Szła podekscytowana korytarzem w poszukiwaniu Seleny oraz reszty swoich przyjaciół. Zdarzyło się coś czego w ogóle się nie spodziewała i musiała w trybie natychmiastowym poprosić o poradę żeńską część grupy. Wyminęła nowego nauczyciela obrony przed czarną magią, który z uśmiechem skinął głową, witając ją tym samym. 

Brunetka widząc grupkę nastolatków siedzących sobie pod drzewem od razu ruszyła w ich kierunku. Przywitała ich i rzuciła swoją torbę niedaleko Rona, a ona sama usiadła pomiędzy wcześniej wspomnianym chłopakiem a Hermioną. Klasnęła w dłonie, a wszyscy spojrzeli na nią. Uśmiechnęła się szeroko i zaczęła opowiadać co wydarzyło się dzisiejszego dnia.

Mianowicie kiedy wraz z Pansy i Draco wychodzili z pokoju wspólnego na śniadanie, jeden chłopak ze starszego rocznika podszedł do niej. Nie było by w tym nic dziwnego gdyby to nie był Adrien Russo. Chłopak był rok starszy, miał blond włosy i ciemnobrązowe oczy. Właściwie  to nigdy nie zwracała na niego uwagi, w ogóle nie zwracała uwagi na chłopców. Jednak miał on coś w sobie i nie była w stanie samej sobie powiedzieć co. Niezbyt często rozmawiał z młodszymi dziewczynami, zazwyczaj trzymał się swojego grona znajomych. Adrien zaprosił ją na randkę w sobotę. Ron pod koniec jej monologu roześmiał się głośno.

— Co ten facet, ślepy jest czy co? — zapytał ocierając łzę spływająca po jego poliku.

— Ronald! — krzyknęła Hermiona, a zaraz po tym za jej plecami pojawili się bliźniacy, którzy niezbyt ogarniali co się tutaj dzieje. Alex krzyżowała ręce na piersi i zmierzyła Rona.

— No co, bywasz wredna i nie czuła. — mruknął, a Fred postanowił wkroczyć do akcji.

— Co się dzieje?

— Mam mieć randkę, a Ron się ze mnie śmieje. — odparła nie odwracając swojego rozgniewanego spojrzenia z rudzielca. Fred'owi zszedł z twarzy uśmiech słysząc to. Nie spodziewał się ani trochę takiego obrotu spraw. Poczuł lekkie ukłucie i wcześniej nieznane mu uczucie. Przejechał dłonią po włosach i zerknął na bliźniaka, który od razu zrozumiał o co chodzi. 

— Ron jest zazdrosny bo jedyna kobieta jaka go kocha to nasza mama.— rzucił nie myśląc nawet George. 

— Dobra ja muszę iść, mam lekcje z wróżbiarstwa. 

Ten rok szkolny rozpoczął się spektakularnie, dowiedzieli się że niebezpieczny przestępca uciekł z Azkabanu. Wokół szkoły krążyli dementorzy, którzy tym samym bronili ich oraz szukali zbiega. W tym roku jedna z  lokatorek nie wróciła do szkoły przez co miały wolne łóżko w dorminatorium, które aktualnie służyło im za mini szafę, co nie mieściło się w kufrze od razu tam lądowało. Jej myśli aktualnie krążyło pomiędzy niebezpiecznym mordercom, a Adrienem. Czuła się dziwnie zagubiona w tym wszystkim. W końcu jest niczym nie wyróżniającą się dziewczyną, nie potrafi nawet zrobić niechlujnego koka. 

Z jednej strony była szczęśliwa, że ktoś zwrócił na nią uwagę, ale z drugiej czuła się jakby to był sen. Jej rozmyślenia zostały przerwane przez ostry ból pulsujący z prawego ramienia. Złapała się za nie i odwróciła głowę patrząc na osobę, która ją uderzyła. Draco uniósł ku górze jeden kącik ust i uniósł brew.

— Ała? — mruknęła, a platynowłosy zarzucił jej tylko rękę na ramię i zaczął marudzić jak to ciągle do niej mówił, a ta miała go w dupie.

