POV Hanna

En daar zit ik weer, op een van de rode banken die in een slordig vierkant geplaatst zijn. Minstens tien paar ogen zijn gericht op het meisje naast me, dat snotterend het gesprek met haar zwaar christelijke vader probeert na te vertellen. Als ik het goed het begrepen heeft ze hem verteld dat ze lesbisch is en had hij er niet veel goeds over te zeggen. Been there, gaat er door mijn gedachten heen en met een zucht leg ik mijn hand voorzichtig op haar rug, als troost. Ze kijkt naar me op, glimlacht en gaat dan weer verder met haar verhaal. '... en hij zegt dat het fase is, dat ik nooit zijn toestemming zal krijgen en dat God me geen vergiffenis geeft.'

Ze zwijgt even en haalt een hand door haar haren. 'Maar goed, bedankt dat ik het mocht delen. Ik weet dat ik niet de enige ben, en jullie zijn een grote steun.'

Een paar jongeren knikken of glimlachen naar haar en ze gaat rechtop zitten. Ze werpt me een blik toe, waarmee ze duidelijk is dat het nu mijn beurt is. Ik laat mijn blik rustig over de anderen gaan. 'Nou, eh, ik ben Hanna, zoals de meesten al wel weten. Ik ben lesbisch, heb een moeder die me helemaal steunt en een vader die zo ongeveer haat sinds dat ik uit de kast gekomen ben. Ik ben sinds kort verhuisd maar heb besloten om gewoon elke week hier naar Utrecht te komen, omdat het toch niet veel verder reizen is dan normaal.' Ik pauzeer even en haal diep adem. 'Ik heb meteen de eerste schooldag al een super lief en spontaan meisje ontmoet en mijn gevoel zegt dat ze er geen problemen mee zou hebben als ik haar vertel dat ik op meisjes val, maar ik wil het risico nog niet nemen.' Bijna iedereen knikt even begrijpend, wat me een opgelucht gevoel geeft. Het is zo fijn om niet de enige te zijn die gay is. Hier voelt het al bijna als iets volkomen normaals, iets waar ik me geen seconde voor zou hoeven te schamen. Jammer dat buiten deze zaal de harde realiteit me al weer staat op te wachten.

Ik haal diep adem. 'Maar eh, ja. Ik ben ook wel bang dat ik voor haar ga vallen. Ze is gewoon zo leuk en ik weet niet of ik afstand moet nemen of juist beste vriendinnen met haar moet worden.'

Eén van de jongens tegenover voor me steekt aarzelend zijn hand op en ik knik. 'Ja?'

'Geen afstand nemen, dan denkt ze dat het aan haar ligt. Misschien vind je in de tussentijd wel een leuker meisje waarop je verliefd wordt?'

Ik glimlach. 'Ik hoop het. Geen idee waar ik die zou ontmoeten, maar wie weet...' Hij knikt. 'Ik ken de struggle. Maar het komt vast goed.' Hij zendt me een snelle knipoog toe en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. 'Dank je, Ben.'

Ik kijk naar degene naast me als teken dat het haar beurt is en laat me achterover zakken in de bank. Een snelle blik op de klok vertelt me dat we nog vijf minuten hebben. Gelukkig is het meisje naast me de laatste die aan de beurt was, dus iedereen heeft zijn problemen kunnen delen. Bijna elke dinsdag lukt het wel, tenzij er opeens een groot aantal nieuwelingen bij ons vertrouwde groepje aansluit. Helemaal goed natuurlijk, maar ik ben toch blij dat ik een paar goede vrienden heb die ook elke week aanwezig zijn.

Na een paar minuten is het meisje, Christine, klaar met haar verhaal over het meisje waar ze al ruim een half jaar hopeloos verliefd op is en ik slaak een zucht. Ik wil niet zoals haar worden, want in de meeste gevallen eindigt je vriendschap wanneer je verliefd raakt op je beste vriendin. Dat weet ik maar al te goed, en ik heb geen zin om die pijn weer mee te maken. Ook al zou Anisa me zeker weten niet zoals Amy uit de kast duwen voor de ogen van de hele school.

~

'Hey girl,' zijn de woorden waarmee Anisa haar telefoon opneemt wanneer ik haar bel. 'What's up?'

'Ik zit in de trein en verveel me,' reageer ik gelijk en ze schiet in de lach. 'Arme jij.'

'Maar eh... ik vroeg me af of we nog huiswerk hebben voor morgen en waar ik dat kan zien?' Zwak excuus, maar ik wil gewoon graag met haar praten.

'Euh, volgens mij niet. Onze school is ook weer niet zo naaiend dat ze op de eerste dagen al huiswerk gaan opgeven. Maar meestal doen ze dat gewoon in de les en anders staat het op de site waar ook je rooster te vinden is.'

'O, great,' reageer ik met een opgewekte stem. 'Dank je.'

