#Pov# Sky

Już na granicy szaleństwa poczułam, że ktoś obejmuje mnie jedną ręką w talii. Spojrzałam z wdzięcznością na chłopaka. Nie wiem jak, ale w następnej chwili leżałam na piasku i trzęsłam się z zimna. Jake podał mi swoją koszulę, która czekała na brzegu. Opatuliłam się nią jak kocem.

- Nigdy więcej się o nic z tobą nie zakładam. - oświadczył stanowczo.

W pasie był przewiązany grubą liną, której drugi koniec zawiązał przy najbliższym drzewie. Czyli tak musiało mu się udać wrócić tu z powrotem. Odwiązał ją teraz i rzucił na piach.

- Skąd ją masz? - spytałam.

- Jest zawsze w szafce przy drzwiach. Właśnie na takie okazje. - usiadł obok i objął mnie. Jak na zimną kąpiel był przyjemnie ciepły. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że mogłaś zginąć?

- Mogłeś mi powiedzieć.

- Mogłem, ale nie chciałem cię straszyć.

- Czym?

- Tym, że nasze położenie jest fatalne. Przekonałaś się o tym na własnej skórze. A...

- A co?

Zacisnął usta.

- Powiesz mi? - nie odpuszczałam.

Odwrócił wzrok i zapatrzył się w ocean.

- A ty umierasz. - szepnął.

Przełknęłam ślinę, by głos mi nie zadrżał.

- Nie powiedziałeś mi nic, czego bym już nie wiedziała.

- I przyjmujesz to tak... Ze spokojem?

- Z wiarą. I nadzieją. Nadzieja zawsze umiera ostatnia. Pamiętaj.

- Moja nadzieja umarła już dawno temu.

- W takim razie nie odbieraj jej mnie. Zanim umrę, chciałabym jeszcze dużo przeżyć.

Zerknął na mnie.

- Chcesz dużo przeżyć?

Pokiwałam głową.

- Ciepło ci już?

- W sumie już tak.

Wstał i podał mi rękę.

- Chodź.

Wsunęłam dłonie w rękawy i zapięłam jego koszulę.

- Gdzie idziemy?

- Zobaczysz.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Chciałaś trochę adrenaliny. - próbował mnie przekonać.

- Ale nie... Próby samobójczej!

Przed nami rozciągała się długa przepaść, w której nie widziałam dna. Przeciwległy brzeg był oddalony o dobre kilkadziesiąt metrów od nas.

- Skąd tutaj w ogóle coś takiego?

- Wyspa może i jest mała, ale ma swoje tajemnice. To coś jest zapewne jedną z nich.

- To jest nienormalne.

- Wyspę chronią potężne czary.

- To nie tłumaczy nienormalności.

- Może tak, może nie. To jak?

- Zabijemy się!

- Daj spokój. Kilka razy udało mi się to przeskoczyć.

Spojrzałam na niego sceptycznie.

- A ile razy próbowałeś?

Podrapał się po głowie.

- Kilkadziesiąt...

- Właśnie, herosie. - dźgnęłam go palcem w pierś. - To, że ty masz kości z żelaza, nie znaczy, że ja również. Nie mam zamiaru stracić możliwości chodzenia w wieku szesnastu lat.

- Uspokój się. Nic ci się nie stanie.

- Nie byłabym tego taka pewna.

- Zadam ci jedno pytanie, dobrze? A później dam ci spokój.

Przewróciłam oczami.

- Mów.

- Ufasz mi?

Na chwilę zbił mnie z tropu.

- Czy ci ufam?

- Tak.

- Wyskoczyłam z tobą z samolotu bez spadochronu, a ty pytasz czy ci ufam?

- Tak czy nie?

- Tak.

- Więc czego się boisz? - wyciągnął do mnie rękę. - Zaufaj mi.

- Martwię się o twoje zdrowie psychiczne.

Uniósł brwi.

- Dobra. - poddałam się, podnosząc ręce. - Co mam zrobić?

- Na początek wskocz mi na plecy.

Gdy już spełniłam polecenie, poinstruował mnie:

- Obejmij mnie mocno nogami a pasie i rękami za szyję...

- No coś ty, może odwrotnie? - przerwałam mu.

- Jak już tam sobie chcesz.

Prychnęłam pod nosem.

- Chodzi mi o to, żebyś mnie pod żadnym pozorem nie puszczała.

- Dobrze.

Cofnął się kilkanaście kroków od przepaści.

- Gotowa?

- Nie.

- No to jedziemy.

