POV Anisa

Gewaad in oude lappen stof en regenlaarzen met eenhoorns en regenbogen slenteren Hanna en ik het erf af, richting de weilanden die uitgestrekt voor ons liggen. In mijn linkerhand houd ik een stok van zo'n twee meter lang vast, die samen met elke voetstap die ik zet een keer op de grond tikt.

'Hoe ervaren ben met slootjespringen op een schaal van op één op tien?' Mijn belachelijke vraag als poging om de stilte te verbreken komt er uit zonder dat ik er bij nadenk. Hanna grinnikt. 'Min twee.'

Een lach verlaat mijn lippen. 'O jee. Dat wordt dan nog wat.'

'Maakt het echt niet uit als je shirt vies wordt?' vraagt ze met een bezorgde klank in haar stem en ik schud mijn hoofd. 'Tuurlijk niet, ik heb er toch zo veel. En als de wasmachine het niet kan fixen, gaan we wel een keer shoppen.'

Meteen verdwijnt Hanna's aarzelende houding en ze begint te glimlachen. 'Leuk idee, ik heb al te lang niet geshopt.'

'That's a date,' grinnik ik en even glijdt er een blik over Hanna's gezicht die ik niet goed kan plaatsen, maar ik schenk er geen verdere aandacht aan. 'Ik moet je wel waarschuwen, wanneer je met mij shopt ga ik je waarschijnlijk overhalen om de meest afschuwelijke dingen te passen.'

'Geen probleem, zolang ik ook voor jou dingen mag uitkiezen dan,' grijnst ze en ik knik. 'Nu maak je me nieuwsgierig, hoor.'

'Wat dacht je van vrijdag? Eerst moeten we nog een hele schoolweek overleven, maar dat geeft niet,' stelt ze voor en ik stem toe. 'Ja, tuurlijk. Amsterdam, Utrecht? Kies jij maar.'

'Utrecht klinkt wel goed,' zegt ze met twijfel en kijkt me vragend aan. 'Wat vind jij?'

'Top,' reageer ik en blijf dan op een paar meter afstand staan van een sloot die ik zo'n twee meter lang schat. 'Nou, zal ik maar eerst gaan dan?'

Hanna haalt een hand door haar haren. 'Dat lijkt me beter, ja.'

Ik hou de stok schuin naar de grond gericht en zet nog een paar stappen achteruit voor een betere aanloop. Dan haal ik diep adem en begin vol zelfvertrouwen te rennen. Niet falen voor haar ogen, alsjeblieft niet. Je wilt niet als het monster van Loch Ness uit die sloot kruipen.

'Hup Anisa, je kan het!' hoor ik mijn oren binnendringen terwijl ik met volle vaart langs haar heen ren, volledig geconcentreerd op het eind van de stok. Op ongeveer een meter afstand plaats ik hem op goed geluk in het midden van de sloot en ik sluit mijn ogen terwijl ik eroverheen vlieg. Ik zet mijn beide benen af en kom met een grote plof in gras terecht aan de overkant. Helaas wel in een deel van de koeienstront, en met een vies gezicht veeg ik het eraf met behulp van wat grassprietjes. Hartelijk bedankt daarvoor, Carla. Je hebt een vrij groot stuk weiland voor jezelf en toch weet je het voor me te verkloten. Fucking koeien, nu voel ik me ook niet meer schuldig om de bezoekjes aan de Mac.

'Wow, you go girl!' hoor ik Hanna vanaf de overkant roepen en ik grinnik even in mezelf. 'Nou, nu jij. Laat me maar zien wat je kan.'

'Waarschijnlijk vallen, dus,' is haar droge reactie en lachend schud ik mijn hoofd. 'Heb eens wat meer vertrouwen! Je kan het vast wel, en anders waag ik een poging om je op te vangen.'

Meteen staat haar gezicht een stuk vrolijker. 'Oké, met die gedachte lukt het vast wel.' Ik raap de houten stok op die aan mijn kant van de sloot ligt en duw hem naar Hanna toe. 'Neem een verre aanloop en plaats de stok in het water wanneer je op iets van een meter afstand bent. O, en trek je benen op, anders zak je meteen naar beneden.'

'Oké, eh, komt goed?' roept ze aarzelend terug en ik knik. 'Stel je maar voor dat je ergste vijand achter je aanzit.'

Ze schiet in de lach. 'O god, daar komt Trump al aan, ja.' Ze draait zich naar achteren, steekt haar middelvinger op en pakt dan vol zelfvertrouwen de stok vast. 'Oké, let's go.' Ze begint te rennen en op precies de goede afstand plaatst de stok met een harde plons in het water. Vol bewondering kijk ik hoe ze als groentje haar benen optrekt en met een grote sprong naast me aan de overkant belandt. Voordat ze kan vallen pak ik haar al vast en ze bloost even. 'Thanks. Wow, dat ging veel beter dan ik had verwacht.'

Ik glimlach breed. 'Natuurtalent, je kwam al bijna verder dan ik. Als dit een test was, had ik je een tien gegeven.'

