#Pov# Sky

Śniadanie.
Starałam się wyglądać normalnie, by nie wzbudzać podejrzeń. Chyba nie za dobrze mi to wychodziło, bo siedzący naprzeciwko Harry posłał mi ostrzegawcze spojrzenie. Zacisnęłam usta w wąską linię. Musiało się udać.

Chłopak wskazał dyskretnie na mój widelec. Zmarszczyłam brwi, nie rozumiejąc o co mu chodzi. Przeniósł wzrok na podłogę, a później znów na mój widelec. Zrozumiałam.

- Sky, podasz mi cukier? - spytał.

Odłożyłam widelec na talerz i sięgnęłam po cukierniczkę, podając mu ją. Przy czym zrobiłam to tak, by widelec spadł na podłogę.

- Ups. - schyliłam się, by go podnieść. Przy nodze stołu leżała karteczka. Zgarnęłam ją razem z widelcem, wkładają sobie do buta.

Wycierając sztuciec serwetką, zauważyłam jak Harry rzuca mi pytające spojrzenie, kiwnęłam więc tylko głową.

- Co dziś robimy? - spytałam.

Jake wzruszył ramionami, nie zdając sobie sprawy, co tu przed chwilą się stało.

- Nie wiem, czy ty nie powinnaś się jeszcze oszczędzać. - zwrócił mi uwagę. Spojrzał pytająco na przyjaciela.

Tamten wzruszył ramionami.

- W końcu będzie musiała zacząć się ruszać.

- Oj, mogę jej to zapewnić. - Jake sugestywnie uniósł brwi.

Posłałam mu wściekłe spojrzenie i prychnęłam pod nosem.

- Już się tak nie nakręcaj. Czyli wychodzimy później na spacer. - stwierdziłam i podniosłam się z krzesła. - Do widzenia panowie. Miłego sprzątania.

Od stołu dobiegły niezadowolone pomruki. Nie zwracałam na nie najmniejszej uwagi. W pokoju rozwinęłam pomiętą karteczkę.

„Musisz mi to wszystko wytłumaczyć, ale chyba się zgadzam. Jestem za tym, żebyśmy wykiwali Jake'a i wybrali się na spacer sami. Co ty na to, Sky?"

Mimowolny uśmiech wypełzł mi na twarzy. Zgadzam się. Oczywiście, że się zgadzam.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Jestem za tym, żeby jedno z nas zostało i spróbowało dodzwonić się do bazy albo naprawić system. - zasugerował delikatnie Harry, obserwując reakcję Jake'a.

System zepsuł się ZUPEŁNIE PRZYPADKOWO kilkanaście minut temu. Nie unoście tak brwi! To nie mój pomysł!

Tamten odwrócił się w jego stronę.

- Czyli idziemy sami, a ty zostajesz? - spytał.

Zza pleców chłopaka posłałam Harry'emu triumfujące spojrzenie. Wiedziałam, że tak będzie. Postanowiłam wkroczyć do akcji.

- Zauważ, że - oczywiście bez obrazy Harry - ale jednak Jake jest lepszym specem od komputerów.

- Sugerujesz, żebym ja został? - chłopak przeniósł spojrzenie na mnie.

- Następnym razem wybierzemy się tylko we dwoje i zostawimy tu Harry'ego. - obiecałam mu.

- No nie wiem.

- Poza tym myślę, że jeśli coś mi się stanie to Harry szybciej udzieli mi pomocy.

- Czyli obawiasz się, że ze mną nie jesteś bezpieczna?

- Nie! Oczywiście, że nie! - przestraszyłam się, że mogła go rozgniewać.

- Dobra, dobra. - ku mojej uldze zaśmiał się. - Żartowałem. Ale ty masz pamiętać, co mi obiecałaś.

Wycelował we mnie palcem i pomachał nam na pożegnanie.

Z Harrym za linią drzew przybiliśmy sobie piątkę.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- To tutaj. - zeszłam po nierównościach do jaskini. - Ostrożnie. Można łatwo się poślizgnąć.

- Chyba nie chcę wiedzieć, jak to odkryłaś. - uśmiechnął się do mnie.

- Ta dam! - wskazałam na wnętrze pieczary.

- Niesamowite. - stwierdził, rozglądając się. - To musiał stworzyć człowiek. Tylko po co?

- Może ktoś tu kiedyś ugrzązł tak jak my, gdy jeszcze nie było domu?

- Ale po co tak dokładnie obrobił jaskinię? Nie... Tu musi być jakieś drugie dno.

Zaczął sprawdzać ściany, a ja świeciłam mu latarką z telefonu.

W pewnym momencie jedna część wsunęła się do środka. Uniosłam brwi.

- Jak na jakimś filmie przygodowym. - stwierdziłam.

- No. Takie życie. Czego ty się spodziewałaś po tej wyspie?

Pokręciłam głową.

- Daj telefon. Pójdę pierwszy.

Oddałam mu urządzenie i weszłam do niszy, powstałej z odsunięcia się płyty skalnej. Potknęłam się na progu i musiałam złapać się ręką ściany, żeby nie upaść.

W pokoju zrobiło się jasno, przez zapalenie żarówek wiszących pod sufitem. Spojrzałam na swoją dłoń. Nacisnęłam włącznik światła.

- Przez twoje niezdarstwo mamy oświetlenie. - zaśmiał się Harry i podał mi moją własność. Schowałam smartfona do kieszeni.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Wytrzeszczyłam oczy.

- Czy to jest to, co myślę?

Pokiwał głową.

- Jesteśmy w jakimś laboratorium.

- Albo pieczarze wiedźmy. - skomentowałam, pokazując zawartość słoików na półkach.

Oczy, żabie części w jakiejś mazi, włosy, zęby i tym podobne. Na środku stół zawalony papierzyskami. W rogu pokoju jakaś dziwna maszyna. Dalej: mikroskopy, kociołki, podejrzane narzędzia. I całe mnóstwo zabawek. Dziesiątki, jeśli nie setki . Lokomotywy, lalki, misie, koniki itp.

- Czyżby demoniczna wersja „Pięćdziesięciu twarzy Grey'a"?

Harry rzucił mi krzywe spojrzenie.

- Nie nakręcaj się.

- Ja się nakręcam? W życiu. Ale popatrz na to wszystko. - zatoczyłam ręką koło. - Ciekawe, co jest w tej skrzyneczce.

Podeszłam do biurka, otworzyłam wieko i spojrzałam do środka.

- Ach... Papiery, papiery i jeszcze raz papiery. - westchnęłam.

Już miałam zatrzasnąć zamek, kiedy coś przykuło moją uwagę. Wzięłam pierwszą kartkę do ręki. Była tak stara, że prawie rozsypywała mi się w dłoniach. Przetarłam oczy, ale napis nadal tam był. Właściwie nie napis, lecz dwa słowa. Mianowicie imię i nazwisko.

- Harry.

- Tak?

- Musisz to zobaczyć.

Podszedł do mnie.

- No co tam? - stanął obok, przypatrując się kartce.

Wskazałam paznokciem na list. Dokładnie na podpis pod listem.

- Co? To niemożliwe! Pokaż. - wyjął go z ręki.

- Rok tysiąc osiemset siedemdziesiąty trzeci. - powiedziałam.

- To zbieg okoliczności.

Spojrzałam na niego i pokręciłam głową.

- Nie wmówisz mi, że nie znasz tego pisma. Tylko jedna znana mi osoba kreśli tak zawiłe „J".

- Niemożliwe. - mruczał do siebie.

Bowiem podpis należał do niejakiego Jacoba Cheety.