Rozpędził się, a na skraju urwiska odbił od trawy i wystrzelił w górę. W tym samym momencie wydarzyło się kilka rzeczy. Po pierwsze uświadomiłam sobie przerażona, że żaden człowiek nie przeskoczy takiego wąwozu. Po drugie coś błysnęło w dole, jakby szkło odbijające promienie słoneczne. Po trzecie pod palcami zamiast skóry poczułam miękkie futro. Jake zmienił się w locie.

Sam lot był wspaniały. Nie da się tego opisać, trzeba takie coś przeżyć.

Chłopak wylądował miękko na łapach i przebiegł parę metrów dla złapanie równowagi, po czym zastygł w bezruchu. Przylegałam płasko do jego pleców.

Przez chwilę łapałam oddech.

Zsunęłam się z niego na ziemię i padłam na trawę. Serce jeszcze biło mi szybciej od chwilowej adrenaliny.

Gepard położył się obok mnie z głową na moim brzuchu. Zaśmiałam się, na co spojrzał na mnie niezadowolony.

- Ciężki jesteś. - powiedziałam.

W jednej chwili zmienił się ze zwierzęcia w człowieka i znów położył. Tym razem poczułam się trochę nieswojo, ale jednak przyjemnie. Włożyłam sobie ręce pod głowę i położyłam z powrotem.

- Jesteś zdrowo... - zaczęłam i przerwałam.

- No, jaki? - spojrzał na mnie.

- Zostałam za dobrze wychowana, by używać takich wyrażeń. - posłałam mu uroczy uśmiech.

- Nikt cię tutaj nie usłyszy.

- Tylko ty.

- Ja się nie liczę.

- A więc ty nie jesteś kimś, tak?

- Powiedzmy.

- To bardzo logiczne.

- No, nie daj się prosić. - zrobił maślane oczka.

- Nie.

- Proszę.

- Nie.

Zmienił pozycję, tak, że leżał tuż przy mnie. Odwróciłam głowę w jego stronę.

- Proszę. - owiał mnie jego oddech. Zbliżył się jeszcze trochę.

- Nie.

- Proszę. - nasze usta dzieliły milimetry.

Kiedy się odezwałam, moje wargi otarły się o jego.

- Nie.

- Proszę.

- Nie.

- Jakaś ty grzeczna.

- Odpuściłeś?

- Nie, kiedyś to z ciebie wydobędę, zobaczysz.

- Pomarzyć zawsze możesz.

Przechylił lekko głowę, by móc mnie pocałować, a wtedy... Wtedy poczułam coś wilgotnego na głowie. Poderwałam się, ściągając z głowy trawę.

- Co do kur... - umilkłam raptownie, słysząc jego głośny śmiech.

- A nie mówiłem? - był z siebie zdecydowanie zbyt dumny.

- Ty świnio! - rzuciłam się na niego.

Złapał mnie i unieruchomił ręce.

- No i co teraz? - uśmiechnął się głupio.

Nachyliłam się i pocałowałam go lekko, a kiedy puścił moją jedną dłoń, wzięłam garść piachu i wsypałam mu we włosy, śmiejąc się z jego miny i podrywając na równe nogi. W tym samym momencie poczułam, że znów tracę równowagę, przez to, że mnie pociągnął. Upadłam.

Usiadł na mnie.

- Osz ty mała... Teraz się doigrałaś. Poczekaj aż pójdziemy do domu.

- Najpierw musisz mnie tam zaciągnąć.

- Da się zrobić.

Wstał i przerzucił mnie sobie przez ramię.

- Jake! Jake, do cholery, uspokój się!

- No ładnie, ładnie, stosujesz coraz to nowe wyrażenia. Chętnie posłucham.

Zacisnęłam zęby ze złości i walnęłam go w plecy.

- Puść mnie!

- Ani mi się śni.

- Lojalnie ostrzegam. Nie chcesz mieć ze mną do czynienia, kiedy będę wściekła.

- A może chcę? Skąd wiesz?

- Puść mnie!

- Widzę, że skończyły mi się argumenty.

Zamilkłam gniewnie.

- A w ogóle to jak było? I nie próbuj kłamać, widziałem, że ci się podobało.

- Ale co?

- Lot.

- Jeśli mam nie kłamać...

- Tak?

- To podtrzymuję pierwszą wersję. Jesteś zdrowo ekhem i ekhem, i nienormalny. Ale...

- Ale? - zobaczył, że wyszczerzyłam do niego zęby w uśmiechu i uniósł brwi.

- Ale chcę jeszcze raz.