#Pov# Sky

Kiedy otworzyłam oczy wokół panowały egipskie ciemności.

- Obudziłem cię? - Jake szepnął z tyłu.

Odwróciłam się do niego przodem. Wzrok miał utkwiony w zegarku stojącym naprzeciwko łóżka.

- Nie. A dlaczego ty nie śpisz?

- Czekam.

- Na co?

Zerknął na mnie.

- Jest trzecia dziewiętnaście.

- I...?

- Dokładnie tydzień temu o trzeciej dwadzieścia jeden wypiłaś w barze pierwszego drinka.

- Który nie był drinkiem.

- Który nie był drinkiem. - potwierdził. - Pamiętasz co ci mówiłem?

Cyferka przeskoczyła na 3:20.

- Mówiłeś mi dużo rzeczy.

Zaśmiał się cicho.

- Prawda. Ale o tej broni, która jest w tobie.

- Że musicie to ze mnie wyciągnąć, żebym mogła przeżyć.

- To też, ale nie tylko.

Czekałam.

Trzecia dwadzieścia i pięćdziesiąt sześć sekund, pięćdziesiąt siedem, osiem, dziewięć...

- Od tego momentu każdy twój oddech wart jest dziesięć milionów. - powiedział.

A więc o to mu chodziło.

- Śpisz w jednym łóżku z kupą pieniędzy. - zażartowałam.

- Nawet sobie nie wyobrażasz jak cennych.

- Mam zacząć starać się nie oddychać? Czy może będziesz łapał powietrze wokół mnie do butelek?

Oderwał wzrok od zegarka i spojrzał na mnie. W ciemnościach zalśniły jego oczy.

- Obejdzie się.

- To nie jest dla ciebie trucizna? To powietrze, które wydycham?

- Chyba nie.

- Chyba?

- Czymże jest życie bez ryzyka? - uśmiechnął się.

- Wątpię czy podjęłabym takie ryzyko na twoim miejscu.

- Jeśli się o mnie tak troszczysz, zawsze możesz iść spać do drugiego pokoju.

Położyłam głowę na jego wyciągniętym na poduszce ramieniu.

- Nie chce mi się wstać.

- Leń.

- A żebyś wiedział. Za dobrze mi się tu śpi.

- Ciekawe dlaczego? - mruknął rozbawiony i poruszył zabawnie brwiami.

Posłałam mu najgroźniejsze z możliwych spojrzeń i zamknęłam oczy. Więcej się nie odezwał.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Gdzie ty się znowu wybierasz? - wymamrotał w poduszkę, czując, że wstaję. - Kobieto, jest...

Podniósł na chwilę głowę, by móc spojrzeć na zegarek.

-... Szósta dwadzieścia. Daj ludziom pospać.

- Pójdę sama. - stwierdziłam.

- Nie pójdziesz.

- Czemu?

- Za bardzo się boisz.

- Chcesz się założyć?

Wzięłam ubrania i wyszłam z pokoju. Byłam pewna zwycięstwa. Chociaż faktycznie się bałam, wiedziałam, że nie puści mnie samej. Wyszedłszy z łazienki dotarł do mnie ledwo słyszalny dźwięk uginanych sprężyn materaca. Uśmiechnęłam się do siebie i poszłam do kuchni zrobić sobie śniadanie. Trochę się zdenerwowałam, kiedy miałam wychodzić, a jego jeszcze nie było. Ale żeby nie dać mu satysfakcji, schyliłam się po but. Włożyłam go na stopę i zasznurowałam. Gdy sięgałam po drugiego czyjeś ramię otarło się o moje biodro. Chłopak założył na siebie skórzaną kurtkę i również sięgnął po buty.

- Wiedziałam. - stwierdziłam.

- Następnym razem siłą zatrzymam cię w domu.

- Ciekawe jak.

- Wieczorem pozamykam wszystko na klucz...

- Okna.

-... I jeśli będziesz chciała rano wstać przemienię się w geparda i położę na tobie. Pamiętaj tylko, że nie ponoszę odpowiedzialności na połamane żebra.

- Tylko spróbuj. - warknęłam i cofnęłam się o krok.

- Oczywiście, że spróbuję. Jadłaś śniadanie, prawda?

- Tak, a ty?

- Jeszcze nie.

- To może coś zjesz?

- Wziąłem sobie na drogę. - wskazał pakuneczek leżący na szafce na buty.

Otworzył drzwi i przepuścił mnie przodem.

- Gdzie idziemy?

- Tam, gdzie wczoraj.

