Po kolejnym, ciężkim dniu Nina, zanim położyła się wygodnie w swoim łóżku, popatrzyła na swoją kolekcję łapaczy snów, która liczyła aż dwadzieścia. Była zakochana w ich całokształcie i mocno wierzyła w ich działanie. Zapaliła lampkę i tak jak przed snem zazwyczaj, zaczęła marzyć.
Aż odpłynęła do krainy snu.

A raczej jej się tak wydawało.

Obudziły ją promienie słoneczne, które miło ją ocieplały. Uśmiechnęła się i otworzyła oczy.
- Co do... - jej oczom ukazała się męska twarz z dużymi, szpiczastymi uszami.

- Obudziła się! - krzyknął, a Nina się przeraziła.

- Oo, mm, yhy... - usłyszała pomruki kilku osób.

- Kim wy jesteście? - szybko usiadła na łóżku i dopiero teraz zauważyła, że nie jest w swoim pokoju.

- Od teraz masz na imię Sophia. - odpowiedział damski, niski głos, który zignorował jej pytanie.

- Jestem Robert. - podał rękę. To była pierwsza istota, którą zobaczyła Nina, a raczej już Sophia.

- Ubierz się, słoneczko. - starsza pani podała Ninie sukienkę. Była ona żółta z dekoltem w serce. Na talii miała różową wstążeczkę.

Dziewczyna trochę zdezorientowana wzięła ubranie, a wszystkie istoty wyszły.

- Co ja tu robię? - pomyślała.

Jej pokój, a właściwie pokoik, ponieważ był niewielkich rozmiarów, pomalowany był na pastelowy żółty kolor, jej łóżko było dębowe, a pościel biała w niebieskie kwiaty. Obok znajdowała się szafka nocna, na której była biała serweta i lampka nocna.

Gdy się ubrała usłyszała pukanie do drzwi, które potem otworzono. Bardzo skrzypiały.

- Ładnie Ci w niej, Sophio. - oznajmił Robert.

- Gdzie jestem? - zapytała.

- Czy to waż...

- Bardzo. - przerwała Nina, a Elf zmarszczył brwi.

- Chodź na śniadanie. - zignorował pytanie i odszedł.

Nina nie chciała tutaj być. Każdy jej rozkazywał, a ona bardzo tego nie lubiła. Damskie postacie w książkach, które czytała, zawsze walczyły o swoją niezależność, Ona nie chciała być gorsza. Chciała uciec.

Już nikt nie będzie jej rozkazywał.

Zauważyła okno, które było duże, aby mogła się zmieścić.
Powoli, cicho i dyskretnie próbowała je otworzyć, aż w końcu otworzyła je na oścież. Ale przecież mogą w każdym momencie wejść, gdy ona będzie uciekała...
Zdjęła lampkę nocną i wzięła szafkę, a potem szybko i bezszelestnie ją przeniosła na drugi koniec pokoju, ustawiając ją pod drzwi.
Szybko i zgrabnie zeskoczyła z okna, a potem pokonała drewniany płot, który ogradzał domek.

Biegła na boso, przed siebie, nie wiadomo gdzie. Gorące słońce paliło jej ramiona, a nogi po dłuższym biegu odmawiały posłuszeństwa. Postanowiła się zatrzymać na chwilę i zobaczyć gdzie jest.
Otoczały ją pola zboża i ścieżka, a dalej początek kolejnej wsi.
Z rozmyśleń Niny wybudziła chłodna dłoń na jej rozgrzanym ramieniu. Dziewczyna podskoczyła i odwróciła się.

- Dlaczego uciekłaś? - zapytał dobrze znany Ninie głos Roberta.

- Tylko mi rozkazujecie, a ja wcale nie chciałam tam być. - Zmarszczyła brwi. Zabrzmiała jak czterolatka, co rozbawiło Roberta.

- A gdzie się podziejesz?

- Znajdę kogoś milszego, niż wasza rodzina. - Nina chciała wyruszyć w dalszą drogę, ale Elf ją zatrzymał.

- Nie znajdziesz nikogo milszego niż my.

- Słuchaj, to mój sen, więc jeśli będę chciała, to nawet mogę się ożenić z krową. - zakpiła.

Robert śmiał się z dziewczyny do rozpuku, a ta go uderzyła i udała się w dalszą drogę.

- Sophio, co ty brałaś? - zapytał Elf doganiając dziewczynę.

- Jestem Nina, to po pierwsze, a po drugie, to nic brałam, w porównaniu do Ciebie. - zdenerwowana nawet nie spojrzała na Roberta. - O, widzisz, domek! Podobny do twojego! Adiòs!

- Nina, nie! - zawołał Elf.

