POV Anisa

Aarzelend sta ik voor de spiegel, mezelf kritisch bestuderend. Zie ik er goed genoeg uit voor mijn date met Alex? Ik slaak een zucht en laat me dan achterover op bed vallen. Het moet er maar mee doorgaan, want een beter outfit dan dit heb ik niet. Plotseling wordt er twee keer kort op mijn kamerdeur geklopt en gauw kom ik overeind. 'Ja?'

Tot mijn opluchting komt Ben mijn kamer inlopen. Hij schiet in de lach als hij de bergen kleding over de vloer verspreid ziet liggen. 'Ben je een grote schoonmaak aan het houden?'

'Hoe lang ken je me nou al?' grinnik ik. 'Nee, ik zoek het perfecte outfit voor mijn date vanavond.'

'Die je nu aanhebt staat je goed,' reageert hij en ik glimlach dankbaar. 'Oké, gelukkig.'

Ben ploft naast me neer op bed. 'Dus, jij en Hanna gaan ergens heen?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga met een jongen uit, Alex.' Ben perst zijn lippen op elkaar en kijkt me veelbetekenend aan. 'Eh, oké. Waar ken je hem van?'

'Tinder,' mompel ik. Tot mijn verbazing schiet Ben niet in de lach, maar kijkt hij me juist met bezorgdheid aan. 'Is dat nou wel zo verstandig?' Gelijk verdedig ik mezelf. 'Alsof jij nooit met mensen van internet afspreekt.'

Hij haalt een hand door zijn haar. 'Dat is anders. Ik ben ouder en wijzer.'

'Wat verschilt die twee jaar nou,' merk ik geïrriteerd op. 'Als je alleen maar negatieve dingen te zeggen hebt, kan je beter weggaan.' Weer kijkt Ben me doordringend aan, waardoor er twijfel aan mijn kant ontstaat. Misschien heeft hij gelijk. Hanna leek het ook al niet het beste plan te vinden. Moet ik naar ze luisteren?

'Ik weet dat je dit niet wilt horen, maar negen van de tien jongens verliezen interesse in je zodra je met ze naar bed bent gegaan,' mompelt Ben. 'Kom op, Anisa, je hoeft nu nog helemaal niet aan vriendjes te denken. Cancel die date en ga lekker uit met Hanna, of zo.' Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. 'Ik bepaal zelf wel wat het beste voor me is.'

Ben staat op en steekt zijn armen verdedigend de lucht in. 'Oké dan, jouw keuze. Weet dat ik je altijd wil ophalen als er wat is, oké? Bel me gewoon en ik kom eraan, beloofd. En ik geef je straks een lift naar het treinstation.'

Ik glimlach. 'Is goed, dank je.'

'Anytime,' reageert hij nog voordat hij mijn kamer uitloopt en de deur achter zich dichttrekt. Ik wrijf even in mijn ogen en wend mijn blik op de grote stapel kleding voor me. Dat komt later wel.

Ik laat mezelf op bed achterover zakken en pak mijn telefoon erbij. Ik heb om acht uur met Alex afgesproken bij één of andere bar waarvan ik de naam nu alweer vergeten ben. Ik scrol door mijn laatste gesprek met hem heen, zoekend naar de naam, wanneer ik juist een berichtje van Hanna binnenkrijg.

______________________________________

Hanna {18:35}
Hey
Gaat je date nog door?

Ik {18:35}
Ja, heb om 8 met hem afgesproken
Ben echt nerveus

Hanna {18:36}
Dan ga je toch niet?
Niemand dwingt je om met een stranger uit te gaan

Ik {18:36}
Hmm, maar ik wil ook wel
Het is gewoon eng
Maar hij is aardig dus komt vast goed

Hanna {18:36}
Ik hoop het voor je

Ik {18:37}
Ga jij vnv nog wat leuks doen?

