POV Hanna

Ik stap de trein uit en kijk onwennig om me heen. Ik ben nog nooit in Rotterdam geweest, dus vanavond is Google Maps mijn beste vriend. Jennifer heeft me niet aangeboden om me op te halen, maar dat maakt niet uit. Altijd leuk om met de tram te reizen door een onbekende stad, vol angst of je wel echt de goede kant opgaat.

Ik slaak een licht geïrriteerde zucht en loop voorzichtig de trap af, waarna ik op de poortjes afbeen. Of deze date geweldig gaat worden betwijfel ik, maar het is in ieder geval al beter dan de hele avond eenzaam op bed liggen vol jaloezie om Anisa en Alex. Ik doe dit puur om over haar heen te komen. Jennifer is knap, dat wel, maar ik ben zeker het type niet dat er meteen het bed mee induikt. Ook met mijn ex-vriendje heb ik alleen eens gezoend, wetende dat seks met hem toch niets aan mijn seksualiteit en gevoelens zou veranderen. Diep in mijn hart weet ik ook wel dat het precies hetzelfde is bij Jennifer. Bij haar slapen zal waarschijnlijk niets veranderen aan het feit dat ik verliefd ben op Anisa. Zoiets gaat niet over, alleen tijd of een nieuwe liefde helpt. Ik kan nou niet zeggen dat ik stapelverliefd ben op Jennifer, maar ik voel me wel aangetrokken tot haar. Daarom is een onenightstand misschien wel goed voor me, dan weet ik ook eens hoe dat is.

Vastbesloten loop ik door de poortjes heen, het station uit. Ik kijk even om me heen en begin dan rechtdoor te lopen. Bewonderend kijk ik omhoog naar de hoge gebouwen om me heen. De warmkleurige lichtjes geven me een soort van vreemde geruststelling. Na een paar minuten aarzelend te hebben rondgelopen, ga ik bij een halte staan en wacht op de tram. Naast me staan wat buitenlandse jongens te joelen en gelijk borrelt er een onveilig gevoel bij me op. Het probleem is niet eens dat ze buitenlands zijn, het is gewoon dat jongens zo onvoorspelbaar kunnen zijn. Hoe vaak ben ik al wel niet nageroepen, zelfs een poosje achtervolgd wanneer ik door mijn woonwijk in Amsterdam liep?

'Hé meisje,' klinkt er dan naast me en ik sla mijn ogen neer. Niet weer. Ik zet een paar stappen opzij en kijk vluchtig om me heen of er andere mensen zijn. Helaas lopen er alleen wat mensen aan de overkant van de straat en ik besluit de jongens maar gewoon te negeren. Plotseling voel ik een hand op mijn arm. 'Waar ga je heen, schat?'

'Laat me los,' weet ik uit te brengen en ik hoor hoe de angst in mijn stem klinkt. Een opgeluchte zucht verlaat mijn lippen wanneer ik zie dat de tram aankomt. Zodra hij stilstaat stap ik erin en blijf vrij voorin staan, ver weg van de jongens, die gelukkig achterin plaatsnemen. Eén ding weet ik nu al zeker en dat is dat ik vanavond hoe dan ook niet terug naar huis ga.

Twee keer overstappen en vijf minuten lopen later kom ik dan eindelijk bij het juiste gebouw aan. Ik laat mijn wijsvinger over alle knopjes glijden, hopende dat iemand zo aardig is om me de ingang van het appartementencomplex te laten binnengaan. Een paar seconden later gaat de deur al automatisch open en ik begin met een zucht de trap op te lopen als ik zie dat de lift buiten gebruik is.

Ik werp voor de zoveelste keer een blik op mijn hand, waarop ik het nummer van haar appartement heb geschreven, tweeëndertig. Drie trappen later sta ik uit te hijgen voor een nu nog onbekende deur. Ik probeer mijn adem op orde te krijgen en schuif een haarlok achter mijn oor. Ik klop twee keer kort op de deur en staar gespannen voor me uit. Een halve minuut later verschijnt Jennifer eindelijk in de deuropening en ze glimlacht breed naar me. 'Hey, kom binnen!'

