Blondynka ze zdenerwowaniem chodziła w te i z powrotem po parku. Nie było to przypadkowe miejsce. Zaledwie kilka kroków dalej był dom pewnej bliskiej jej osoby. Osoby, którą chciała odwiedzić, ale bała się.

Tak, Ambar Smith się czegoś bała i ani trochę jej się to nie podobało.

Chodziło o Matteo Balsano. Jej byłego chłopaka, jej pierwszą i jedyną prawdziwą miłość.

Minęło trochę czasu, ale ona nie umiała o nim zapomnieć. Była zła bo nie mogła mieć kontroli nad sytujacją, nie mogła podejść na chłodno do uczuć. A przez to nie mogła być najlepsza. To strasznie ją irytowało. Całe życie słyszała przecież od Ciotki, że musi być najlepsza i że uczucia to słabość...

Teraz czuła tą słabość, gdy nadal kochała Matteo, ale nie miała pojęcia czy on czuje to samo.

Musiała zapytać.

Musiała mieć pewność. 

Dziewczyna westchnęła i skierowała się do dobrze znanego jej domu. Zadzwoniła do drzwi i po chwili otworzyła je starsza kobieta, mama Matteo. Wpuściła ją do środka i porozmawiały chwilę.

Ambar poszła schodami na górę i zapukała do drzwi pokoju Matteo.

- Proszę.

- Cześć - powiedziała niepewnie otwierając drzwi i wchodząc do środka.

Napotkała zaskoczone spojrzenie Matteo, nie uprzedziła, że przyjdzie i nie spodziewał się jej. Sama nie była pewna, czy da radę tu przyjść, ale jednak była.

- Ambar... Cześć - uśmiechnął się lekko Brunet - Co Cię tu sprowadza ?

- Muszę Cię o coś zapytać - odparła Blondynka podchodząc bliżej.

- W porządku - kiwnął głową Matteo patrząc na nią.

Długo układała sobie w głowie to pytanie, całą rozmowę. Stresowała się bo nie miała żadnej kontroli nad sytuacją, nie mogła przewidzieć jego odpowiedzi ani jej skutków. Ciężko jej było mówić o uczuciach. Odsłaniała wtedy swoje warstwy, swoje prawdziwe ja i burzyła wielki, gruby mur ochronny, który otaczał jej serce.

- Muszę wiedzieć... Muszę wiedzieć czy nadal coś do mnie czujesz, czy mnie kochasz... Muszę wiedzieć, czy będziemy mieć jeszcze jedną szansę czy muszę o Tobie na zawsze zapomnieć - powiedziała Ambar.

Powiedziała to, udało jej się.

Spojrzała na chłopaka. Był zaskoczony i nie dziwiła mu się, ale naprawdę potrzebowała poznać odpowiedź.

- Ambar... - zaczął.

- Po prostu odpowiedz - przerwała mu.

- Nie wiem - westchnął Brunet.

- Rozumiem... - pokiwała głową Blondynka - Nie chciałam Ci przeszkadzać, cześć.

Odwróciła się i ruszyła z powrotem do drzwi. Mogła się domyślać takiej odpowiedzi, mogła spodziewać się bólu, ale nie tego, że będzie taki silny.

- Ambar - powiedział Matteo gdy była już u drzwi - Czemu chcesz to wiedzieć ?

- Bo Cię kocham i nie umiem o Tobie zapomnieć - odpowiedziała.

I powiedziała to szczerze. Szczerze i w porost powiedziała co czuje, a nie często się to zgadzała.

- Nie wiem co powiedzieć...

- Nic nie mów, wszystko rozumiem - odpowiedziała Ambar i wyszła z jego pokoju zamykając za sobą drzwi.

Westchnęła i wyszła z domu. Znała odpowiedź. Brak odpowiedzi też nią jest i też bardzo boli.