#Pov# Sky

Najpierw poczułam, że spadamy.

Później jak ręka, którą trzymałam, wysuwa się z mojego chwytu. Desperacko próbowałam ją uchwycić, ale na marne. Ten ktoś krzyknął i dłoń całkowicie puściła moją. Jednocześnie osoba z drugiej zacieśniła swój uścisk tak, że stał się prawie bolesny.

Na koniec w dole ujrzałam powoli rosnące światło. Zbliżające się w zastraszającym tempie z każdą sekundą. „Rozbijemy się" - przemknęło mi przez myśl.

Później straciłam przytomność.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Znów wylądowałam na czymś miękkim. Ale tym razem nie był to człowiek. Podniosłam się, podciągając kołdrę.

Łóżko. Leżałam na łóżku.

Z kimś.

Obejrzałam się za siebie.

- Gdzieś ty mnie ściągnęła?

Alice.

- Żebym to ja wiedziała.

Też się podniosła.

- Musisz poćwiczyć podróżowanie w czasie, kobieto. Bo w końcu wylądujesz w czasach dinozaurów.

Spojrzałam na nią.

- Wygląda znajomo, ale... Nie. Nie mam pojęcia. Gdzie ani kiedy. Na pewno to przeszłość.

- Wnioskujesz po ubraniach?

- Raczej po ich braku.

- No, może.

- Ja biorę koc, ty narzutę. Tam jest szafa. Wstawaj. Pożyczymy coś.

Mówiąc „pożyczymy", miała chyba na myśli: „pożyczymy i już nie oddamy".

- Co to w ogóle za ciuchy? - mruknęłam do siebie, wkładając spódnicę.

I zaraz mnie zamurowało. Mogę powiedzieć „ciuchy"? Zerknęłam na Alice. Może nie usłyszała. Wzruszyłam ramionami i skończyłam ubieranie.

- Gotowa? - uchyliła drzwi i wyjrzała na korytarz. - Nikogo nie...

- O! Bogom niech będą dzięki! - usłyszałam zza drzwi. - Jest ktoś jeszcze!

Ktoś wyciągnął ją za próg i zajrzał do środka.

- I jest też druga! Chyba sam Śiwa mi was zesłał! Chodźcie, chodźcie! Każda para rąk się przyda!

Ciemnoskóry mężczyzna wyciągnął nas z pokoju i trzymając za ręce ciągnął po korytarzu.

- O co w ogóle chodzi?

- Jak to o co? Od dziewięciu miesięcy to jest na ustach wszystkich! Dla kapłanki Śiwy nadszedł czas rozwiązania! Przecież to cud na miarę tego stulecie, jeśli nie tysiąclecia!

Odsunął zasłonę z koralików i zaprosił nas gestem do środka.

Popatrzyłyśmy po sobie, więc westchnął zniecierpliwiony i wepchnął nas do środka.

W pomieszczeniu wrzało jak w ulu. Wszędzie kręciło się mnóstwo ludzi, a na samym środku leżała kobieta z wyrazem boleści na twarzy.

Wokół niej stało jeszcze więcej osób, oddychając tak, że kobieta chyba miała coraz mniej tlenu wokół siebie.

- Co tu się dzieje? - szepnęłam do mojej towarzyszki.

- Słyszałaś. Ta babka rodzi. Dodatkowo to jakaś kapłanka.

- Powinniśmy znaleźć chłopaków.

- Myślę, że nie uda nam się stąd ulotnić niepostrzeżenie. - wskazała na wyjście. Pilnowało go dwoje á la strażników z groźnie wyglądającymi włóczniami.

- W takim razie zostaje nam wmieszanie się w tłum.

- Co mamy robić?

- Kręć się po pomieszczeniu z poważnym wyrazem twarzy. I powinno być dobrze.

W tym momencie ktoś wydał okrzyk radości na mój widok i pociągnął mnie za łokieć.

- Zapraszam siostro! Spadasz nam z nieba!

Zdecydowanie za dużo razy to dziś słyszę.

Obejrzałam się, ale już straciłam z oczu moją towarzyszkę. A mężczyzna cały czas ciągnął mnie naprzód. Przepychaliśmy się przez tłum, aż znaleźliśmy się naprzeciwko stołu operacyjnego. Spojrzała na kobietę leżącą na nim. Twarz miała wykrzywioną z bólu. Czyżby w tych czasach nie znali środka znieczulającego? No... Może faktycznie nie znali. Wydawało się, że kobieta trzyma się przy życiu ostatkiem sił.

Ktoś nagle wcisnął mi do ręki koc.

- Proszę. Pani zajmie się dzieckiem.

W następnej chwili na kocu położono jeszcze zakrwawione, wrzeszczące dziecko. Wyciągnęło w górę malutkie piąstki. Przykryłam je trochę, a w następnym momencie maluch po raz pierwszy otworzył oczy i spojrzał nimi prosto na mnie...

A mnie zmroziło.

Spotkałam tylko jedną osobę, która ma takie oczy.

Nie da się ich pomylić z żadnymi innymi.

Szczególnie jeśli wpatrywało się w te oczy już przedtem.

Dziecko uśmiechnęło się do mnie tak, jakby wiedziało o czym myślę.

A może naprawdę wiedziało?

Mogłam tylko wykrztusić:

- Jake...

***

Zapraszam też do innych książek:
"Szept fal"
"Poruszę niebo i ziemię..."
Oraz najnowszej - "Gra"

Co zrobisz, gdy okaże się, że ktoś gra z tobą w jakąś chorą grę, a ty stajesz twarzą w twarz... Ze śmiercią?

Wybierzesz życie?

Czy może dasz się zabić?