POV Anisa

Vol spanning sta ik op het station te wachten op Kevin. Hij komt me vandaag bezoeken op de boerderij, wat betekent dat hij waarschijnlijk ook mijn moeder gaat tegenkomen. Ik hou mijn hart er nu al voor op. Ik heb haar opzettelijk niet verteld dat hij langskomt, want dan zou ze er een hele happening van hebben gemaakt. Ze is al too much van zichzelf, daar hoeft Kevin niet nog een ergere versie van te ontmoeten.

Ik focus me op het bord boven me, waarop staat dat Kevins trein vijf minuten vertraging heeft. Ondanks het half uurtje reizen tussen ons, ben ik toch tien keer liever met hem in Utrecht. Dan hoefde ik hem nu tenminste niet te confronteren met letterlijk alles waar hij waarschijnlijk zijn neus voor ophaalt. In ieder geval is het in ons huis geen zooitje, dankzij mijn moeders grote schoonmaakdrang. Is ze toch nog ergens goed voor.

Mijn hart maakt een nerveus sprongetje als ik zijn trein in de verte zie aankomen. Tegelijkertijd breekt het zweet bij me uit. Wat als ik mezelf voor paal zet? Wat als hij me niet meer leuk vindt als hij ziet waar ik woon? Nee, oké, dat zou een afknapper zijn voor mezelf. Ik heb een jongen nodig die kan accepteren dat ik van het boerderijleven hou. Het zou natuurlijk nog mooier zijn als Kevin er ook nog eens enthousiast over was, maar dat zie ik niet zo gauw gebeuren. Hij is overduidelijk een stadskind, het uiterste van wat ik ben. Maar dat maakt het ook wel weer interessant.

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik Kevin twee coupés verderop zie uitstappen. Ik steek mijn hand op om zijn aandacht te trekken en meteen ziet hij me. Ietwat onwennig loop ik op hem af. Wat hoor ik nu te doen? Hem een hand geven, een knuffel, een zoen?

Tot mijn opluchting neemt hij het initiatief al in handen door zijn armen uit te strekken zodra ik voor hem sta. 'Hey, goed je weer te zien, Anies.' Laat het gaan, Anisa. Het is maar een bijnaam, that's all.

Ik laat mijn hoofd kort tegen zijn borstkas rusten voordat ik me weer van hem losmaak. 'Ja, echt leuk je weer te zien. Hoe was je reis?'

'Prima, hoor,' grinnikt hij. 'Nou, ik ben er klaar voor. Laat de mestgeur en koeien maar komen.' Een glimlach breekt door op mijn gezicht. 'Ja, die gaan er zeker zijn.'

Ik leid hem mee naar de uitgang, waar hij uitcheckt en we richting de fietsen lopen. 'Je mag op de fiets van mijn broer.'

'O, gezellig,' knikt hij terwijl hij op Ben zijn fiets stapt. 'Ik heb zelf geen broers of zussen.'

Peilend kijk ik hem aan. 'Vind je dat je fijn of jammer?' Hij schiet in de lach. 'Vooral fijn, eigenlijk.'

'Dat kan ik me echt niet voorstellen,' grinnik ik. 'Ben kan soms vervelend zijn, maar ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten. Hij is de enige tegen wie ik kan klagen over mijn moeder.'

'Dat kan ik me niet voorstellen,' lacht Kevin. 'Mijn ouders zijn altijd weg, dus ik heb niets om over te klagen.'

'Volgens mij verschillen jij en ik echt op elk punt,' zeg ik hardop. 'Zo apart. Hanna en ik zijn bijvoorbeeld juist heel erg hetzelfde, vooral qua interesses en zo.'

'O ja, Hanna,' reageert hij toonloos. Verrast draai ik mijn hoofd naar hem toe. 'Jullie zijn best goede vrienden, toch?'

'Ja, ik denk het,' zegt hij schouderophalend. 'Ook al was ze niet zo razend enthousiast over onze date.'

'Niet?' zeg ik verbaasd. 'Tegen mij zei ze juist dat ze blij voor me was.'

'O,' reageert hij. 'Dat zal wel, dan. Maar zullen we het niet meer over haar hebben?'

'Oké...' antwoord ik ietwat verward. Wat is er tussen hem en Hanna gebeurd? Ze zullen toch niet... Nee, Anisa, ze is gay. Bovendien passen Hanna en Kevin zo slecht bij elkaar. Nou ja, het is ook niet mijn zaak.

~

Eenmaal bij de boerderij aangekomen, stappen we van onze fietsen af en parkeren ze in de garage. Kevin glimlacht naar me. 'Leuke fiets heb je trouwens. Erg gay.'

