POV Hanna

'Je wist dat Ben gay was.' Met die woorden komt Anisa zaterdagavond mijn kamer binnenstormen. Ik klap mijn laptop dicht en kom verontschuldigend overeind uit bed. 'Sorry, Anies, ik-'

'En je wist dat Kevin een crush had op mijn fucking bróér,' gaat ze verder op boze toon. 'En toch heb je me niets verteld. Waarom niet?'

Ik krijg een kleur. 'Ik wilde niet dat Ben gedwongen uit de kast moest komen. Ik weet hoe kut zoiets is, dus-'

'Maar ik ben je beste vriendin!' valt ze dan naar me uit, en wanneer ik in haar ogen kijk zie ik een heel nieuwe soort Anisa. Verwilderd, gekwetst, boos. Het leuke, lieve meisje met de mooiste lach die er is, is compleet verdwenen.

Ik begin te stamelen. 'Sorry, ik had het je misschien moeten zeggen.'

'Misschien?' kreet ze uit. 'Ik stond vanmiddag huilend op Utrecht Centraal, Hanna. Blijkbaar vinden de mensen waar ik het meest geef, het volledig normaal om dingen voor me achter te houden. Weet je wel niet wat voor een fucking idioot ik daar leek? Ik heb een jongen gedatet die me alleen wilde vanwege mijn broer! Dat is zo verknipt, en het ergste is nog wel dat ik echt dacht dat het iets kon worden tussen mij en Kevin!'

Een vlaag van pijn gaat door me heen als ze me met woede aankijkt, en ik me besef dat ze gelijk heeft. Ik had zoiets groots nooit voor haar verborgen moeten houden. Ze had alle recht om te weten wat Kevins intentie was.

Met een zucht laat Anisa zich achterovervallen op mijn bed. 'Elke keer als ik naar Ben kijk, voel ik me zo vernederd. En hij maar zo fucking onschuldig doen over zijn flings met meisjes. Hij is zo'n goede leugenaar geworden dat ik me afvraag wat er eigenlijk wél waar is van wat er uit zijn mond komt.'

'Geloof me, Kevin was nooit één van zijn flings,' probeer ik haar gerust te stellen. 'Ze hebben maar één keer gezoend, of zo. Volgens mij niet eens vrijwillig vanaf Bens kant.'

Ze schiet overeind en ontzet staart ze me aan. 'Ze hebben gezóénd? O mijn god, ik kan dit niet aan.'

Ik bijt op mijn lip. 'Sorry, ik dacht... nou ja, weet in ieder geval dat Ben een grondige hekel aan hem heeft.'

'Wat helpt mij dat nou?' valt ze gelijk weer naar me uit. 'Zo ongeveer alle mensen waar ik om gaf hebben tegen me gelogen. Het voelt alsof ik niemand meer heb, en jij doet alsof het niets is.'

'Nee, nee,' sputter ik meteen tegen. 'Ik begrijp je heel goed. Ik voel me gewoon zo rot en ik weet niet wat ik kan doen om het beter te maken.'

'Je kan beginnen met vertellen of er nog meer grote leugens zijn die jullie drieën voor me verbergen,' reageert ze, plotseling dodelijk kalm. 'Ik hoor het liever nu dan wanneer ik hier net weer overheen ben gekomen.'

Ik voel hoe ik een kleur krijg en gauw begin ik te ijsberen door mijn kamer. 'Eh, nou, bij de vorige meeting zijn Ben, Kevin en ik half in een gevecht geraakt met elkaar. Met woorden hoor, maar het kwam erop neer dat Kevin supergemeen over je praatte, alsof je één of ander voorwerp was, en toen heeft Ben hem achterover geduwd. Dus weet dat hij niet alleen maar slecht is, Anies.'

'Hm,' is het enige wat ze reageert en ik slaak een zucht. 'Oké, ik ga even wat drinken voor ons halen, hoor. Ben zo terug.'

Zodra ik de deur achter me laat dichtvallen slaak ik een opgeluchte zucht. Ik plaats mijn handen op mijn wangen en constateer dat ze behoorlijk warm zijn. Wat moet ik nou doen met mijn eigen grote geheim? Ik wil het haar niet vertellen, want op dit moment zou het onze vriendschap sowieso verbreken. Dat is het laatste wat we nodig hebben nu.

Aan de andere kant doet het me zoveel pijn om alsof tegen haar te moeten liegen, te moeten doen alsof ik geen gevoelens heb. Het feit dat ze me zo ongeveer haat, helpt niet eens. Het enige wat ik wil doen is haar in mijn armen nemen, haar troosten en haar weer vrolijk maken. Ik mis de Anisa die altijd glimlacht als ze bij me in de buurt is, of bij de boerderijdieren. Hoe ze haar mooie, roze haarlokken over haar schouders laat vallen, hoe ze me altijd lief aankijkt, hoe ze met me over de meest stompzinnige dingen kan praten...

'Hey, blijft Anisa vanavond hier slapen?' hoor ik plotseling mijn moeders stem achter me en met een ruk draai ik me om. 'Eh, weet ik niet. Ik zal het zo even checken, maar ik denk eigenlijk van niet.'

'Zolang ze maar weet dat ze altijd welkom is,' glimlacht ze. 'Hoe zit het trouwens tussen jullie, als ik dat mag vragen?'

