nazwa Wioski
[I/N] - Imię, Nazwisko

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Czekałaś właśnie w jednej z kawiarenek, która specjalizowała się w dango. Uwielbiałaś tę słodycz i czekając na swojego przyjaciela, Deidarę, postanowiłaś zamówić sobie kilka tych pyszności.

Po 25 kuleczce straciłaś cierpliwość, ze złą miną zapłaciłaś kelnerce i z gniewem namacalnym w powietrzu, wyszłaś z raju.

Minęłaś pierwszą ulicę w [N/W] i usłyszałaś zza rogu bardzo znajomy głos.

-Deidara... - Spojrzałaś na przyjaciela spod byka, zaciskając pięść, podeszłaś do niego, ale w mig się opamiętałaś gdy zauważyłaś jak blondyn chowa się za marionetką. - A ty, to...? - Uniosłaś zaciekawiona brew.

-Sasori, nowy członek Akatsuki.

-T-Tak, to właśnie jego chciałem Ci przedstawić, hm. Przepraszam, że się spóźniłem [I/N]-chan... - Na policzkach Deidary pokazały się urocze rumieńce.

-Nic się nie stało. - Westchnęłaś pod nosem lekko załamana, odwróciłaś się w stronę Sasori'ego. - Miło mi Ciebie poznać, jestem [I/N]. - Uśmiechnęłaś się przyjaźnie w jego stronę, o dziwo nie otrzymałaś żadnego miłego słowa, a tylko przytaknięcie "głową". - Ten... Ymm... - Z tej zawstydzającej sytuacji wybawił was Deidara.

-No to może przejdziemy się? - Uśmiechnął się szeroko i objął Ciebie ramieniem.

-Jasne, czemu nie.

-W kierunku bazy, hm! - Przytaknął wesoło. - No to w drogę!

Z niezadowoleniem Sasori powędrował razem z wami, mrucząc pod nosem.

[Time Skip]

-A! Zapomniałem wspomnieć, Sasori no Danna, wiesz że [T/I]-chan specjalizuje się w marionetkach, hm? Ma nawet własny warsztat w bazie. - Wyszczerzył się chłopak. - Niestety jako sztukę postrzega... marionetki, hm.

-Poznałem Ciebie kilka godzin temu, a już mam dość, baka. - Zwrócił się w twoją stronę. - To prawda?

-Tak, obecnie ulepszam jedną z marionetek tak, by mogła używać medycznego jutsu.

-Interesujące, a na jakim etapie procesu jesteś? - Zaciekawiony nie spuszczał z Ciebie wzroku.

-Jestem na etapie próbnych treningów. - Pomyślałaś, że teraz twoja kolej na zadanie pytania. - Ile marionetek stworzyłeś?

-298, posiadam nawet kilku Kage.

-Wow, niezwykłe, ja w swoim życiu stworzyłam 239 marionetek, mam tylko dwóch Kage i kilku Jōnin'ów z różnych wiosek.

Deidara najwyraźniej zezłoszczony brakiem uwagi stworzył dwa ptaki z gliny, które zaraz zmieniły diametralnie swój rozmiar.

-Wracajmy do bazy, bo Pain się zdenerwuje.

-Okej, dokończymy rozmowę później, zgoda? - Uśmiechnęłaś się szeroko w stronę mężczyzny i wsiadłaś na ptaka, na którym siedział już blondyn. Chłopak uśmiechnął się zwycięsko i wystartował, zaraz po nim ruszył Sasori.

[Time Skip]

Po przybyciu na miejsce postanowiłaś kontynuować swoją rozmowę z mężczyzną. Przeprosiłaś Deidarę za zapomnieniu o nim podczas spaceru. Artysta uśmiechnął się czule i pocałował Ciebie w czoło - gest, który u was oznaczał wybaczenie.

Nawet nie wyczuliście chakry Sasori'ego, który o mało nie wyskoczył z marionetki i nie wszczął bójki z twoim przyjacielem. Sam nie wiedział czemu, był lalką - sztuką, a one nie czują emocji.

Przecież jego emocje już dawno umarły...

Czerwonowłosy uspokoił się, zignorował uczucia i ze spokojem podszedł do was.

-Mogłabyś mi pokazać swoją pracownię? I czy możemy dokończyć swoją rozmowę? - Emocje, które zostały na nowo odrodzone cały czas się nasilały.

-Jasne, poczekaj w kuchni, zgoda? Zrobię nam jakieś kanapki.

