POV Hanna

Deze avond is een puinhoop. Een ontzettende achtbaan van gebeurtenissen en emoties. Het ene moment ben ik aan de top, en het andere moment ga ik schreeuwend de diepte in. Het ene moment sta je op de dansvloer te schuifelen met het meisje van je dromen, het andere moment word je gedwongen gekoppeld aan één of andere onbekende chick.

'Dus, Sarah vertelde me dat je haar kent van een praatgroep?' probeert Kimberly een gesprek met me aan te knopen. Ik haal een hand door mijn haar. 'Ja, in Utrecht. Ik ga er bijna elke dinsdag heen.'

'O, wat leuk!' reageert ze gelijk, naar mijn mening iets te overdreven. Ik zie heus wel de interesse in haar ogen, maar dat betekent niet dat ik er gelijk op in wil gaan. Om eerlijk te zijn ben ik best wel geïrriteerd. Sarah had het recht niet om me zomaar in deze situatie te dwingen. Ik weet dat ze het goed bedoelt, omdat ze zelf ook ervaring heeft met gevoelens voor een beste vriendin, maar we zijn niet hetzelfde. Ik kan mijn gevoelens onder controle houden... tot op zekere hoogte, dan. En net voelde het alsof ik een kans had bij Anisa. Ik weiger om te geloven dat zij het niet speciaal vond.

Maar wat als zij het echt als niets bijzonders zag? klinkt gelijk het stemmetje binnenin me. In dat geval heeft Sarah wel gelijk. Ik wil niet net als haar mijn hart gebroken hebben, mijn vriendschap verpesten met valse hoop. Misschien moet ik wel gewoon door, nieuwe meisjes ontmoeten. Kimberly is in ieder geval wel mijn type qua uiterlijk, dus ik kan er net zo goed voor gaan. Toch houd ik mezelf diep vanbinnen tegen, bang om mijn kans bij Anisa, die misschien wel en misschien niet bestaat, te verprutsen.

'Maareh, vertel eens wat over jezelf,' glimlach ik gauw als ik merk dat er een stilte is gevallen. Gelijk gaat ze erop in. 'Nou, ik ben negentien jaar, een studente en ik hou van fotografie. En gewoon de natuur, en zo.'

'Waar maak je het meest foto's van, dan?' dwing ik mezelf door te vragen. Ze glimlacht naar me. 'Ik studeer architectuur, dus ik ga vaak naar de grote steden om foto's van gebouwen te maken, en dat soort dingen. Vooral Amsterdam blijft echt supermooi.'

'Daar ben ik geboren,' lach ik. 'En je hebt gelijk, het is best mooi daar. Ga je ook weleens naar het buitenland?'

'Ja, deze zomer ben ik naar Berlijn gereisd voor een paar dagen. Echt heerlijk vond ik dat, om de hele dag op pad te gaan met mijn camera en van alles vast te leggen.'

'In je eentje? Knap van je,' complimenteer ik haar. 'Nu ben ik toch wel benieuwd, hoor.'

'Wil je wat foto's zien?' reageert ze enthousiast terwijl ze haar telefoon erbij pakt. Langzaam begin ik door haar Instagrampagina te scrollen, waar oprecht heel goede shots tussen zitten. Ik had echt niet verwacht dat er zoveel inhoud achter haar zou zitten. Op het eerste gezicht is ze gewoon weer zo'n normale, knappe Blondie, maar haar innerlijk trekt me eigenlijk ook wel.

Spontaan leg ik mijn hand op haar arm als ik een foto tegenkom van het park in Amsterdam dat nog geen minuut lopen van mijn oude huis af is. 'Hier woonde ik zo dichtbij! Ik was echt elke dag in dat park te vinden.'

Enthousiast maak ik oogcontact met haar en spontaan glimlacht ze weer naar me. 'Dan zat je echt in een leuke buurt! Waarom ben je verhuisd?'

Ik schraap mijn keel. 'O, persoonlijke redenen. Mijn ouders zijn gescheiden.'

