POV Hanna

'Ik vind je leuk.' De woorden glijden geruisloos over mijn lippen, maar toch voelt het alsof ik het in haar gezicht schreeuw. De klank in mijn stem is gefrustreerd, wanhopig, maar ook kalm, wetend dat ik het niet meer kan terugnemen en alles nu in haar handen ligt.

De stilte lijkt eindeloos te duren. Zwijgend staar ik naar mijn schoenen, die nerveus over het asfalt onder me schuren. Met mijn wijsvinger boor ik een gaatje in het harde zand tussen de stoeptegels. In de verte klinkt het gelach van uitgelaten jongeren, jongeren waarmee ik net nog in de zaal stond, en nu zit ik hier. Nu zitten wij hier. Mijn beste vriendin en ik. Ik en het meisje waar ik hopeloos verliefd op ben.

'O,' is het enige wat haar mond weet te verlaten. Voor een seconde sluit ik mijn ogen, in de hoop mijn hoofd helemaal leeg te kunnen maken, maar gedachte na gedachte valt mijn brein binnen. Wat voor een reactie is dat nou? Het is letterlijk één letter. Eén ademverspilling. Het zou zo simpel te lezen moeten zijn, maar ik weet het simpelweg niet. Wat is de onderliggende boodschap? "O, ik jou ook"? "O, gadver"? "O, ik heb tijd nodig"?

Voorzichtig draai ik me naar haar toe, om te ontdekken dat ze, net als ik, naar haar schoenen staart. Haar roze lokken vallen voor haar gezicht, wat me de mogelijkheid ontneemt om de emoties van haar af te lezen. Ik slaak een lichte zucht. 'Ja, eh... sorry.'

Plotseling zie ik vanuit mijn ooghoeken hoe een bekende auto de hoek om komt rijden en hard bijt ik op mijn lip. Aan de ene kant is het handig dat de ongemakkelijkheid tijdelijk verbroken kan worden, of in ieder geval dit gesprek op pauze kan worden gezet, maar aan de andere kant wil ik afmaken waar ik aan begonnen ben.

In een impuls kom ik overeind. Ik kijk neer op Anisa, die even vragend opkijkt en dan lijkt te beseffen dat onze rit naar huis er is. Automatisch steek ik mijn hand uit om haar overeind te helpen, maar ze zet zichzelf af vanaf de stoeprand. Een lichte steek schiet door mijn lichaam en gauw trek ik mijn hand terug. Kort wisselt ze een nietszeggende blik met me uit. 'Niet je verontschuldigen, Hanna.'

'Oké,' probeer ik beverig te lachen, maar het komt er uit als een raar, piepend geluid. Ik schraap mijn keel om mijn stem weer op normale hoogte te krijgen. 'Oké.'

Voordat ik het me besef staat de auto al voor onze neus en mijn moeder laat het raampje aan onze kant omlaag rollen. 'Hey, meiden! Leuke avond gehad?'

'Ja, hoor,' reageer ik zonder ook maar enig enthousiasme. Samen met Anisa laat ik me op de achterbank neervallen, waarna gelijk een dodelijke stilte valt. Ik laat mijn hoofd tegen het raam hangen, terwijl ik kijk naar de zwarte massa met grijze wolken boven me.

'Erg moe zeker?' klinkt mijn moeders stem weer, maar gelukkig antwoordt Anisa voor me. 'Ja, best wel. Heeft u een leuke avond gehad?'

'Prima,' grinnikt ze. 'En zeg toch je. Ik heb een hekel aan het gebruik van U. Al ben je vijftig, dan kan je je toch gewoon dertig voelen?'

'Precies,' lacht Anisa mee. Ik bijt op mijn lip. O, ze kan dus toch nog normaal praten? Maar het enige wat ik kreeg was een "o". Eerlijk, wel. Een licht geïnteresseerde vraag is natuurlijk veel meer waard dan een liefdesconfessie van je beste vriendin.