Hanna {18:37}
Heb afgesproken met een vriendin

Ik {18:37}
O, van je oude school?

Hanna {18:37}
Nee, laatst ontmoet
Anyways veel plezier vanavond

Ik {18:37}
Jij ook
_

___________________________________

Ietwat verslagen gooi ik mijn telefoon van me af. Een nieuwe vriendin? Ik dacht dat ik de enige persoon in dit gehucht was waar ze mee overweg kon. Wat als dat meisje tussen ons probeert te komen? Dat ga ik echt niet laten gebeuren. Hanna is mijn beste vriendin en ik wil haar nooit kwijtraken. Wat wij hebben is bijzonder, misschien wel het enige bijzondere in mijn leven. Het feit dat we binnen twee weken meteen beste vriendinnen zijn geworden, zegt genoeg.

Er borrelt een gevoel van jaloezie en spijt op. Ik wou dat ik vanavond met haar kon doorbrengen in plaats van met Alex. Misschien heeft Ben gelijk en hoef ik nog helemaal niet aan jongens te denken. Dit horen de beste jaren van mijn leven te zijn. Ik moet lol maken en genieten van mijn vrijheid voordat het opeens voorbij is. De kans is groot dat ik over vijftien jaar al getrouwd ben, misschien zelfs wel een kind heb, en om eerlijk te zijn moet ik er niet aan denken.

Ik wil niet zoals mijn moeder worden. Ik hoef geen glansrijke carrière. Ik hoef geen rijke man. Ik wil alleen maar genieten van deze momenten. De vrijdagavonden die ik zou moeten doorbrengen met mijn beste vriendin door de meeste cliché films te kijken, ons vol te stoppen met junkfood en vooral veel te lachen. Wat boeit mij het dat alle andere meiden van mijn leeftijd uitgaan om zichzelf op te dringen aan jongens? Ik heb me altijd anders gevoeld dan de anderen, maar voor het eerst in mijn leeftijd zie ik er geen negatieve kant aan.

'Anisa?' De snerpende stem van mijn moeder maakt abrupt een einde aan mijn stroom van gedachtes en met een zucht kom ik omhoog. 'Ja?'

'Kom even naar beneden, wil je?'

'Jezus, heeft ze zelf geen benen, of zo,' mopper ik zachtjes terwijl ik mijn kamer uitloop. Ik stommel de trap af en ga afwachtend voor mijn moeder staan. Ze glimlacht naar me en gelijk verschijnt er een rimpel op mijn voorhoofd. Mam glimlacht nooit, wat is er aan de hand?'

'Ik hoorde van Ben dat je vanavond met ene Alex uitgaat,' begint ze en gelijk val ik haar in de rede. 'Ik denk dat ik toch maar thuisblijf.' Onmiddellijk verandert haar glimlach in een witte streep. 'Waarom? Je gaat toch niet wéér met Hanna afspreken? Ik heb je al zo vaak gezegd, ze is niet goed voor je.'

Ik haal mijn schouders op. 'Ik vind van wel. Maar eigenlijk was ik van plan vanavond gewoon thuis te blijven.'

'En die arme jongen afzeggen?' Vol verbazing kijkt ze me aan. 'Ga toch lekker uit, Anisa. Alle meiden van jouw leeftijd gaan op dates, waarom zou jij het niet doen?' Ik slaak een geërgerde zucht. 'Ik heb er gewoon geen zin in. Ik ken hem niet eens.'

'Daar zijn dates voor, om elkaar beter te leren kennen,' gaat ze tegen me in. 'Je gaat gewoon, klaar. Het wordt tijd dat je eens een vriendje krijgt. Vind je niet, Ben?' Ik werp een blik op mijn broer, die zojuist de kamer komt binnenlopen. 'O, uh, nee. Anisa moet doen wat ze zelf wil.'

