#Pov# Jake

Obudziwszy się rano odetchnąłem głęboko. Cały czas mając zamknięte oczy pomacałem dłonią połowę łóżka obok. I natychmiast się poderwałem, rozglądając po pokoju. Dziewczyny nie było.

- Cholera jasna...

Nasłuchiwałem czy z łazienki nie dochodzi szum wody. Nic. Otworzyłem ją, chcąc na pewno sprawdzić. Pusto. W tym momencie mój wzrok padł na drzwi. Klucz był w zamku. Mimo to, ubierając się w pośpiechu, zajrzałem chyba wszędzie. Dobrze, że pokój nie był duży. Kiedy dopinałem guziki koszuli, drzwi otworzyły się cicho. Natychmiast sięgnąłem pod poduszkę i zamarłem. Broni tam nie było.

Spojrzałem z powrotem w stronę wyjścia. Moja zguba się znalazła.

- Miałam nadzieję, że się nie obudzisz. - usprawiedliwiła się szybko, widząc, że wstałem.

Stałem i patrzyłem na nią, jakbym zobaczył ducha.

- Nie budziłam cię, ponieważ wczoraj przez wiele godzin prowadziłeś, chciałam dać ci się wyspać. - gderała dalej, nie widząc, że przeżywam szok. - I postanowiłam przynieść śniadanie.

Podała mi tacę z jedzeniem, którą odstawiłem na stolik nocny.

- A pamiętając, co wczoraj... co się zdarzyło, pozwoliłam sobie pożyczyć. - wyciągnęła coś zza paska.

Zamarłem widząc mój pistolet.

Dziewczyna chyba nadal nie zauważając mojego stanu, podała mi go. Sprawdziłem czy jest zabezpieczony i schowałem.

- Chyba nie jesteś na mnie zły? - spytała.

Otrząsnąłem się.

- Sky, mogę cię o coś zapytać? - zacząłem.

Kiwnęła głową.

- Jesteś chora czy masz coś z głową? - przyłożyłem jej dłoń do czoła, chcąc zmierzyć dziewczynie temperaturę.

- O co ci chodzi? - cofnęła się.

- Zapomniałem schować klucz od drzwi. - wyliczałem. - Wstałaś pierwsza i zabrałaś mi broń...

- Przep...

Uciszyłem ją gestem dłoni.

- Korzystając z tego, że byłem zmęczony i się nie obudziłem, kiedy wstawałaś, wymknęłaś się z pokoju i zamiast skorzystać z okazji i uciec przyszłaś tu z powrotem ze śniadaniem?

- No, tak.

- Ponawiam pytanie. Jesteś chora czy masz coś z głową?

Milczała.

- Sky, odpowiesz mi?

- Okej. - odetchnęła głęboko. - Przemyślałam sobie to wszystko i doszłam do wniosku, że masz rację.

Uniosłem wysoko brwi.

- Mówiłeś, że ten twój przyjaciel może mi pomóc. - kontynuowała. - A skoro i tak nic sama nie zdziałam już wolę pojechać z tobą. Poza tym nie dałabym sobie rady, gdyby w drodze powrotnej zdarzyło się to samo... no, to co wczoraj.

Pokiwałem głową, nadal nie mogąc uwierzyć, że przyznała mi rację.

- Nie będę więcej sprawiać kłopotów, obiecuję. - położyła sobie rękę na sercu.

- No dobrze. Co nie zmienia faktu, że to i tak jest dziwne.

- Zaimponowałeś mi wczoraj. - dodała i lekko się zarumieniła. - Nie wiem czy na twoim miejscu też bym tak zrobiła. Zasłoniła własnym ciałem dziewczynę, którą ledwo znam. Nawet, gdybym miała kamizelkę kuloodporną. Dziękuję.

Przeczesałem ręką włosy.

- Em... Nie ma za co.

Przeszła obok mnie, sięgając po kawałek chleba i smarując go masłem. Zrobiła sobie kanapkę i usiadła do stołu, uśmiechając się do mnie niepewnie.

Przysiadłem się do niej.

- Jesteśmy blisko granicy? - spytała.

Kiwnąłem głową twierdząco.

- Może nawet dzisiaj wsiądziemy do samolotu.

Na tym skończyła się nasza niecodzienna rozmowa.