#Pov# Sky

Kiedy Jake przekręcił za nami drzwi na klucz, uśmiechnęłam się drwiąco. Podszedł do łóżka i położył mnie na nim, siadając mi na brzuchu.

- I co? To ma być ta kara? Zamierzasz mnie zgwałcić? - spytałam, powstrzymując śmiech.

Drgnął ledwo zauważalnie, a później zesztywniał.

- Słucham?

- To, co słyszałeś.

- Sky, naprawdę sądzisz, że... Że mógłbym... - pokręcił głową ze smutnym wyrazem twarzy. Od razu pożałowałam, że się z niego nabijałam.

- Jake, ja... Przepraszam.

- I co mi dadzą twoje przeprosiny? Naprawdę masz o mnie takie zdanie? - kąciki jego ust drgnęły.

- Nie! Jake! To nie tak.

- Proszę, Sky, nie próbuj zaprzeczać. Sam słyszałem, co powiedziałaś.

- To nie tak. - powtórzyłam. - Jake, proszę!

Odpowiedział mi wybuch śmiechu. Spojrzałam na niego, jakby uderzył się porządnie w głowę.

- Gdybyś widziała swoją minę, Sky. I to przerażenie w oczach. O matko... - zaśmiał się ponownie. - To było świetne!

Zrozumiałam, że się ze mnie nabijał.

- Ty głupku! Myślałam, że ty... Że naprawdę... Że... Że cię uraziłam.

- To miłe, że przejmujesz się tym, co myślę.

- Wcale się nie przejmuję.

- W to też nie uwierzę. Słonko, jesteś zbyt marnym kłamcą. Radziłbym trochę potrenować.

- Na tobie?

- Ani mi się waż. Znajdź sobie kogoś innego.

- Ciekawe kogo?

- Papużkę falistą.

- Bardzo śmieszne.

- Mówię całkiem serio. To bardzo mądre zwierzęta. I smaczne, choć nie ma z nich dużego pożytku.

- Fuj! Naprawdę nie muszę poznawać twojej diety. Biedne papużki...

- Bardzo biedne.

Pokiwałam z powagą głową.

- Bardzo.

- Mamy bardzo ciekawe tematy do rozmowy.

- To znajdź inne.

- Jakie? - usiadł na kołdrze.

- Nie wiem. Może takie: o czym myślisz w tej chwili?

Spojrzał na mnie z błyskiem w oku.

- Może będzie lepiej dla ciebie, jeśli zostaniemy przy papużkach.

Poderwałam się gwałtownie.

- Nie wierzę, po prostu nie wierzę! Ty niespełniony zboczeńcu!

Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam do drzwi. Ale albo wstałam zbyt szybko, albo to z jakiegoś innego powodu zakręciło mi się w głowie i musiałam oprzeć się framugę drzwi. Zanim zdążyłam mrugnąć, chłopak już stał obok mnie i przejął na siebie mój ciężar.

- Co się stało? - podprowadził mnie z powrotem do łóżka i pomógł usiąść.

- Ja nie... Nie wiem.

Ukucnął przed meblem i spojrzał na mnie z dołu.

- Poczułam się tak, jakbym za chwilę miała zemdleć. - wytłumaczyłam mu.

Milczał przez chwilę.

- Sky, nie udajesz, żeby się na mnie odegrać?

Spojrzałam na niego oburzona.

- Nie, nie udaję!

- Dobrze, w takim razie, jeśli nie udajesz...

- Nie udaję!

- Okej, wierzę ci. Chcę tylko powiedzieć, że w takim razie może być to początek - przedsmak tego, co zacznie z tobą robić ta... Ta trucizna.