'Waar ga je trouwens heen?' hoor ik haar nieuwsgierige stem vragen en ik grinnik. 'Ik kom net uit Utrecht.' Ik bijt op mijn lip terwijl ik vliegensvlug een reden probeer te verzinnen waarom ik daar was, maar tot mijn geluk gaat ze er niet op in. 'O, leuk! Ik heb echt zin in vrijdag, want we gaan toch nog steeds shoppen dan?'

'Natuurlijk,' antwoord ik en even blijft het stil aan de andere kant van de lijn. Ik zoek koortsachtig naar een ander onderwerp om over te praten, maar voordat ik iets kan zeggen kapt Anisa me al af. 'Sorry, ik moet eten. Spreek ik je later weer?'

Er verschijnt een grijns op mijn gezicht. 'Ja hoor, eet smakelijk!' Ze verbreekt de verbinding en ik zucht even hardop. Ik ben oprecht wanhopig te noemen, flitst er door mijn gedachten heen. Het zegt genoeg dat ik liever praat met Anisa dan de oude mensen van school die me accepteerden, ook waren ze op één hand te tellen.

---

'Ik ben thuis!' roep ik wanneer ik de nog lege hal binnentreed en mijn moeder bovenaan de trap hoor rommelen met wat spullen. 'O, hey lieverd! Hoe was het?'

'Goed hoor, het was fijn ze weer te zien,' antwoord ik en ik schop mijn schoenen in een hoekje. Ik laat de tas van mijn rug afglijden en gooi hem neer bij mijn schoenen. Daarna klim ik de trap op en kijk neer op mijn moeder die op haar knieën zit, driftig de grond boenend. 'Wat is hier nou weer gebeurd?'

'Ik nam wat drinken mee naar boven omdat ik van plan was schoon te maken, maar ik miste die drempel even.'

Hoofschuddend grinnik ik. 'Nu weet ik ook waar ik mijn onhandigheid vandaan heb.' Dan pas merk ik op dat de vlek in het tapijt van wijn is en een zucht verlaat mijn lippen. Nog een ding wat ik ben vergeten te vermelden. Sinds de scheiding is de behoefte naar alcohol bij mijn moeder vertienvoudigd.

'Mam, je weet dat wijn geen oplossing is...' mompel ik terwijl ik langs haar heen loop. Ze schenkt me een verontschuldigende blik toe. 'Sorry, Hanna. Ik zal erop proberen te letten.' Dat heb ik vaker gehoord deze zomer.

Met een afwachtende blik blijf ik halverwege in de deuropening van mijn kamer staan, wetend dat er nog en of ander zwak excuus achteraan komt. 'Het is gewoon een stuk makkelijker dan die dure therapie, en je weet dat we het geld daar niet aan kunnen verspillen.'

'Liever een goedkoop appartement dan een moeder met een verslaving,' bijt ik haar toe en er verschijnt een gekwetste blik in haar ogen. 'Hanna...'

Ik bijt op mijn lip. 'Sorry, ik bedoelde het niet zo. Maar ik denk dat je je aandacht gewoon ergens anders op moet gaan richten. Misschien kan je eens op mannenjacht gaan?' Ik stuur er een snelle knipoog achteraan en mijn moeder grinnikt even. 'Wie weet download ik die app van je nog weleens. Thunder, toch?'

'Tínder, mam.' Met ingehouden lach loop ik mijn kamer in en sluit de deur achter me. Ik laat me achterovervallen op bed en adem even diep uit. Ik merk nu pas hoe moe ik ben, ook al is er nog niet eens een week voorbij gegaan. Ik haal mijn mobieltje uit mijn broekzak en klik Instagram aan. Een grote grijns laat mijn vermoeidheid als sneeuw voor de zon verdwijnen wanneer ik een volgverzoek van Anisa op mijn beeldscherm zie staan. Onmiddellijk accepteer ik het en scrol aandachtig door de foto's op haar account, dat niet privé is. Mijn hart maakt een sprongetje als ik een selfie aanklik. Volgens mij heeft ze half geen idee hoe mooi ze eigenlijk is.

Ik frons mijn voorhoofd wanneer ik opmerk dat er geen enkele opmerking onder is geplaatst. Meteen begin ik te typen en binnen tien seconden staan er al drie reacties onder. Hopelijk denkt ze er niet bij na ook al meen ik alles wat er nu onder haar foto staat, inclusief de woorden cute en mooi.

Een paar minuten later verschijnt er opeens de reactie melding onderaan beeld en er verschijnen blosjes op mijn wangen als ik ontdek dat ze van Anisa zijn. Ik ben al vaak genoeg "so pretty" genoemd, maar dit is de eerste keer dat het iets met me doet. Zo gaan mijn opkomende gevoelens voor Anisa dus echt niet verdwijnen.