#Pov# Sky

Byłam tak przerażona, że przez chwilę nie docierało do mnie, co się stało. W następnej już klęczałam obok niego.

- Jake? Jake, odezwij się. Spójrz na mnie.

Podniósł nieco głowę.

- Sky, uspokój się. Nic mi nie będzie.

- Jak to nic ci nie będzie?! - wydarłam się na niego zdenerwowana. - Trafili cię kulą z pistoletu, a ty mi chcesz wmówić, że nic ci nie będzie?!

Spojrzał na mnie sceptycznie i rozpiął koszulę. Spojrzałam na to, co miał pod spodem.

- Co to jest?

- Kamizelka kuloodporna. Nie miałem drugiej, dlatego chciałem, żebyś została w samochodzie.

- To dlaczego...?

- Lekkie oszołomienie i tyle. Dlatego upadłem.

Zerknęłam na niego i rozejrzałam się. Chwyciłam go za ramię, kiedy chciał wstać.

- Naprawdę, nic mi nie będzie. - zaśmiał się. - Nie musisz mnie podpierać.

Ale nie dlatego go trzymałam. Czułam, że potrzebuję się o coś oprzeć, bo inaczej się przewrócę. Teraz dopiero dotarło do mnie, co się stało. Wpatrywałam się w mężczyznę, który wcześniej mierzył do mnie z broni. Jake podążył za moim wzrokiem.

- Och. - wyrwało mu się.

Chyba zrozumiał, dlaczego tak kurczowo się go uczepiłam.

- Zabiłam człowieka. - wyszeptałam. Wciąż nie mogłam w to uwierzyć.

Ale pistolet, który trzymałam w dłoni był na to najlepszym dowodem.

Wyjął mi go teraz delikatnie z ręki, chowając za pasek spodni. Odwrócił mnie w swoją stronę i przycisnął do siebie.

#Pov# Jake

W sumie nie wiem, czemu to zrobiłem. Może dlatego, że widziałem w jakim była stanie? A może po prostu nie chciałem, by na to patrzyła?

- Uspokój się. Nic się nie stało.

- Zabiłam człowieka. - powtórzyła. - Jak nic się nie stało?

- Ja też dzisiaj zabiłem. Ośmiu, nie jednego. Poza tym zrobiłaś to w obronie własnej i miałaś do tego pełne prawo.

Pokręciła głową.

- Usiądź w samochodzie. - złapałem ją za ramiona.

Syknęła cicho z bólu. Natychmiast oderwałem od niej ręce. Na lewej dłoni został mi czerwony ślad.

- Co ci się stało? - obróciłem ją lekko, by móc przyjrzeć się skaleczeniu.

- Nic.

- Sky, nie pomogę ci, jeśli nie będę wiedział.

- Szyba. - powiedziała.

- Odłamek szkła?

Pokiwała tylko głową. Otworzyłem drzwi od mercedesa.

- Siadaj.

Spełniła polecenie. Wyjąłem z bagażnika apteczkę, szukając w niej bandaża i wody utlenionej.

Wróciłem do dziewczyny. Z bólem w oczach patrzyła na pobojowisko.

- Spójrz na mnie. - odezwałem się do niej. Przeniosła wzrok na moją twarz. - Nie patrz tam, okej? Niczego tam nie ma.

Przełknęła ślinę, ale pokiwała głową.

Zająłem się jej ręką.

- Zaraz wracam. - wstałem.

Spojrzała na mnie przerażona.

- Obiecuję. - dodałem, widząc jej minę. Chyba jej nie uspokoiłem.

Przeszukałem ludzi, którzy nas ścigali. Miałem nadzieję znaleźć jakieś dokumenty albo coś w tym stylu. Wszystkie ciała włożyłem z powrotem do dwóch aut, a je same podpaliłem.

Ruszyłem własnym z piskiem opon. Za nami czarne samochody już zajęły się ogniem. Za chwilę żar miał dostać się do benzyny... Usłyszałem huk. No właśnie.

Zerkając w tył, zauważyłem, że dziewczyna schowała głowę między kolanami i starała się oddychać głęboko. Nie wychodziło jej to za dobrze, więc westchnąłem, zatrzymałem się i wysiadłem. Otworzyłem drzwi i chwyciłem ją za łokieć.

- Chodź. - mruknąłem.

Posadziłem ją z przodu jeszcze na wszelki wypadek zapinając pasami.

Kiedy z powrotem ruszyliśmy, odezwałem się:

- Boisz się mnie?

Zerknęła na mnie.

- Nie bardziej niż na początku. - na jej usta wkradł się słaby uśmiech.

Odwzajemniłem go.

- Będę spokojniejszy, jeśli już wsiądziemy do samolotu.

- Ja chyba też.

Spojrzałem na nią zdziwiony, ale nie skomentowałem tego.

O dwudziestej trzeciej zaparkowaliśmy przed hotelem.