Ik krijg een kleur en ik laat mijn ogen rollen om mezelf een houding te geven. 'Mam! We zijn gewoon goede vriendinnen.'

Ze steekt lachend haar handen de lucht in. 'Oké, oké, sorry dat ik het vroeg.'

Zwijgend pak ik twee glazen uit de kast en grijp op de terugweg een fles cola uit de koelkast met me mee. Binnen no-time zit ik weer bij Anisa op bed en gelijk is alle nervositeit weer terug. Ik wil niet dat ze me nog meer vraagt. Ik haat geheimen verbergen, maar dit is er één die ik het liefst voor eeuwig wegstop. Ik weet gewoon niet hoe ik over haar heen kom. Jennifer was duidelijk een slechte keuze, een keuze die me flink heeft afgeschrikt van het zomaar afstappen op meisjes.

Het liefst lig ik gewoon met Anisa op bed, pratend, lachend, zoenend, wat dan ook. Alles is goed, zolang zij maar bij me is. Ze is de enige die me echt begrijpt en zonder haar voel ik me leeg, als een soort robot die puur functioneert omdat het moet.

'Ik snap nu hoe je je voelt,' klinkt er plotseling naast me en ik keer me naar Anisa toe. 'Hoe bedoel je?'

'Ik ben ook echt zo ziek van jongens,' antwoordt ze achterloos. Ik frons. 'Toch is dat niet hetzelfde.'

Ze haalt haar schouders op. 'Tuurlijk wel. Jij haat ze toch ook?'

'Ik haat ze niet, Anisa. Ik voel me gewoon niet aangetrokken tot ze,' mompel ik, negatief verrast door haar kijk op mijn seksualiteit.

'Nou, ik toch ook niet?' is haar bittere reactie, waarop ik een zucht slaak. Voorzichtig schuif ik me dichter naar haar toe en ik leg mijn arm om haar middel. 'Ik snap je, echt waar. Maar het is anders. Je valt op jongens en niet op meisjes.'

'Wie weet ben ik wel bi, net als Kevin,' mompelt ze en ondanks haar humeur schiet ik toch in de lach. 'Ik mag niet hopen voor je dat je zoals Kevin bent. Maar ja, wie weet.'

Ik zie hoe ze een lach probeert te verbergen, wat me een vonkje hoop geeft. Ik verzamel al mijn moed en kijk haar dan nieuwsgierig aan. 'Vind je meisjes dan ook... leuk?'

Ze frunnikt aan een haarlok. 'Misschien. Geen idee. Ik kende dat hele concept een maand geleden nog niet, dus het is lastig.'

Ik glimlach als ik opmerk dat haar toon zachter wordt. 'Gelukkig heb je alle tijd. En je hebt je beste vriendin, die er meer dan genoeg vanaf weet.'

'Dat is fijn,' knikt ze. 'Alleen wil ik toch echt niet naar de praatgroep. Ik luister liever niet naar hoe mijn ex-crush zijn tong in de mond van mijn broer duwde.'

'Niemand van ons vond dat al leuk om te horen,' grinnik ik. 'Maar hé, je hebt wat afleiding nodig. Laten we een film kijken.'

'Dan wel comedy,' reageert ze gelijk. 'Ik heb geen zin in zo'n grote cliché waarbij ze uiteindelijk happily ever after leven. Zó onrealistisch.'

~

De volgende ochtend open ik mijn ogen, om blij verrast te worden door het aanzicht van Anisa's slapende gezicht. Duizenden vlinders vliegen door mijn buik en een paar seconden lang staar ik naar haar. Dan beginnen haar wimpers te trillen en gauw draai ik me op mijn rug, bang om betrapt te worden.

Get yourself together, Hanna, denk ik dwingend in mezelf. Maar het is moeilijk, zo moeilijk. Alle valse hoop die ze me onbewust geeft, zoals het feit dat ze me binnen vijf minuten al vergeven leek te hebben, zorgen ervoor dat mijn gevoelens zich elke dag weer vermenigvuldigen.

'Goedemorgen,' klinkt er dan slaperig naast me en langzaam draai ik me naar haar toe. 'Hey, lekker geslapen?'

'Ja, hoor,' zegt ze met een typische ochtendstem die me doet glimlachen. 'Jij dan?'

'Ook,' antwoord ik rustig terwijl ik met de punt van mijn laken de mascararesten onder mijn ogen wegveeg. Ik wil er altijd goed uitzien voor haar, een vrij onmogelijke opgave in de ochtend. Toch weet zij er zoals altijd perfect uit te zien. Ik weet niet hoe ze het doet, maar in mijn ogen is ze het mooiste meisje op aarde. Iedereen valt in het niet bij haar.

'Nog gedroomd over leuke meisjes?' vraagt ze dan en als mijn ogen contact maken met de hare, zie ik de plaaglichtjes erin staan. Ik bloos. 'Helaas niet. En jij, nachtmerries over youknowwho?'

'Gelukkig niet,' verzucht ze. 'Maar gisteren was zelf al een nachtmerrie genoeg.'

'Klopt,' mompel ik. 'Heb je al bedacht wat je tegen Ben gaat zeggen?'

Ze knikt. 'Helemaal niets. Hij mag er mooi zelf mee komen aanzetten. Hij is dan misschien mijn broer, maar ik ga hem echt niet zomaar vergeven.'