#Pov# Sky

- Damy przodem. - zaprosił mnie gestem do środka samolotu.

- Już nie udawaj gentlemana.

- Słonko... Najpierw damy, a później szlachta.

Uniosłam wysoko brwi, na co się zaśmiał. Pokazałam mu środkowy palec i weszłam do środka.

- Niegrzecznie, skarbie, niegrzecznie...

- Wiesz co słyszałam? - odezwałam się.

- Hm?

- Że najpierw damy, a później kobiety w ciąży.

Zdębiał. Tym razem to ja wybuchnęłam śmiechem na jego minę i położyłam swoją torbę na podłodze.

- Mamy pilota? - zaczęłam.

- Nie.

- Nie?

- Nie.

- Umiesz pilotować samolot? - spytałam, widząc, że siada za sterami.

- Nie.

- Jak to nie?! - głos zrobił mi się niebezpiecznie piskliwy.

Zerknął na mnie.

- Dobrze, spokojnie! Nie panikuj. Tak, umiem pilotować samolot.

- Naprawdę?

- Tak.

- Na pewno?

- TAK! - zaczynał chyba tracić cierpliwość.

- Dobra, powiedzmy, że ci wierzę. - usiadłam w fotelu obok niego.

- Co ty robisz?

- Siadam, nie widać?

- Masz zamiar tu siedzieć?

- No chyba w chmurach nikt nie rozpozna mojej tożsamości?

- Nie, ale nie o to chodzi. Na pewno chcesz widzieć jak się wznosimy? Nie masz na przykład lęku wysokości czy coś?

- Nie.

- A będziesz siedzieć cicho? Muszę się skupić.

Udałam, że zamykam buzię kluczem, a jego samego wyrzucam za siebie.

- Dobrze. To w takim razie startujemy.

Włączył kilka przycisków, pociągnął za niektóre wahadła. Zapięłam pasy. Zerknął na mnie i skupił się na sterze.

- No to lecimy.

Pokiwałam głową. No to lecimy.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Świat z góry wyglądał niesamowicie. Nawet chmury wydawały się cudowne. Wydawało się, że podróżujemy po biegunie, a dookoła nas jest tylko śnieg. Niezliczona ilość białego puchu.

Białego, później lekko szarawego, potem szarego, następnie stalowego, aby na koniec być ciemnym jak noc.

- Co się dzieje? - szepnęłam.

Nie odzywałam się od kilku godzin. To mój rekord. Nawet wliczając sen. Czasami naprawdę potrafię pogrążona w nim przegadać całą noc.

- Burza.

- Burza jest pod nami, prawda?

- Jesteśmy pod chmurami. Nie mogę teraz wnieść się wyżej.

- Dla...

W tym momencie usłyszeliśmy głośny grzmot. Samolot „zachybotał się" niebezpiecznie.

- Właśnie dlatego. - odpowiedział chłopak skoncentrowany na prawidłowym locie.

Przełknęłam ślinę.

Nastąpiło kolejne, głośniejsze uderzenie, aż lekko podskoczyłam. Jake zerknął na mnie.

- Nie bój...

Nie dokończył, ponieważ przy kolejnym grzmocie samolot gwałtownie przechylił się w lewą stronę, przez co pisnęłam. Chłopak zaklął głośno.

- Uspokój się. Będzie dobrze.

W tym momencie poczułam swąd spalenizny. Wyprostowałam się jak struna.

- Czujesz?

Pociągnął nosem. Oczy rozszerzyły mu się z przerażenia. Zaraz się opanował, ale chyba tylko ze względu na mnie.

- Sky, wstań.

Ponownie przełknęła ślinę, ale spełniłam polecenie.

Również się podniósł i położywszy mi dłonie na ramionach popchnął w dół, na swój fotel.

- Co ty robisz...?

Złapał za moje nadgarstki, kładąc je na sterze.

- Jake! Ja nie...

- Zaraz wracam. Muszę coś sprawdzić. Staraj się utrzymać prosty lot.

Wyszedł z kokpitu.

Nie zostawi cię. - powtarzałam sobie. - Po pierwsze nie ma jak, a po drugie to coś w tobie jest dla niego za cenne.

Ale mimo wszystko, kiedy wrócił odetchnęłam z ulgą.

- Niedobrze. - powiedział. - Uderzenie przepaliło jakieś kable. Lewy silnik nie działa tak jak powinien.

- Czyli?

Usiadł na moim miejscu włączając coś na ekranie. Zerknęłam. Zdjęcia satelitarne.

- Mogłem się spodziewać, że będą kłopoty. - mruknął do siebie.

- Czemu?

- Trójkąt Bermudzki. - odpowiedział krótko.

- Jesteśmy nad Trójkątem Bermudzkim?

- Tak.

W tym momencie ekran zrobił się czarny. Palące się diody również zgasły.

- Cholera...

Kolejne uderzenie. Samolot wpadł w turbulencje.

Chłopak podniósł się z miejsca.

- Poszukam spadochronu na... - kolejny wstrząs był tak silny, że gdyby nie przytrzymał się framugi z pewnością by się przewrócił. - ... wszelki wypadek.

Spojrzałam przez okno. Wytrzeszczyłam oczy.

- Jake...

Przeniósł wzrok na mnie. Pokazałam palcem, to co zobaczyłam.

- Czy ten twój nagły wypadek obejmuje również brak prawego silnika?

Podążył za moim wzrokiem. Wstrzymał na chwilę oddech. Wypadł z kokpitu jak burza.

- Gdzie to jest!? - usłyszałam.

Samolot znowu się niebezpiecznie przechylił. Dopiero po chwili zorientowałam się, że prujemy z zawrotną prędkością w dół.

- Dlaczego tu jest tylko jeden? - wszedłszy spojrzał na mnie zrozpaczony.

Chwila... - spojrzałam na to, co trzymał. - Co?! Jak to jeden?!

- Dobra. Już wiem.

Założył na siebie spadochron.

- Zejdź. Zejdź, szybko.

Poderwałam się.

Chłopak pokombinował chwilę przy sterze, po czy wstał.

- Chodź. - złapał mnie za rękę, ciągnąc za sobą.

Założył na plecy swoją sportową torbę.

Kolejny gwałtowny wstrząs. Objął mnie w pasie.

- Obejmij mnie mocno ramionami. - powiedział.

O nie... Już wiedziałam co chce zrobić.

- Jake...

- Nie! Zaufaj mi, dobrze? Jeden jedyny raz mi zaufaj.

Poczułam jak oczy robią mi się szkliste, ale zrobiłam to co kazał.

- Gotowa?

- Na takie coś nie można być gotowym.

- Gotowa? - ponowił.

- Nie! - pisnęłam.

I tak wiedziałam, że nie posłucha. Miałam rację.

Otworzył wyjście awaryjne. Poczułam pęd powietrza. Zrobił kilka kroków do tyłu, podniósł mnie i wziął rozbieg. Wtuliłam twarz w jego koszulę, nie chcąc na to patrzeć. A później...

Później wyskoczył z samolotu.