'Waarom is niemand in dit huis het ooit eens met me?' roept mijn moeder boos uit. 'Willem, zeg jij er eens wat van.' Mijn vader kijkt met een zucht van zijn laptop op. 'Eh, ja. Anisa, luister naar je moeder.'

'Waar slaat dat nou weer op?' val ik uit. 'Je weet niet eens waar ze het over had!'

'Dat is ook niet nodig,' reageert mijn moeder. 'Ga nou maar gauw naar je kamer om je om te kleden, want je moet niet te laat komen.' Ik werp een blik op mijn witte off-shoulder topje. 'Wat is hier mis mee?'

'Kom op, Anisa. Op een date hoor je een jurkje te dragen.' Ben lacht spottend. 'Jezus mam, doe niet zo overdreven. Het is 2019, mensen mogen doen en dragen wat ze willen. En daten met wie ze willen.' Gelijk werpt mijn moeder een waarschuwende blik op Ben. 'Bemoei jij je er nou niet mee. Je hebt zelf nog niet eens een vriendin.'

Ben haalt vermoeid een hand door zijn haar en kijkt me veelbetekenend aan. 'Whatever, Anisa en ik moeten gaan. Ik breng haar weg naar het treinstation.' Ik knik instemmend en haast me naar de kapstok om mijn schoenen aan te trekken. Ben volgt mijn voorbeeld en trekt zijn jas aan, waarna we naar buiten lopen. Ik voel in mijn zakken en slaak een overdreven zucht. 'Fijn, ik heb mijn portemonnee op tafel laten liggen.'

'En ik ben vergeten te zeggen dat ik vannacht in Utrecht blijf,' mompelt Ben. Met snelle passen loop ik de woonkamer door naar de keuken, waar ik mijn portemonnee van de tafel gris. Als ik terugloop zie ik Ben alweer met mijn moeder bekvechten en snel trek ik hem mee. 'Kom mee, anders mis ik mijn trein nog.'

~

Nog geen kwartier later zitten Ben en ik op één van de houten bankjes bij het spoor. Hij gaat zelf met de auto naar Utrecht, om één of andere vriend te bezoeken. Het liefst ga ik met hem mee, maar dat zou Ben niet willen. Bovendien kan hij moeilijk een meisje scoren met zijn kleine zusje erbij.

Ik werp een blik op het digitale bord boven ons, dat aangeeft dat mijn trein over een minuut al aankomt. Helaas voor mij kom ik dan al wel veertig minuten te vroeg in Nijmegen aan, maar alles liever dan met mijn moeder in dezelfde ruimte zitten.

'Bel me alsjeblieft als er wat is, hè?' hoor ik Ben doordringend vragen en ik draai me naar hem toe. 'Natuurlijk. God, ik kan niet geloven dat zelfs jij een betere ouder dan mam bent.'

Ben schiet in de lach en knikt. 'Tja, ze legt de lat nou niet bepaald hoog.'

'Nee, dat is waar. O, daar is mijn trein.' Ik kom overeind en geef Ben een korte knuffel. 'Veel plezier vanavond.'

'Jij ook,' roept hij me nog na wanneer ik op de trein afloop en erin stap. Ik zwaai even kort en wend dan mijn blik af. Meteen ontstaat er een misselijk gevoel in mijn buik. Ik neem plaats naast een oudere man die aan de kant van het raam zit en glimlach even beleefd naar hem. Ik vis de verfrommelde oordopjes uit mijn jaszak en stop het uiteinde van de draad in mijn telefoon. Gelijk doe ik de oortjes in en zet een lied op.

Via het raam staar ik naar de gekleurde lucht en zodra de trein zich weer in beweging zet, verlaat een onhoorbare zucht mijn lippen. Ik sluit mijn ogen en focus me op het geluid dat mijn oren in dreunt. Of deze date leuk zal worden weet ik niet, maar ik maak er in ieder geval wel mijn moeder blij mee, iets wat me in zeventien jaar nog nooit gelukt is.