'Hey,' glimlach ik terwijl ik naar binnen loop. Ik hang mijn jas aan de kapstok en schop mijn sneakers uit, waarna ik Jennifer naar de klein maar knus uitziende woonkamer volg. Ze kijkt me vragend aan. 'Wat wil je drinken?'

'Heb je cola?' vraag ik en ze grinnikt. 'Neem toch iets sterkers. Mijn roommate heeft genoeg drank staan.'

Ik knik ietwat aarzelend. 'Eh, oké, doe ook maar.' Ik neem plaats op de bank en laat mijn blik even bestuderend de kamer rondgaan. Nergens valt ook maar iets persoonlijks te vinden, maar de lichtjes geven gelukkig nog wat sfeer. Het is niets vergeleken met die van Anisa, waarbij het lijkt alsof je regelrecht op een aesthetic Tumblr pagina bent beland.

'Mooi appartement,' complimenteer ik haar toch. Jennifer komt teruglopen uit de keuken met twee shotjesglazen en een fles sterke drank in haar handen geklemd. Ze glimlacht dankbaar naar me. 'Dank je, ik ben er zelf ook blij mee.'

Jennifer ploft dicht naast me neer en draait de fles open. 'Dus, een femme lesbienne. Moet vast veel meiden aantrekken.' Ik glimlach zwakjes. 'Niet echt.' Ze schenkt de glaasjes bijna tot op de rand toe vol en slaat de hare onmiddellijk achterover. 'Je moet gewoon naar de juiste clubs gaan.' Ik volg haar voorbeeld. 'Dat is niet zo mijn ding, denk ik.' Liever hopeloos verliefd dan elk weekend weer een ander meisje.

'Hoeveel vriendinnen heb je gehad?' vraagt ze en er verschijnen blosjes op mijn gezicht. 'Eh, geen. Ik ben te verlegen.'

'Ah, je bent dat type,' knikt ze. 'Wachten op het juiste meisje, hoogstwaarschijnlijk je hetero beste vriendin.' Er gaat een steek door me heen en ik wend mijn blik af. 'Ja.' Ze legt haar hand op mijn been, waardoor ik me gedwongen voel haar weer aan te kijken. Ze glimlacht. 'Het is moeilijk, ik weet dat beter dan wie dan ook. Maar ik ben over haar heen gekomen, en dat gaat jou vast ook lukken. Je moet gewoon afleiding zoeken, je met andere meisjes bezighouden.' Jennifer kijkt me veelbetekenend aan en ik pers mijn lippen zenuwachtig op elkaar. 'Ik wil haar niet vergeten.'

'Waar is ze nu?' vraagt ze doordringend en ik sla mijn ogen neer. 'Met één of andere fuckboy van Tinder uit.' Jennifer knikt langzaam. 'Dus waarom zou jij niet ook wat plezier mogen beleven?' Ik zucht diep en neem nog een shotje. 'Ik ben zoiets gewoon niet gewend, weet je wel?'

'Heb je wel eens een onenightstand gehad?' vraagt ze zonder enige schaamte en ik schud mijn hoofd. 'Zelfs nog nooit gezoend met een meisje.'

'Dat maakt toch niet uit,' glimlacht ze plotseling. 'Het gebeurt vast sneller dan je denkt.' Ik schuif een haarlok achter mijn oor. 'Nee, Anisa is vast hetero.'

Jennifer grijpt naar de fles sterke drank en neemt er een grote slok van. Daarna drukt ze het in mijn handen en ik besluit haar voorbeeld maar te volgen. Ze staart me intens aan en ik schraap mijn keel, me er zeer van bewust dat ze interesse in me heeft. Het voelt goed, dat geef ik toe, maar tegelijkertijd weet ik ook echt niet hoe ik ermee met omgaan. 'Eh, zullen we een film kijken?'