-Nie każ mi długo czekać. - Odszedł nie dodając niczego więcej, a jego serce - choć z pozoru sztuczne - biło mu nadzwyczaj mocno, poczuł się jak człowiek. Nie jak drewniana lalka, nie jak sztuka - no dobra, bez przesady - ale poczuł się tak, jakby dalej żył, jak kiedyś.

[Time Skip]

-Jestem! Hmm, skończyliśmy na moich lalkach, a może opowiesz mi coś o swoich? - Skierowałaś się w stronę potrzebnych składników na kanapki. - Z czym lubisz?

-Na prawdę dużo mogę o nich opowiedzieć, na przykład też próbowałem dodać medyczne jutsu do nich, ale nie wiem jak zastosować tą technikę. A co do kanapek, nie potrzebuję jedzenia.

Skończone kanapki o mało nie upuściłaś, lekko zdziwiona spojrzałaś mu w "oczy" i zapytałaś:

-Ale jak to? Jedzenie to bardzo ważna rzecz! - Zrobiłaś minkę dziecka, które nie dostało swojego ulubionego lizaka. - Przecie-

-Nie wiem czemu Ci ufam, nie rozumiem tego, to dla mnie... trudne. Ale wiem, że jesteś warta tej tajemnicy... - Westchnął i mówiąc to wyszedł z marionetki. - Jestem marionetką, zrobiłem z siebie sztukę.

Ty już całkowicie tracąc rozum kiwnęłaś oszołomiona głową, lalkarz lekko zaskoczony kiwną głową na znak, że rozumie i oboje skierowaliście się do warsztatu.

Chłopak długo rozglądał się po pokoju. Były tam dwa łóżka, dwa stoły do pracy, szafa i garderoba oraz łazienka. Pomieszczenie było urządzone schludnie, od razu mu się to spodobało.

-Podoba Ci się? - Rzekłaś uśmiechnięta i zadowolona z lekkiego uśmiechu lalkarza, postanowił on się nie chować przed tobą w marionetce.

-Tak, nawet bardzo.

-Bardzo się cieszę! - Rzuciłaś mu się na szyję, mocno tuląc.

-T-To świetnie. - Lekko Ciebie objął uświadamiając sobie, że jest to bardzo przyjemne.

[Time Skip]

Kilka ostatnich miesięcy mocno was do siebie zbliżyło, staliście się przyjaciółmi, którzy większość wolnego czasu poświęcali na realizowanie swoich pasji.

Wymienialiście się pomysłami i łączyliście je w taki sposób, by marionetki były niezwyciężone.

-[T/I]-chan? - Siedziałaś do chłopaka tyłem zajęta nowa częścią od marionetki.

-"Chan"? - Lekko zdziwiona i zarumieniona dalej składałaś część do marionetki.

-Nie podoba Ci się? - Podejrzewałaś, że właśnie w tym momencie chłopak unosi "brew" ze zdziwienia.

-Nie no! Podoba mi się, po prostu nigdy nie używasz tej końcówki w stosunku do mnie...

-Przepraszam, a mam pytanie. - Podszedł bliżej nachylając się nad twoim uchem.

-Jasne, p-pytaj. - Lekko speszona bliskością i oddechem na swoim uchu zaczęłaś się jąkać.

-Pomimo tego, że jestem sztuką to zacząłem od pewnego czasu coś do Ciebie czuć. Zakochałem się w tobie, zostaniesz moją dziewczyną? - Bardzo pewny siebie przegryzł delikatnie płatek twojego ucha.

Na jego czynność poczułaś dreszcz i cicho jęknęłaś.

-Gdybym wiedziała, że to będzie najlepszy dzień w moim życiu ubrałabym się lepiej. - Spojrzałaś na odbicie w wypolerowanej części marionetki, brudne - podarte ogrodniczki, twarz w smarze oraz gniazdo na włosach.

-To oznacza, że się zgadzasz?

-Tak! - Wtuliłaś się w jego twarz na tyle ile mogłaś.

-Co powiesz na wspólne spanie?

Zdziwiona jego propozycją zdecydowałaś się zgodzić na spanie z nim.

-Wspaniale, w takim razie już chodźmy. Jest późno, a jutro mamy misje.

-Jasne.

[Time Skip]

Wykonałaś nocną rutynę i mówiąc dobranoc zasnęłaś w ramionach osoby, której serce bije tylko dla Ciebie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Na zamówienie: Lisek_Uzumaki I Walkezza

~Yo!