#Pov# Jake

Upadliśmy na chodniku.

Chciałem złapać Sky za rękę, ale nie zdążyłem.

- Gdzie dziecko?! - krzyknęła.

Jej wzrok padł na drogę.

- Nie! Sky nie rób tego! - wrzasnąłem, ale mnie nie posłuchała.

Wiedziałem co się stanie sekundę przed tym, zanim się wydarzyło. Widziałem to jak na zwolnionym filmie.

Kierowca samochodu zatrąbił i próbował zahamować, ale nie zdążył.

Przerażona Alice przyłożyła dłoń do ust.

Następne, co zobaczyłem to Harry biegnący do Sky i wyciągający ją spod kół.

- Dzwoń po karetkę! - wrzasnął do mnie.

Jak zahipnotyzowany wyjąłem telefon z kieszeni. Nie miałem pojęcia skąd się tam wziął.

- Halo? - wyszeptałem, kiedy ktoś po drugiej stronie podniósł słuchawkę. - Potrzebujemy pomocy...

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

#Pov# Sky

Obudziłam się w jakiejś dziwnej sali. Słyszałam podejrzane pikanie. Pii... Pii... Piiiiii... A później znowu pii... pii... pii...

Dopiero gdy na dobre wyostrzył mi się wzrok, zobaczyłam, że to szpitalna sala, a ja jestem przypięta do aparatury i to ona tak pika.

Przez chwilę znajdowałam się tu sama, ale po paru minutach drzwi się otworzyły, a do środka wszedł Jake.

- Dzięki Bogu. - powiedział na mój widok. - Jak się czujesz?

- Bywało lepiej, ale jest dobrze. Co się stało?

- Potrącił cię samochód, a kiedy zawieźli cię do szpitala i stwierdzili, że nie potrafią pomóc, od razu przenieśliśmy się w przyszłość.

- Amber? - wyjąkałam. - Co z nią?

Nagle coś mi się przypomniało i podniosłam się gwałtownie. Co było bardzo złym pomysłem. Z jękiem opadłam na poduszki.

- Nic mi nie jest. - zapewniłam Jake'a, który już chciał pójść po pielęgniarkę. - A co z dzieckiem? Co z TOBĄ?

- Zdołałaś je uratować. Mnie uratować. A jeśli chodzi o Amber, to jakimś sposobem przeniosła się z nami. Nie mam pojęcia jak tego dokonała, ale to w ogóle było jakieś dziwne. Byliśmy ubrani normalnie, ja miałem telefon w kieszeni. Amber nic nie pamiętała. - dodał.

- Czyli...?

- Skutek uboczny? Nie wiem. Została tam. W przeszłości. Tutaj już się nie przeniosła.

- No tak. - mruknęłam. - Musiała tam zostać. Żeby cię spotkać i żeby jakimś sposobem dowiedzieć się prawdy oraz ją nam przekazać. Dać ci zdjęcie. I wsiąść do tego samolotu.

Wszystko składało się w logiczną całość.

- A dziecko?

- Co dziecko?

- Co z nim zrobiliście?

- Zostawiliśmy tam, gdzie znalazła mnie organizacja.

- Dobrze. - zagryzłam wargę. Zaczynała mnie boleć głowa.

- Sky, jest coś jeszcze.

- Tak?

- Czekałem, aż się obudzisz... - zamilkł na chwilę. - Harry dostał wiadomość. Podobno moja matka żyje i chce się ze mną spotkać. Muszę lecieć do Indii.

Otworzyłam usta ze zdumienia.

- Ale...

- Kochanie. - nachylił się i mnie pocałował. - Wrócę szybciej niż się obejrzysz. Muszę ją zobaczyć. Poza tym i tak zaraz będzie tu twój ojciec, więc nie powinienem się tu pokazywać. Pamiętaj, że nadal jesteś poszukiwana.

Jak przez mgłę przypomniałam sobie początek naszej znajomości.

- Ale, Jake...

- Kocham cię. I wrócę, obiecuję.

- Jake... Nie zostawiaj mnie.

Ale jego już nie było. Usłyszałam tylko ciche kliknięcie, oznaczające zamknięcie drzwi.

Parę godzin później przez te same drzwi wszedł mój ojciec, a za nim dwóch policjantów.

- Nic nie pamiętam. - powiedziałam tylko, patrząc nieobecnym wzrokiem w ścianę naprzeciwko. - Pytali już o to lekarze. Nic nie wiem.

Cierpliwie mi tłumaczyli, że zostałam porwana, a ja cierpliwie mówiłam, że nic nie pamiętam. Milczałam, powtarzałam się, znów milczałam.

W szpitalu zostałam kilka tygodni. Później mnie wypisali, od razu wsiadłam do prywatnego samolotu i wyleciałam z Europy. Do tajemniczej organizacji nigdy nie dotarłam.

W domu od razu poszłam do swojego pokoju. Do dzisiaj często z niego nie wychodzę.

Minął miesiąc, potem drugi, trzeci, później pół roku, rok. Nigdy się nie pojawił.

  ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ 

BARDZO WAŻNE!

Kochani, bardzo Was przepraszam. 

Kompletnie nie chce mi się już tego pisać, mimo, że w głowie mam milion pomysłów. 

Po prostu jestem takim leniem, że nie chce mi się przelewać ich na papier.

A szkoda, bo myślałam, że może powstać całkiem ciekawa książka. Widzę jednak, że tak nie jest. A nie chcę pisać na siłę. 

Wszystko to, o czym opowiadał Jake i o czym (uwaga! spojler!) będzie jeszcze później pisał miało być szczegółowo opisane (koniec spojlera). 

Miało być też dodane kilka wątków, ale od razu jak siadam do komputera i otwieram tę powieść, z miejsca brakuje mi słów. Chcę to barwnie opisać, ale nie mogę. 

To samo było z prologiem mojej kolejnej powieści, "Gry". Ale myślę, że jest już lepiej.

  Serdecznie do niej zapraszam, jeśli nie macie dość tajemnic.

Tak więc, proszę, nie usuwajcie jeszcze "Oddechu..." z biblioteki. Będą jeszcze dwa rozdziały, w których wszystko się zakończy (tutaj też spojler).

Jeszcze epilog, list i..........................

THE END