Dziewczyna zignorowała chłopaka i zapukała do drzwi.

- Salieyn plyite. - rzekła Elfiatka na widok Niny.

- Co? - spytała zdezorientowana.

- Auliyer vond gradii? - powiedziała w języku, którego Nina nie rozumiała.

- Sophia! Vane lor juver tec. - powiedział Robert łapiąc Ninę za ramię i ciągnąc ją z dala od domku.

- Co ona mówiła? - spytała Nina nie wiedząc dokładnie co się stało.

- Oni są niebezpieczni. Polują na ludzi. Na takich jak ty, głupiutka. - powiedział ze spokojem Robert. - Ale nie potrzebujesz naszej pomocy. - Chłopak kolejny raz zignorował pytanie dziewczyny.

Robert odchodził powoli, a Nina nie wiedziała dokładnie o co chodzi.
Kłóciła się ze sobą, czy rzeczywiście potrzebuje pomocy, czy da radę uciec przed istotami, które na nią polują.

- Robert. - powiedziała cicho, a białowłosy się odwrócił. - Co ja mam zrobić?

- Masz dwie opcje. Idziesz ze mną i żyjesz, albo umierasz na miejscu.

- Jak to? - Ninie zaczęło bić szybciej serce, a oczy poczęły się pocić.

- Patrz, już jedzie ktoś po Ciebie.

Rzeczywiście, jechała jakaś karoca.

- Idę z Tobą.

- Powiedz tylko Renleni gos faril. Zakryj uszy włosami. - Dziewczyna posłusznie ułożyła włosy.

- Co oznacza Renleni gos faril?

- "Kreatura uciekła".

- Kreatura? - powiedziała Nina z oburzeniem.

- Przygotuj się.

Zanim Nina się obejrzała, karoca była już obok nich, w środku znajdował się Elf, który trzymał miecze w obu dłoniach.

- Renleni gos faril. - powiedziała Nina dumnie, choć w środku drżała ze strachu.

Karoca pojechała dalej, a Nina odetchnęła z ulgą.

- Kiedy Ci zależy, to potrafisz być posłuszna.

- Co, ja nie... - Rzeczywiście. Robert jej rozkazał i ona go posłuchała.

Droga przebyła w milczeniu.
Gdy dotarliwszy do domu, Robert otworzył drzwi, w progu była starsza pani, która wcześniej dała Ninie ubrania. Babcia miała bowiem głębokie zmarszczki i wzrok, który przetrwał już wiele.

- Dziecko drogie! Sophio! Twoje nogi! - w tym momencie Nina popatrzyła na swoje stopy. Były we krwi i brudzie.

Bez słowa babcia wzięła ją za rękę i zaciągnęła do łaźni, która mieściła się w piwnicy.

- Zdejmij ubrania. Wykąpiesz się.

Nina pomyślała chwilę i rozebrała się. Wobec Roberta może pyskować, ale babcia jest starszą osobą.

- Za chwilę przyjdę. Wezmę dla Ciebie czyste ubrania. Wejdź do wanienki, jest tam ciepła woda.

- Skąd pani wiedziała, kiedy nalać ciepłej wody, kiedy mnie nie było? - powiedziała wreszcie coś Nina. Była ciekawa świata, w którym się znajdowała.

- Ciekawość, to pierwszy stopień do piekła, kochanie. Im mniej wiesz, tym lepiej. - Kobieta po tych słowach wyszła.

Dziewczyna weszła do wanny i poczuła okropny ból, na co zareagowała syknięciem. Po chwili ból zniżył się do szczypania, a po chwili rozkoszowała się cudownym ciepłem wody. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że jest głodna i spragniona.
Gdy przymknęła oczy, wtedy weszła starsza pani.

- A jak pani ma na imię? - spytała od razu Nina, gdy kobieta wróciła.

- Mów mi babciu, słoneczko. - uśmiechnęła się. - Przyniosłam Ci sukienkę za kolano. - Ubranie miało kolor jasnego niebieskiego i choć Nina uwielbiała ten kolor, sama sukienka jej się nie spodobała. Postanowiła jednak nic nie mówić i posłusznie włożyć ubranie na siebie.

- Idź na górę, zjesz coś. Wyglądasz jak kościotrup. - Na te słowa dzieczyna zaśmiała się. Dokładnie tak samo mówiła jej prawdziwa babcia.

Po pokonaniu stromych schodków, Nina weszła do pomieszczenia gdzie była reszta rodziny.

- Witaj, Sophio. - powiedziała za pewne matka Roberta i córka babci. - Zjedz to.

- Dzień dobry. - Dziewczyna od razu usiadła i zaczęła jeść. O dziwo, nie było to jakieś elfickie śniadanie, a zwyczajna, ludzka bułka z dżemem.

