#Pov# Sky

- Ktoś tu miał rację! - oznajmił radośnie Harry, wchodząc do pokoju.

Chłopak był mniej więcej w wieku Jake'a, może rok albo dwa lata starszy. Miał nierówno ostrzyżone włosy, akurat teraz uczesane „na jeża". Wysportowany, wysoki i właściwie tylko okulary mogły wskazywać na to, że jest naukowcem. Ale okulary nosił wyłącznie w pracy.

Uśmiechnęłam się i podniosłam na łokciu.

- Jaki skromny. - stwierdziłam.

- Lepiej powiedz: idealny.

Zaśmiałam się.

- Chciałbyś. Dla mnie nikt nie jest idealny.

- Nawet ukochany Jake'uś?

- Uspokój się! - pokręciłam głową ze śmiechu. - Bo tym razem naprawdę rzucę w ciebie czymś więcej niż poduszką.

- Dobra, dobra. - przysiadł na brzegu łóżka. - Co czytasz...?

Przekręcił głowę, by móc zobaczyć tytuł powieści.

- Uuu... Sherlock Holmes. Poważna sprawa.

- Bardzo.

- Chcesz kanapkę z tuńczykiem? - podsunął mi pod nos talerz.

- Nie, dziękuję. Nie lubię ryb.

Złapał się za serce.

- Jak można nie lubić ryb? Dodatkowo jak jesteś na samym środku oceanu, gdzie dookoła pływają tylko ryby!

- Nie przekonałeś mnie.

- Świeża rybka prosto z morza! - znów podsunął mi talerz.

Odtrąciłam jego rękę.

- Brzmisz jak przekupka na targu. Poza tym nie wierzę.

- Czemu? - udał przerażenie.

- Bo ktoś ewidentnie odsączył je przed chwilą z sosu pomidorowego. Czyli wniosek z tego taki, że musiały w nim przed chwilą być. A nie sądzę, by woda z oceanu w ciągu kilkunastu minut zmieniła się w sos pomidorowy.

- A skąd wiesz? - naskoczył na mnie. - Może właśnie to się stało i od dzisiaj jak jedziesz na wakacje to zamiast w słonej wodzie kąpiesz się w pomidorach?

To było tak absurdalne, że oboje zaśmiewaliśmy się do łez, kiedy drzwi znowu się otworzyły.

- Widzę, że świetnie się bawicie. - Jake naburmuszony wszedł do pokoju.

Od jakiegoś czasu, kiedy śmiałam z żartów Harry'ego, stawał się taki... Taki nieprzyjemny.

- Chłopie, wyluzuj. Chcesz mentosa?

Spojrzał na mnie przy tym tak wymownie, że wszyscy wyczuliśmy drugie dno jego wypowiedzi.

Jake jeszcze bardziej się zjeżył.

- Miałeś nie robić żadnych aluzji. - warknął do niego.

Tamten podniósł ręce w obronnym geście.

- A co ja znowu zrobiłem?

Wyciągnął z kieszeni paczkę cukierków.

- To jak będzie? - powiedział, wyciągając jednego.

Kiedy przyjaciel nie zareagował, wzruszył ramionami i włożył go do ust.

- Przed chwilą jadłeś rybę. - zwróciłam mu uwagę.

- I co z tego? Wszystko i tak idzie do jednego żołądka.

Jake zaczerpnął głęboki oddech.

- Mogę z tobą porozmawiać? - zwrócił się do mnie. - W cztery oczy?

Trochę zaskoczona odpowiedziałam „jasne" i wyszłam z nim za drzwi. Poprowadził mnie do salonu i otworzył drzwi na taras. Odwrócił się do mnie i już otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale chyba jednak zmienił zdanie. W jednym susie znalazł się przy mnie i chwycił w ramiona, a następnie pocałował. Lekko zaskoczona dopiero po chwili zorientowałam się, co robi.

Odsunął się ode mnie, dysząc ciężko.

- A to co miało być? - spojrzałam na niego.

- Już po prostu nie mogę.

- Czego nie możesz?

Nie odpowiadając znowu mnie pocałował.

- Jake... - odsunęłam go i powtórzyłam. - Czego nie możesz?

- Wytrzymać. - znowu chciał mnie pocałować, ale odwróciłam głowę.

- Najpierw masz mi wytłumaczyć, o co chodzi. - stwierdziłam.

- Naprawdę nie widzisz?

- Przepraszam, ale nie. - pokręciłam głową.

Dobra... Może i po części kłamałam, bo domyślałam się, o co mu chodzi, ale... Niech sam się przyzna.

- A więc?

- Nie mogę wytrzymać.

- To już wiem.

- Nie mogę wytrzymać bez ciebie.

- Ale ja tu cały czas jestem. - teraz to się zgubiłam.

- Ale siedzisz z NIM. Śmiejesz się z JEGO dowcipów. Rozmawiasz z NIM częściej niż ze mną. Już po prostu nie mogę. - zacisnął pięści.

- Jake... - nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem. - Jake, ja...

Śmiałam się do rozpuku. Aż musiałam usiąść na jednym z krzeseł.

- Ty jesteś zazdrosny! - stwierdziłam, kiedy już mogłam złapać oddech.

Milczał przez chwilę.

- Tak. Masz rację. - podniósł mnie za ramiona. - Jestem cholernie zazdrosny.

Okej... Nie spodziewałam się, że przyzna mi rację.

- Ale to dlatego, że cię kocham. - wyrzucił z siebie.

Zamarłam.

- Co?

Przełknął ślinę.

- Powiedziałem, że cię kocham.