Razem skierowali się w kierunku klatki schodowej, czuła jak przez ilość schodków zaczynają  ją już boleć mnie nogi. Stanęli na okrągłej platformie. Odetchnęła z ulgą, a chłopak spojrzał na sufit gdzie była klapa z napisem Sybilla Trelawney, nauczycielka wróżbiarstwa. Po otworzeniu klapy zsunęły się schodki, weszli po nich i dostrzegli przytulne pomieszczenie na poddaszu. Zamiast krzeseł były poduszki, a obok nich małe stoliki. Okna były zasłonięte i tylko gdzieniegdzie stały świece. Można było wyczuć tajemniczy klimat. Usiadła przy jednym stolików, a Draco od razu się dosiadł. Malfoy spojrzał na grupkę uczniów którzy już byli w środku. Spostrzegł jednego niskiego chłopaka o czarnych włosach i piegowatej twarzy, który spoglądał na nas. Widząc jednak gniewne spojrzenie białowłosego od razu odwrócił głowę zmieszany.

— Wyczuwam tu dość napiętą aurę.—brunetka zadarła lekko głowę i spojrzała na wysoką i chudą kobietę. Wyglądała jakby miała nie równo pod głową, jej włosy były rozczochrane a wielkie okulary które nosiła powiększały jej oczy kilkukrotnie. Poprawiła znoszony szal wiszący na jej ramionach po czym położyła dłoń na  ramieniu panny Smith. —Wyczuwam od ciebie powiew świeżości, ale i zimna. Urodziłaś się może na jesień?

—W lipcu.

Powiedziała, a ona zmieszana odeszła i poczekała na resztę klasy. Na pierwszych zajęciach mieli wróżyć z fusów. Nie był to może szczyt marzeń jednak co zrobią? Draco podał jej swoją filiżankę, a ta zerknęła na ułożenie fusów. Poszukała w książce tego samego układu.

— Dobra, słuchaj mnie uważnie. — spojrzała na platynowłosego. — Masz jakąś arkę, więc albo będziesz miał podróż życia.

— Albo?

— Albo zostaniesz rybakiem. — uśmiechnęła się w jego kierunku.

— Nadal lepsza opcja niż te żałosne zajęcia z Lupinem. — mruknął i chwycił jej filiżankę. — Ty masz nietoperza.

— Wow, nawet tutaj mnie ojciec prześladuje. — chłopak słysząc to parsknął.

Ogólnie wróżbiarstwo nie było jej top5, nudno tu jak w kostnicy. Chodziła bo musiała. Godzina dłużyła się niemiłosiernie, ale nadszedł ten czas. Lekcja się zakończyła, a oni mogli uciec.

***

Fred usiadł na sofie obok brata i spojrzał smętnie na tlący się ogień w kominku. George spojrzał na brata i lekko go klepnął w rękę. Lee Jordan, który był z nimi zamknął książkę, która miała dawać pozory tego że chciał zmienić swoje życie i oddać się oświeceniu. 

— No gadaj co cię męczy. — Fred spojrzał na ciemnoskórego.

— Nie zrozumiesz.

— Słuchaj twój love expert jest gotowy do udzielenia porady. — uśmiechnął się. 

— Alex ma randkę z jakimś ślizgonem i nasz Freddie jest zazdrosny. — odparł George, a Fred wstał gwałtownie z miejsca.

— Nie jestem zazdrosny! Po prostu znam tego dupka. — mruknął, a jego brat uśmiechnął się szeroko dobrze wiedząc co Fred'owi gra w duszy. — Alex jest dla mnie jak siostra, nie chcę żeby...

— Słuchaj — przerwał mu George— gdyby była jak siostra albo tylko przyjaciółka to byś się martwił, a nie wściekał, że z kimś wychodzi.

— I nie rozpisywałbyś na pergaminie jak pozbyć się ciała, żeby nikt go nie znalazł. — dodał Lee.

— To byłem akurat ja, ale tok myślenia masz dobry. — powiedział George, a ci spojrzeli na niego. — No co?! Przezorny ubezpieczony, a jak frajer naszej ślizgonce złamie serce to mamy już zarys planu.