- Ruchome piski? Jeszcze ci mało wrażeń?

- Chcę coś sprawdzić.

- Jak sobie panienka życzy. Mam wziąć linę, gdybyś w nie wpadła?

- Bardzo śmieszne.

- Oczywiście. Zawsze rzucam błyskotliwymi i dowcipnymi tekstami.

- I do tego jaki skromny. - przedzieraliśmy się przez krzaki.

- No, po prostu facet idealny.

- Ta.

- No tak. Nie śmiej się. Zabawny, błyskotliwy, przystojny, do tego o nadludzkich zdolnościach.

- Wychowany w dżungli.

- Wypraszam to sobie. Jeśli już, to na sawannie.

- A może pustyni?

- Jeśli tak, to ty musisz być z pustyni lodowej. Masz serce z lodu.

Spojrzałam na niego z ukosa.

- No żeby nie doceniać takiego ideału, który idzie obok ciebie...

- Skończ.

- Czemu? - wyszczerzył się. - Nie chcesz przyznać, że...

- Mam dość twoich przechwałek.

- Tak, tak. Na pewno. Uwielbiasz się ze mną droczyć, przyznaj.

- Może tak, może nie.

- Czyli... uważaj! - pociągnął mnie za łokieć.

- Co znowu?

- Nie poznajesz? To tutaj. Dalej lepiej nie idź. Wczoraj stałaś pod tamtym drzewem. - wskazał przed siebie. Pośrodku bezdrzewnej polany rosło jedno jedyne drzewo.

- Jak się tam wczoraj dostałam?

- Pytaj mnie, a ja ciebie.

- Nie pomagasz.

- Wiem.

- Idź sprawdź czy nie czyha na nas żadne zwierzę.

- Nie czyha. Wyczułbym je.

- To usiądź i zjedz te swoje... - w tym momencie moją uwagę przyciągnął błysk.

- Tosty. Zrobiłem sobie tosty. Na co tak patrzysz?

- Co tam tak błyszczy w słońcu?

- Błyszczy?

-No, tak. Wiesz, tak migocze, nie?

- Wiem, co to znaczy błyszczeć.

- A już myślałam, że będę ci mogła kupić słownik na Gwiazdkę.

- Masz zamiar ze mną zostać tak długo?

- Albo się zamknij, albo zamilknij.

- To jedno i...

- Cicho! - postawiłam w skupieniu krok do przodu. Chwycił mnie za nadgarstek.

- A ty dokąd?

- Idę zobaczyć, co to jest.

- Nigdzie nie idziesz.

- Właśnie, że idę. - wyszarpnęłam rękę i postawiłam kolejny, pewniejszy tym razem krok.

Poczułam, że Jake obejmuje mnie w pasie i podnosi do góry.

- Puść mnie!

- Nigdzie nie idziesz. - przerzucił mnie sobie przez ramię.

- Postaw mnie.

- Nie.

- Jake, ostrzegam cię!

- Wiesz, gdzie możesz sobie włożyć te swoje groźby?

- Puszczaj. - wycedziłam.

- Jeśli obiecasz, że nie spróbujesz się tam dostać.

- Obiecuję.

- Na pewno?

- Jake, tak! Postaw mnie, do cholery!

Spełnił moje życzenie. Otrzepałam bluzkę i spojrzałam na niego gniewnie. Staliśmy przez chwilę, mierząc się wzrokiem. W końcu odwróciłam spojrzenie, niby przegrywając.

- Nawet o tym nie myśl. - powiedział. Czyli nie dał się nabrać.

Wróciłam do niego wzrokiem. Westchnął zrezygnowany.

- Dobrze.

- Co dobrze? - zapytałam śpiewająco. Wiedziała, że już dopięłam swego.

Nie odpowiedział. Po sekundzie zamiast niego stał przede mną wielki czarny kot. Jednym susem znalazł się przy drzewie i chwycił w zęby to coś, a następnym już znalazł się z powrotem przy mnie. Stał się na powrót człowiekiem.

- Zawsze masz na sobie to, w co byłeś wcześniej ubrany?

Spojrzał na mnie ciekawie.

- A co...? Wolałabyś, żeby było inaczej?

- Po prostu się zapytałam. Nie myśl sobie za wiele. - prychnęłam.

- Tak. Zawsze. - odpowiedział i podał mi znalezisko.

- Co to jest?

- Nie wiem, tak jak ty.

Obróciłam je w dłoniach. Trzymałam małą srebrną lokomotywę.

- Kolejna zabawka do kolekcji. - stwierdziłam.