'Mijne ook,' knikt ze. 'Al op mijn negende. Mijn thuissituatie was nooit echt al goed, maar toen ik acht werd betrapte mijn moeder mijn vader met een andere vrouw. Dat was dus niet echt een geweldige verjaardag, om het maar even zo te zeggen. Maar ja, toen gaf ze hem alsnog een kans, en...'

Langzaam raak ik afgeleid als ik vanuit mijn ooghoeken Anisa opmerk, ietwat verloren aan de rand van de dansvloer. Een poosje staar ik naar haar, waarna ik gauw weer mijn aandacht op Kimberly focus als ik me besef dat ze nog steeds aan het praten is.

'...Het is wel beter zo, vind ik. Zij is gelukkig, dus dat is het belangrijkste.' Ik probeer mezelf een houding te geven als ik me besef dat ik de helft niet heb meegekregen. 'O, jeetje. Wel heftig, hoor. Maar goed om te horen dat ze weer gelukkig is.'

'Ja hè?' zegt ze met een warme klank in haar stem. 'Sarah loog niet, je bent inderdaad een leuk meisje.'

Gevleid lach ik even naar haar. 'Dank je. Jij ook.'

Meteen ben ik weer afgeleid als ik Anisa nog steeds op dezelfde plek zie staan. Moet ik naar haar toegaan? Hoe leuk Kimberly ook is, ik wil honderd keer liever bij Anisa zijn. Ik wil weer met haar op de dansvloer staan, naar haar mooie gezichtje kunnen kijken, haar geur om me heen hebben. Zij is de enige waarbij ik me thuis voel.

Langzaam maak ik mijn blik weer van haar los, om het vervolgens op Kimberly te vestigen. Hoopvol kijkt ze me aan. 'Ik woon trouwens in de buurt, dus als je genoeg hebt van die harde muziek...'

Twijfelend kijk ik haar aan. 'Sorry, ik zou wel graag willen, maar ik ben hier met Anisa.'

Onmiddellijke teleurstelling neemt haar gezicht over. 'O, ja, dat snap ik. Ander keertje dan maar?'

'Graag,' antwoord ik, opgelucht dat ze er niet verder op doorgaat. Ik pak mijn telefoon erbij en kijk haar veelbetekenend aan. 'Anders zet je je telefoonnummer in mijn contacten.'

'Goed idee,' lacht ze terwijl ze mijn telefoon afpakt en haar gegevens begint in te vullen. Zwijgend bestudeer ik haar. Wie weet vraag ik haar weleens op date, als ik eindelijk eens over Anisa heen ben, maar op dit moment kan ik dat echt nog niet. Ik weet dat het een wanhopige poging zou zijn om over mijn crush heen te komen. Kimberly verdient beter dan dat.

'Maareh, zo te zien heeft Anisa het ook wel naar haar zin,' verbreekt ze de stilte tussen als ze haar nummer heeft opgeslagen en om zich heen kijkt. Ik volg haar blik, die me onmiddellijk leidt naar Anisa en een onbekend meisje. Een jaloers gevoel bekruipt me. Ik weet dat ze alleen praten, en dat ik geen enkel recht heb om negatief te zijn, maar toch kan ik het niet laten.

Van wat ik zie lijken ze het wel met elkaar te kunnen vinden, maar misschien kijk ik er te subjectief naar. Dat hoop ik dan, tenminste. Ook al verraadde Kimberly's klank meer dan genoeg.

Ik haal een hand door mijn haar om mezelf een houding te geven. 'O, ja. Leuk voor haar.'

'Zullen we Sarah gaan opzoeken?' vraagt Kimberly me. Ik schud mijn hoofd terwijl ik langzaam van haar begin weg te lopen. 'Ik ga eerst even naar Anisa toe, denk ik. Maar daarna komen we naar jullie.'

Ze glimlacht even veelbetekenend naar me. 'Is goed. Tot zo, dan.'