Ik schiet in de lach. 'Jij vindt volgens mij alles gay.'

'Dat klopt,' grinnikt hij. Hij loopt achter me aan naar binnen en gestrest kijk ik om me heen, maar tot mijn opluchting is mijn moeder nergens te bekennen. Ik leid hem de keuken in en pak haastig een fles cola en twee glazen. 'Laten we op mijn kamer gaan zitten.'

'Oké,' lacht hij. 'Voortvarend.'

Ik laat mijn ogen rollen. 'Maak je geen illusies. Ik wil gewoon niet dat mijn moeder ons tegenkomt.'

Hij trekt een gezicht. 'Jezus, zo erg is ze vast niet. Bovendien ben ik heel goed met ouders.'

Ik haal mijn schouders op en begin de trap op te lopen. Kevin achtervolgt me en neemt de spullen uit mijn handen. 'Laat mij dat toch dragen.'

Ik slaak een zucht. 'Het is 2019 hoor, niet 1920.'

'Jullie hebben trouwens een heel mooi huis,' negeert hij mijn opmerking. Ik knik. 'Mijn moeder is binnenhuisarchitect, vandaar.'

Ik open de deur naar mijn kamer en gelijk ploft Kevin neer op mijn bed. Opgelaten neem ik plaats naast hem. Ik pak de glazen uit zijn handen en hij schenkt de cola erin. Lachend laat hij zijn glas even klinken met de mijne terwijl ik de fles op de grond zet. Ik glimlach naar hem. 'Proost.'

'Op ons,' vult hij me aan. Ik bloos licht. 'Op ons.'

'Wat is trouwens het plan? Blijven we de rest van de middag op je kamer zitten? Want daar heb ik geen problemen mee, hoor,' grijnst hij, waar ik opgelaten op lach. 'Ik wil je straks de boerderij wel laten zien? Onze konijnen hebben eergisteren baby's gekregen, echt superlief.'

'O, cute,' knikt hij met weinig interesse. 'Maar eh, vertel me eens iets over je dat ik nog niet wist.'

Ik staar even nadenkend voor me uit. 'Uh... mijn favoriete kleur is blauw. Oceaanblauw.'

'Mijne rood,' reageert hij, wat me laat glimlachen. 'Dat past wel bij jou, ja. Romantisch en passievol.'

Hij laat zich achterover zakken en steunt op zijn ellenbogen. 'De jouwe ook. Je bent net de zee. Luchtig, vrij, rustig, soms wild...'

'Volgens mij heb je mijn wilde kant nog niet ontmoet, hoor,' grinnik ik. Ik zet mijn glas drinken op het nachtkastje en ga op mijn zij liggen. Kevin draait zich naar me toe. 'Nog niet, nee. Maar wat niet is kan nog komen.'

Ik kijk hem hoofdschuddend aan. 'Jij zit echt vol met clichés, hè?' Hij schiet in de lach. 'Je hebt geen idee. Ook al zit jij vast vol met boerderij-jargon.'

'Wij zijn zo simpel dat we niet eens jargon hebben,' lach ik. 'Hanna trouwens wel. Laatst nog gebruikte ze zo'n typisch Amsterdams woord, wat was het ook alweer? Nou ja, ik vond het in ieder geval heel grappig. Ze-'

'O, ja, dat heb je met stadskinderen,' praat Kevin er doorheen. 'Leuke kamer heb je trouwens. Heb je het zelf ingericht?'

'Ja, gelukkig wel. Na veel gezeur liet mijn moeder me,' grinnik ik. 'Maar hij is vast lang niet zo chic als de jouwe, of wel?'

'Dat moet je zelf maar komen bekijken,' grijnst hij. 'Als je aan het eind van dit afspraakje niet al klaar met me bent, natuurlijk.'

'Dan moet je deze date maar beter heel leuk maken,' flirt ik terug. Hij kijkt me uitdagend aan. 'Is dat niet jouw taak?'

'Eigenlijk wel, maar ik ken je goed genoeg om te weten dat jij dat niet zo ziet,' kaats ik terug. Hij schiet in de lach. 'Dat kan ik niet ontkennen. Dat dominante zit gewoon in me, denk ik.'

'Duidelijk,' grinnik ik. Er valt een korte stilte waarin ik hem voorzichtig aankijk. Hij glimlacht even teder, wat mijn hart een slag doet overslaan. Kevin laat zijn hand door mijn haren glijden terwijl hij geen moment oogcontact verliest. Onzeker glimlach ik naar hem. Ik heb echt geen idee of ik iets moet terug doen en zo ja, wat ik moet doen. Is het te vroeg om hem te zoenen? Wat als ik hem zoen en hij meer verwacht?