'Is goed. Mijn roommate komt wel straks terug, dus laten we naar mijn kamer gaan,' reageert ze en ik knik. We komen overeind en ik volg haar met de fles nog stevig in mijn handen geklemd. 'Vindt hij het niet erg dat we zijn drank meenemen?' Jennifer schiet in de lach. 'Nee joh, hij neemt mijn spul ook altijd. Maak je geen zorgen.'

We lopen haar kamer in en gelijk draait ze de deur achter zich op slot, wat me een ietwat raar gevoel geeft. Ze glimlacht verontschuldigend als ze mijn gezicht ziet. 'Sorry hoor, maar ik wil niet dat Luca ons komt storen.' Ik knik en glimlach maar een beetje, niet goed wetend hoe te reageren. Ik plof op haar tweepersoonsbed neer en ze komt naast me liggen. Ze klikt met de afstandsbediening de tv aan en draait zich naar mij toe. 'Wat wil je zien?'

'Kies maar wat uit, ik heb toch zo'n beetje alles op Netflix al gekeken,' grinnik ik. Ze lacht en kiest een film uit die ik al minstens vijf keer gezien heb, puur omdat het over twee meisjes gaat. Ik bloos als het meteen start met een nogal expliciete scène. Waarom moet elke film op Netflix nou toch zo beginnen?

'Die bruinharige is knap,' hoor ik Jennifer opmerken en ik knik. 'Ja, ook al vind ik die blonde leuker.' Jennifer grijnst en focust haar blik op het beeldscherm. 'Wie van de twee ben jij?'

'Nou, eh, ik heb bruin haar,' mompel ik verward. Ze schiet in de lach en laat haar blik op mij vallen. 'Zo bedoelde ik het niet, Han. Zeg me niet dat je nooit fantasieën hebt.' Gelijk voel ik hoe ik drie tinten roder word. 'O, eh... ik weet het niet goed.' Ik laat me naast haar neerzakken en kijk haar aan. 'Jij dan?'

'Ikzelf ben nogal dominant,' antwoordt ze met een brede lach. 'Gelukkig voor mij houden veel meisjes daarvan.' Weer sta ik met mijn mond vol tanden. 'Dat... dat geloof ik wel, ja.'

Jennifer schuift zich wat dichter naar me toe en ik staar naar haar gezicht. Ze is knap, erg knap zelfs. Natuurlijk wil ik haar zoenen, bovenop haar klimmen en nog veel meer. Helaas weet ik simpelweg niet of ik het lef ervoor heb, me er niet ongemakkelijk bij zal voelen en ik er geen spijt van zal krijgen, dus moet ik maar doen wat nu goed voelt.

Ze grijnst. 'Waar zit jij met je gedachten?' Ik schrik op en glimlach snel. 'Eh, niets bijzonders. Zullen we de film verder kijken?'

'Ik speel het liever na, vooral die eerste scène...' mompelt ze terwijl ze geen seconde oogcontact verliest. Ze laat haar vingertoppen over mijn kaaklijn glijden en er verspreidt zich kippenvel over mijn hele lichaam. Totaal overrompeld door haar opmerkingen besluit ik maar gewoon wat te glimlachen, hopend dat ze geen reactie verwacht. Haar grip wordt sterker en ik zie hoe ze langzaam maar zeker haar gezicht dichter naar het mijne brengt. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden, wat nauwelijks lukt. Er borrelt een misselijk gevoel bij me op en in een impuls schiet ik overeind. 'Sorry, ik... ik voel me niet zo goed, waar is je wc?'

Jennifer gaat met een zucht weer rechtop zitten. 'Eh, mijn kamer uit en dan de eerste deur rechts.' Ik loop haastig haar kamer uit en sla een hand voor mijn mond om mijn misselijkheid tegen te houden. Ik trek de wc-deur open en laat me op mijn knieën vallen. Zodra ik de hand van mijn mond weghaal om mijn haar vast te houden, begin ik al over te geven. Tranen prikken achter mijn ogen en ik laat ze stromen. Was ik maar nooit hierheen gekomen. Ik wil naar huis, naar Anisa. Ik wil met haar praten over series, muziek en dieren. Ik hoef geen drank en seks met een onbekend meisje om me beter te laten voelen, want Anisa geeft me dat gevoel al. En al krijgt ze iets met die Alex, ik wil haar gewoon niet kwijt als mijn beste vriendin.