- Będziesz musiała nauczyć się być elfem, Sophio. - powiedział, a jakże, Robert.

- Dlaczego?

- Zadajesz zbyt dużo pytań. - odpowiedziała "mama" w bardzo arogancki sposób. Ona i Nina chyba się nie polubią.

- W każdym bądź razie - zaczął chłopak. - musisz nauczyć choć trochę języka elfickiego, obyczajów i sposóbu bycia.

Dziewczyna tylko mruknęła z niezadowolenia. Nie z tego, że musi się uczyć, ale z tego, że po prostu tu jest.

- Idź do swojego pokoju. - powiedziała matka Roberta.

Nina bez słowa odeszła, a od razu jak wyszła z pomieszczenia usłyszała głośny trzask drzwi.
Postanowiła podsłuchać rozmowę matki z synem.

- Ona nie da rady tutaj przetrwać. - powiedział oburzony, damski głos.

- Mamo, ona jest silna, jak chce to da radę.

- Dobra, sam ją ucz, ja w to nie wchodzę.

- Co ty tu robisz? - usłyszała za sobą głos babci. Nina podskoczyła do tyłu i przyłożyła palec do swoich ust.

- Gdzie jest mój pokój? - zapytała, jak nigdy, niby nic.

- Zaprowadzę Cię.

Po godzinie lub dwóch nudy, w końcu ktoś wszedł do pokoju Niny.

- Choć, Sophio. - powiedział chłopak.

Mimo, że Robert wydawał się sztywny, podczas nauki nowego języka podchodził do tego bardzo łagodnie i cierpliwie.

- Aruie. Powtórz.

- Aruje? Robert nie dam rady, sory. - Nina już chciała iść, ale chłopak ją powstrzymał.

- Ćwicz. - powiedział groźnie.

Dziewczyna tylko mruknęła z niezadowolenia.

Po kilku godzinach pracy nad językiem babcia czekała już z obiadem. Zawołała dwójkę młodych ludzi, a także resztę rodziny. Gdy tylko Nina weszła do domu, w progu czekała na nią babcia.

- Witaj, Sophio, jak Ci idzie nauka? - spytała serdecznie.

- Nie wie...

- Całkiem nieźle, ale niechętnie do tego podchodzi. - przerwał jej białowłosy. Dziewczyna tylko wywróciła oczami.

- Chodźcie na obiad. - powiedziała i zaprowadziła do jadalni babcia.

Ku zdziwieniu Niny, każdy prócz Niny miał elfickie jedzenie. Danie wyglądało jak sałatka, ale ona sama dostała rosół. Wszyscy usiedli przy stole.

- Kochanie, chcielibyśmy się coś o Tobie dowiedzieć. Jak masz na imię? - zwróciła się babcia.

- Mam na imię Nina.

- Ile masz lat?

- Mam 16 lat. - Nina miała całkowite zaufanie do starszej kobiety. Tylko ona jej pomagała.

- A Twoi rodzice, jak się nazywają?

- Julia i Łukasz. - babcia w odpowiedzi uśmiechnęła się i przegryzła wargę. Rozmowa zakończyła się.

Po zjedzeniu posiłku matka Roberta znowu chciała z nim porozmawiać. Poprosiła Ninę, aby wyszła, a babcia była w innym pokoju.
Dziewczyna postanowiła podsłuchać rozmowę matki z synem.

- Jutro już jej nie będzie. - powiedziała matka, a Robert zaczął łkać.

- Nie chcę tego. - w oczach Niny pojawiły się łzy.

- Babcia będzie się chciała zemścić.

Nina pobiegła do swojego pokoju. Nie wiedziała co robić.
Mogła uciec, ale i tak zostałaby zabita.
Chciała iść chociaż się napić.

W kuchni była babcia. Rozmawiała z kimś.

- Jej ojciec zabił moją matkę. Czas na zemstę.

- Jej ojciec jest chrurgiem, babciu! Prababka była za późno przewioziona na salę.

- To jego wina! - babcia przeraźliwie krzyknęła. - Mam jej zaufanie. Pójdzie ze mną do Acrilis i tam ją zniszczą.

Robert wyszedł z kuchni, a obok była przerażona i rozpłakana Nina. On bez słowa ją przytulił.

- Chcę uciec. Ucieknij ze mną. - powiedziała dziewczyna.

- A-ale... - dziewczyna wzięła chłopaka za rękę.

Otworzyli drzwi i wybiegli. Biegli tyle, ile mieli sił w nogach. Biegli, jakby uciekali przed mordercą. Uciekali przez kobietę, która pierwsza zdobyła zaufanie Niny.