'Hé,' onderbreekt hij mijn gedachten. 'Je moet je geen zorgen maken, hoor.'

Ik krijg een kleur. 'Sorry. Het is gewoon, die jongen van Tinder was zo... snel met alles. Ik weet dat jij niet zoals hem bent, maar-'

'Ik zou je nooit tot iets dwingen,' glimlacht hij mijn zorgen weg. 'Beloofd.'

'Dank je,' fluister ik dankbaar. Onze ogen ontmoeten elkaar weer, en dit keer voelt het anders. Ik voel me veiliger, zelfverzekerder. Ik schuif mezelf dichter naar Kevin toe en laat me tegen zijn shirt rusten. Voorzichtig slaat hij zijn arm om me heen, waarop ik bloos. Tevreden staar ik naar het plafond. Dit is vast hoe liefde hoort te voelen. De passie is er dan misschien wat minder, maar wie weet komt dat later nog. Het gaat erom dat ik me veilig voel bij hem, geborgen.

Plotseling hoor ik de trap naar mijn kamer kraken en meteen weet ik dat het Ben is. Nerveus schiet ik overeind. 'Mijn broer komt eraan. Ik weet niet of je hem al wil ontmoeten?'

'Ja, tuurlijk!' knikt hij. 'Juist leuk, toch?'

'Ik haal mijn schouders op. 'Ja, ik denk het. Misschien wel ongemakkelijk, maar ja.'

De deur zwaait open en Ben loopt mijn kamer binnen. 'Hey, Anies. Heb je al wat voor-' Hij blijft stilstaan zodra hij Kevin ziet. 'Eh, hallo.'

'Hey, Ben,' zegt hij ietwat koeltjes, waarop Bens wenkbrauwen omhoog schieten. 'O, hey. Ik zal me even voorstellen. Ik ben Ben, de broer van Anisa. Jij moet vast Kevin zijn, dan.'

Kevin knikt langzaam. 'Ja, dat ben ik.'

Lichtelijk verrast sla ik het tafereel gade. Ik had niet verwacht dat het zo stroef zou gaan, aangezien ze beiden behoorlijk sociaal zijn. Ben kijkt verontschuldigend naar me. 'Sorry, Anies. Ik was vergeten dat je bezoek had. Ik ben gewend Hanna hier te zien.'

'Nou, dit keer ben ik het toch echt,' reageert Kevin fel. Ik frons. 'Heb ik wat gemist, of...?'

'Nee, nee,' zegt Ben, plotseling in een haast. 'Ik was gewoon verrast Kevin hier te zien, dat is alles. Weet mam ervan?'

'Nee,' reageer ik kortaf. 'Dus vertel het haar ook alsjeblieft niet.'

'Zal ik niet doen,' sust hij me, terwijl hij aanstalten maakt om weg te lopen. In de deuropening blijft hij met een veelbetekenende blik staan. 'Deze laat ik wel open, hoor.'

Zodra hij weg is slaakt Kevin een diepe zucht. Ik zet mijn kussen tegen het hoofdeinde van mijn bed en ga er tegenaan zitten. 'Sorry, ik had hem niet binnen moeten laten komen, ik-'

'Nee, nee, rustig maar,' onderbreekt Kevin me terwijl hij naast me komt zitten en zijn arm om me heen slaat. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten en glimlach zwakjes. 'Wat was je eerste indruk van hem?'

'Nou, eigenlijk...' begint hij, maar voordat hij zijn zin af kan maken wordt hij abrupt onderbroken door zijn telefoon, die een kort geluidje maakt. Ik sluit mijn ogen terwijl hij zijn bericht checkt. Ik wil zijn privacy niet schenden, zo'n soort meisje ben ik niet.

Ik pak mijn eigen telefoon erbij en check of ik nog nieuwe berichten heb, wat niet het geval blijkt te zijn. Ik leg 'm weer weg en bekijk Kevin, die met een diepe rimpel op zijn voorhoofd aan het typen is. Ik schraap mijn keel. 'Heb je zin in iets van koekjes, of zo?'

'Hm, nee dank je,' reageert hij afwezig. Geërgerd wend ik mijn blik af. 'Oké.'

Eindelijk legt hij zijn telefoon weg en opgelucht glimlach ik naar hem. 'Dus... zal ik je de boerderij laten zien?'