Wanneer ik eindelijk klaar ben, kom ik verslagen overeind. Ik hou mijn mond onder de kraan, veeg mijn tranen en uitgelopen make-up weg met wat wc-papier en spoel alle troep die uit mijn lichaam gekomen is weg. Vervolgens loop ik de wc uit en leun even besluiteloos tegen de muur aan. Moet ik naar huis gaan? Ik heb de sfeer al aardig verpest daarbinnen, en om eerlijk te zijn zie ik het ook niet zo zitten om de nacht met Jennifer door te brengen. Ze ziet er goed uit, maar ik voel me totaal niet aangetrokken tot haar personaliteit.

Met een zucht haal ik mijn telefoon tevoorschijn en mijn wenkbrauwen schieten omhoog als ik zie dat ik drie gemiste omroepen van Anisa heb. Onmiddellijk bel ik haar met een bezorgd gevoel terug en tot mijn opluchting neemt ze nog geen vijf seconden later op. 'Hey, Han.' Ik hoor hoe ze opgewekt probeert te doen, maar de verslagenheid schemert duidelijk door haar stem heen. 'Hey, wat is er gebeurd?'

'De date was een ramp,' antwoordt ze. 'Alex was totaal niet zoals ik verwachtte. Hij... hij zat aan me. Ik heb hem kunnen wegduwen, maar ik was zo bang, Hanna. En ik ging alleen maar op die date omdat mijn moeder me ertoe dwong. Ik wou dat ik nooit geluisterd had. Ik ben zo klaar met jongens, echt waar, ze mogen allemaal doodvallen.' Ik pers mijn lippen op elkaar van frustratie. 'Wat een klootzak! Waar ben je nu? Ik kom naar je toe, nu meteen.'

'Ik zit in de trein terug naar huis, ik ben er over ongeveer een kwartier. Maar je hoeft echt niet te komen hoor, blijf alsjeblieft bij die vriendin van je. Ik wil je avond niet verpesten.' Ik lach even zachtjes. 'Die heb ik zelf al verpest, hoor, maar dat vertel ik je nog wel. Ik kom er nu aan, oké? Ook al duurt waarschijnlijk nog wel anderhalf uur voordat ik bij je ben.'

'Dankjewel, Hanna,' klinkt haar stem door de telefoon, dit keer al een stuk minder verdrietig. 'Ik app je wel wanneer ik uit de trein ben. Tot straks.'

'Tot straks, en wees voorzichtig,' zeg ik nog snel voordat ze ophangt. Ik glimlach in mezelf en berg mijn telefoon weer op. Ik ben echt een idioot, een wanhopige, domme idioot. Dacht ik nou echt dat mijn gevoelens voor Anisa zouden verdwijnen als ik hierheen kwam?

Mijn glimlacht verandert in een witte streep als ik weer terugdenk aan Anisa's woorden. Hij raakte me aan. Waar durven jongens het lef toch vandaan te halen? Niet dat meisjes nou de onschuldigheid zelve zijn, neem Jennifer nou. Anisa en ik hadden gewoon bij elkaar moeten zijn deze avond, maar gelukkig weten we nu wel beter. Ik betwijfel of Anisa's moeder het fijn gaat vinden dat ik vanavond laat op haar stoep sta, maar op dit moment kan het me even helemaal niets schelen. Zolang ik Anisa maar kan zien en geruststellen, ben ik al tevreden.

_____

_____

_____

Hey guys, sorry voor het lange wachten, ik had weer eens een writersblok :))) Ik ben ook zeker niet tevreden over dit hoofdstuk maar ik betwijfel of ik het beter kan maken, dus ik besloot het maar gewoon te publiceren 😂 Ik hoop dat jullie het toch een beetje leuk vonden en ik beloof dat het volgende hoofdstuk echt beter wordt!! xx Me