- Już jestem - powiedziała Violetta wchodząc do pokoju gdzie czekał na nią jej najlepszy przyjaciel Federico.

- Wszystko w porządku ? - spytał.

- Jasne, o czym chciałeś porozmawiać ? - usiadła obok niego.

- W zasadzie to chciałem Ci coś wyznać - powiedział Chłopak - Od dawna się o tym przekonywałem i jestem pewny.

- Pewny, że co ? - spytała wesoło Brunetka.

- Że coś do Ciebie czuje Vilu - spojrzał na nią Federico.

Długo się do tego zbierał. Bał się zepsuć przyjaźń, ale to co czuł byli już tak silne, że nie dał rady tego ukrywać dłużej.

- Podobasz mi się - powiedział i nieśmiało pogłaskała ją po policzku - Kocham Cię. Jesteś wspaniała, piękną dziewczynę. Moją najlepszą przyjaciółką, zawsze mogę na Ciebie liczyć, ale przyjaźń zmieniła się w coś głębszego...

- To mnie zaskoczyłeś... - powiedziała Violetta - Ale to miłe zaskoczenie. Jesteś moim największym przyjacielem, bliską mi osobą... I całkiem możliwe, że też coś do Ciebie czuję...

- Naprawdę ? - spojrzał na nią Chłopak.

- Tak - odpadła z uśmiechem.

- Cieszę się - przytulił ją - Więc może nasza przyjaźń się zmieni.

- To możliwe...

Byli gotowi na to by ich przyjaźń się zmieniła. Kochali się z bardziej niż tak jak kochają się tylko przyjaciele.