Zodra ze die woorden heeft uitgesproken ben ik alweer compleet op Anisa gefocust. Zonder te aarzelen stap ik op haar af en ik wurm me voor het onbekende meisje. 'Hey, heb je het naar je zin of wil je ook gaan?'

'Hoezo, jij wel dan?' vraagt ze verwonderd. Ik haal mijn schouders op. 'Het maakt mij niet uit.'

'Nee, eh, ik was met Eline hier aan het praten,' scheept ze me onverwachts af. Ik krijg een kleur. 'O, natuurlijk. Sorry.'

'Maar als je...' Haar woorden vervagen, want ik dwing mezelf van haar weg te lopen. Wat dacht ik, dat ik ook nog eens echt een kans bij haar had? We zijn vrienden, niets meer of minder. En daar kan ik echt wel mee leven, maar het is wel zo godverdomme lastig om aan de zijlijn te moeten staan toekijken hoe haar liefdesleven ontwikkelt zonder mij in de hoofdrol. Of überhaupt in het stuk.

~

Geërgerd zie ik aan hoe ze een poosje later naar me toe komt gelopen, in tegenstelling tot mij nog in een vrolijke stemming. Ik wend mijn blik af en speel met het bierviltje voor me op de bar om mezelf een houding te geven. Ze probeert mijn aandacht te trekken als ze me naast komt zitten door haar hand voor mijn gezicht te bewegen. 'Aarde aan Hanna? Heb je het wel naar je zin?'

'Nee,' reageer ik kortaf. 'Mijn moeder haalt ons trouwens zo op. Tenzij je liever met die Eline meewil, natuurlijk.'

'Nee, joh. Samen uit, samen thuis,' lacht ze ietwat verrast. 'Maar wat is er aan de hand? Ik dacht dat jij en Kimberly het juist naar jullie zin hadden?'

Ik neem een slok van mijn derde drankje van de avond en haal mijn schouders op. 'Ja, leuke meid.'

'Dus...?' Afwachtend kijkt ze me aan. 'Is dat niet genoeg, dan?'

'Voor jou, misschien,' mompel ik. Er valt een stilte en gelijk heb ik spijt van mijn woorden, maar toch ben ik te eigenwijs om het toe te geven. Anisa haalt een hand door haar roze haar, dat als een waterval over haar schouders valt. 'Nou ja, oké.'

Ik sla het laatste beetje uit mijn glas achterover en sta dan op. Zwijgend loopt Anisa achter me aan richting de uitgang. Eenmaal buiten adem ik de frisse avondlucht in, maar het laat me niet beter voelen. Natuurlijk moest ik het weer eens verpesten voor mezelf door een humeur op te zetten.

Ik laat me op de rand van de stoep zakken en staar zwijgend naar het einde van de straat, hopend dat mijn moeder er al aankomt. Voorzichtig komt Anisa naast me zitten, maar enkele centimeters van me verwijderd. Ik voel hoe ze zachtjes tegen mijn arm aanleunt en ik sluit mijn ogen voor een moment als ze haar hoofd op mijn schouder laat rusten.

Ik ben zo uitgeput, emotioneel gezien. Elk ding dat ze doet trekt me gelijk weer terug, juist wanneer ik denk dat ik over haar heen begin te komen. Alsof ik in een diepe put zit, zonder ook maar enig middel om eruit te komen. Soms buigen mensen zich over de rand heen en denk ik dat ik gered ben, maar uit angst jaag ik ze weer weg, claimend dat ik geen hulp nodig heb. Dat ik alles onder controle heb. Dat ik sterk genoeg ben om omhoog te klimmen. Helaas is de realiteit dat ik lui ben, en dat zij niet eens weet wat er aan de hand is.

De enige echte manier om iets aan de situatie te veranderen, is door mijn gevoelens op te biechten. Wie weet bouwen we iets nieuws op, wie weet helpt ze me eruit te komen, wie weet stort alles in. Alles ligt in de handen van vier simpele woorden.

'Ik vind je leuk.'