'Of we blijven hier,' knipoogt hij. 'Is dat niet veel leuker?'

Ik sla mijn ogen neer en probeer mijn teleurgestelde gevoel te verbergen. 'Ja, dat kan ook.'

Hij gaat liggen en trekt een kussen onder zijn hoofd. Met tegenzin ga ik naast hem liggen en ik staar naar het plafond, niet goed wetend wat te zeggen of doen. Kevin schraapt zijn keel. 'Hé, eh, we kennen elkaar misschien nog niet zo goed, maar ik vroeg me af of je misschien de volgende date bij me wil overnachten. Gewoon slapen, natuurlijk, ik dwing je er nergens toe. Maar het zou wel leuk zijn, dan zie ik je eens wat langer dan een paar uur.'

Mijn ogen vergroten zich. 'O, eh... Daar moet ik even over nadenken, ja?'

'Ja, tuurlijk,' zegt hij haastig. 'Laat het deze week maar eens weten. Ik snap het overigens helemaal hoor, als je het niet ziet zitten.'

Ik haal mijn schouders op en houd mijn blik gefocust op het plafond, terwijl er een misselijk gevoel in mijn buik ontstaat. 'We zien wel.' Kevin gaat veel te snel. Ik ken hem nog maar net, waarom zou ik dan nu al gaan overnachten bij hem? Ik weet wat de derde date betekent, maar die sociale regel kan mooi opflikkeren. Ik wil me eerst honderd procent op mijn gemak voelen bij hem.

Plotseling voel ik hoe hij zich naar me toedraait en hij een zachte kus in mijn nek drukt. 'Sorry, ik had dat niet moeten voorstellen, of wel?'

Ik bijt op mijn lip en draai me voorzichtig naar hem toe. 'Nee...'

Hij kijkt me enkele seconden diep aan en glimlacht dan. 'Je hebt de mooiste ogen die ik ooit gezien heb, echt waar.' Er verschijnen blosjes op mijn wangen als ik de oprechtheid in zijn stem hoor. 'Dank je.'

Als mijn ogen weer contact maken met die van mij, zie ik pas hoe intens hij me aankijkt. Een nerveus gevoel bekruipt me. Wil hij me zoenen? Moet ik hem zoenen? Wil ik dat?

Mijn hoofd ontploft van de vragen, maar Kevin lijkt geen enkele twijfel te hebben. Langzaam brengt hij zijn gezicht dichter naar het mijne en het zweet breekt me uit. Ik wil hem niet nog eens afwijzen. Bovendien moet eens toch de eerste keer zijn. Misschien is het beter als ik er gewoon in mee ga.

Zijn lippen raken bijna de mijne als plotseling mijn telefoon afgaat. Ik schiet overeind en gelijk voel ik hoe er een opgelucht gevoel door me heen gaat. Meteen besef ik me dat ik er niet klaar voor was, net als de keer in de discotheek. Maakt dat me kieskeurig of romantisch? Veel tijd om erover te piekeren heb ik niet, want mijn mobiel gaat nog steeds af. Ik pak hem van mijn nachtkastje en met opgetrokken wenkbrauwen lees ik Ben zijn naam van de display af. Waarom kan die gast niet gewoon even naar boven lopen? Wat een lamzak.

'Wat,' reageer ik wanneer ik opneem. Gelijk hoor ik aan de andere kant van de lijn gelach. 'Ook hallo. Ik vroeg me af of je de konijnen al gevoerd had.'

'Waarom stuur je dan geen fucking appje? Of je loopt die ene trap op. Je hebt tenslotte gewoon benen,' val ik tegen hem uit.

Hij snuift verontwaardigd. 'Je begint steeds meer als mam te klinken zo. Whatever, ik ga wel even. Enneh, gaan jij en Kevin zo beneden zitten? Pap en ik vinden het allebei niets dat je met een jongen op je kamer bent.'

'O, vinden jij en pap dat?' reageer ik cynisch. 'Dan hebben jullie mooi pech. Als jij 's nachts bij wildvreemde meisjes mag overnachten, mag ik wel voor een paar uur een vriend op mijn kamer hebben.'

'Anies, ik weet hoe jongens zijn. Ik wil echt niet dat je nu al met hem alleen bent,' zegt hij direct. Een gefrustreerde kreun verlaat mijn lippen. 'Jezus, je bent m'n vader niet!'

'Klopt, maar je wil niet dat ik pap zelf naar boven stuur, dus kom maar gewoon naar beneden,' antwoordt hij rustig. Chanteert hij me nou? Soms zijn broers werkelijk de vervelendste schepsels ter wereld.