~

Zodra we thuis zijn, stap ik de auto uit en wandel voor ze uit naar de voordeur. De afgelopen tien minuten heb ik naar de lucht en maan gestaard, gezwolgen in zelfmedelijden en mezelf bang gemaakt voor de toekomst. Ik ben er nog lang niet klaar voor om het gesprek te hebben dat onze vriendschap gaat veranderen. Als er iets is wat ik haat, dan is het wel verandering. Maar ik weet dat het nodig is.

Als ik de sleutel toegeworpen heb gekregen, open ik zo snel mogelijk de deur. In de hal schop ik mijn schoenen uit, hang ik mijn jas aan de kapstok en ga ik vervolgens op de trap zitten, wachtend tot Anisa klaar is. Wanneer we eindelijk aanstalten maken om naar boven te gaan, knikt ze nog even beleefd naar mijn moeder. 'Bedankt voor het ophalen.'

'Tuurlijk, geen probleem,' glimlacht ze terwijl ze naar de woonkamer doorloopt. 'Slaaplekker, meiden.'

Wanneer ze de deur opent, vang ik een vluchtige blik op van een fles wijn die ze op tafel heeft staan. Geërgerd sla ik mijn ogen neer. Ze beloofde me dat ze het wat rustiger ging aandoen met de alcohol, maar blijkbaar tellen die nieuwe regels niet als ik er niet ben om haar erop te wijzen. Het zou me niets verrassen als net gewoon dronken achter het stuur heeft gezeten. Het zou niet de eerste keer zijn.

In stilte lopen Anisa en ik de trap op en mijn kamer in. Extra langzaam sluit ik de deur achter me, zodat ik Anisa's blik nog een paar seconden langer kan ontwijken. Maar dan is het eindelijk tijd, tijd om dingen onder ogen te zien.

Anisa kleedt zich om in de pyjama die ze in haar rugzak heeft meegebracht. Ik volg haar voorbeeld, in een andere hoek van de kamer. Ik wil niet dat ze denkt dat ik haar bespied, of zoiets. Misschien overdrijf ik, maar ik heb veel van dat soort horror verhalen op Tumblr gelezen, teveel om nu mijn rust te kunnen bewaren. Het lijkt wel alsof er nooit een goede uitkomst is. Alsof elk meisje haar beste vriendin laten vallen na zo'n confessie.

Razendsnel trek ik het donkerblauwe pyjamashirt over mijn hoofd, waarna ik in bed kruip en de deken hoog optrek. Om maar niet met Anisa te hoeven praten pak ik mijn telefoon erbij en scrol ik even door mijn Instagram feed heen.

Anisa schraapt haar keel. 'Zal ik de lamp uitdoen? Dan hoeven we straks niet weer op te staan.'

'Is goed, ik doe het nachtlampje wel aan, dan,' reageer ik op zo'n neutraal mogelijke toon, waarop ik mijn woorden waarmaak. Gelijk hangt er een heel andere sfeer en ik bijt op mijn lip. Ik heb zoveel spijt. Had ik maar nooit iets gezegd, dan was er nu niets aan de hand.

'Ben jij moe?' hoor ik Anisa voorzichtig vragen terwijl ze aan de andere kant van het bed komt liggen. Ik haal mijn schouders op, nog steeds bang om haar aan te kijken. 'Best wel, ja. Jij?'

'Ook,' lacht ze, wat de ongemakkelijke sfeer nog extra doet toenemen. Een paar seconden blijft het stil en vanbinnen spreek ik mezelf moed in om het onderwerp aan te snijden, maar de woorden lijken mijn mond niet te kunnen verlaten. Plotseling voel ik hoe Anisa dichterbij komt liggen en haar arm op mijn middel laat rusten. Zonder iets te zeggen doet ze vervolgens het nachtlampje uit. Ik verstijf, maar probeer zo goed mogelijk mijn ademhaling onder controle te houden. Wat betekent dit? Ze weet wat ik voor haar voel, dus waarom zou ze zo met mijn hart spelen?

'Welterusten, Han.'

Met mijn ogen wijd open staar ik voor me uit naar de zwarte massa voor mijn ogen. 'Ja... slaaplekker.'