'Was dit dan niet stiekem een test om te kijken of ik goed genoeg ben voor je als nieuwe vriendin?' lacht ze en ik grinnik. 'Nee, gekkie. Dat was je sowieso al, maar nu ben je nog tien keer cooler geworden.'

Ze maakt een buiging en trekt er een zo'n verwaand gezicht bij dat we de slappe lach krijgen. Zoals echte vriendinnen dat vaak hebben. Ik moet zeggen, dit is een stuk beter dan in mijn eentje op bed liggen en lachen om memes.

---

'O my god, roze engeltjes!'

Verrast loop ik Hanna achterna, die met bruin geworden schoenen richting een van de kooien aan de achterkant van onze boerderij rent. O god, ze heeft de varkens ontdekt met hun pasgeboren biggetjes.

'Volgens mij heb jij je nieuwe verblijfplaats gevonden,' merk ik lachend op terwijl ik naast haar ga staan. Ze buigt zich zo ver mogelijk naar voren over het ijzeren hek en gaat op haar tenen staan om er nog wat beter bij te kunnen. Ik volg haar voorbeeld en trek een gezicht wanneer de geur van modder gemengd met nog iets viezers mijn neusgaten doordringt en Hanna kijkt lachend naar me om. 'Aansteller. Je woont hier vast al jaren, dan moet je er toch gewend aan zijn?'

'Hier wen ik nooit aan,' mompel ik en ik grijp haar arm vast. 'Ik weet nog iets wat veel schattiger is, laten we naar de konijnen gaan.'

En zoals ik al wel verwachtte zit ik vijf minuten later met Hanna's iPhone in mijn hand driftig foto's te maken terwijl zij de meest onweerstaanbaar schattige houdingen aanneemt met een caramelbruin babykonijntje.

'Cuteness overload,' merk ik grinnikend op en met stralende ogen heft ze haar hoofd op. 'Echt hè? Het is zo'n schatje, ik zou hem wel kunnen opeten.'

'Ik raad het je niet aan,' is mijn flauwe reactie en hoofdschuddend lacht ze. 'Jij weer, hoor. Hoe heet dit schatje eigenlijk?'

'Anisa. Nee, grapje. Geen idee,' grinnik ik. Ze rolt met haar ogen, maar kan een grijns niet verbergen. 'Ach, jij ook, hoor.'

Ik glimlach even en buig me over het hok heen om een wit konijntje te pakken. 'Vroeger hadden Ben en ik allebei wel een konijn, die van mij leek best wel op deze.' Zachtjes streel ik over zijn zachte, witte vachtje en kijk er vertederd naar. 'Ze blijven toch echt wel heel lief. Ik wil later echt niet de boerderij overnemen, maar een paar konijntjes lijken me dan wel weer leuk.'

Enthousiast knikt Hanna. 'Dat wil ik ook! En een labrador,' voegt ze eraan toe en langzaam knik ik. 'Dat zou ik ook nog wel overwegen.' Een poosje zitten we zwijgend naast elkaar, maar de stilte is niet onprettig. Het geeft me tijd om na te denken over bepaalde dingen, zoals mogelijke vragen die ik Hanna kan stellen en natuurlijk operatie Eva. Ik hoop zo erg dat Ben het niet verkloot, want hij is en blijft tenslotte wel mijn broer.

'Heb je eigenlijk een celebrity crush?' vraag ik na een poosje en Hanna kijkt op. 'Niet echt. Ik ben fan van veel muziek, maar niet de artiesten.'

'Echt waar? Niet eens Shawn Mendes, of zo?' reageer ik verrast en ze laat haar gezicht zakken. 'Nee, alleen zijn liedjes boeien me.' Ik haal een hand door mijn haar en sta dan op met het konijntje tegen mijn middel aangedrukt. Er is iets speciaals aan Hanna, en ik weet niet wat. Ze leek me juist het type dat met haar tientallen vriendinnen zou fangirlen over knappe artiesten, maar blijkbaar is het tegenovergestelde de waarheid. Ik zeg niet dat het negatief is, maar het komt gewoon vreemd op me over.

'Jij dan?' klinkt een aarzelende stem naast me en ik wend mijn blik weer op Hanna, die mijn voorbeeld volgt door haar konijn ook terug te zetten in het hok. 'Of je een crush hebt, bedoel ik. Of, eh, celebrity crush, dan. Dat bedoelde ik.' Ik begin te lachen om haar gestuntel en ze kijkt blozend weg. 'Nou?'

Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet niet. Shawn Mendes is wel knap, maar voor de rest niet echt.'

Zwijgend knikt Hanna. 'Gelukkig ben jij ook niet zoals mijn vorige vriendinnen. Die waren ongewilde Cameron Dallas detectives, als je snapt wat ik bedoel.'

'Wie is Cameron Dallas nou weer?'

Er verschijnt een grote glimlach op Hanna's gezicht. 'Dat is nou een van de vele redenen waarom je mijn vriendin bent.'