POV Hanna

'Ik heb een vriend, Jeremy.' De woorden blijven de hele tijd door mijn hoofd rondspoken terwijl Anisa en ik over de stoep richting de supermarkt lopen. Ik had mezelf nog zo beloofd dat ik geen leugens meer zou vertellen, zoals ik dat deed op mijn vorige school. Maar de angst om zo'n aardig, spontaan meisje als Anisa te kunnen verliezen terwijl we elkaar nog niet eens twee uur kennen is te groot. Toen ik vanmorgen de klas inliep zag ik mijn grootste vrees al meteen werkelijkheid worden; een standaard, vooroordelende klas die alleen met elkaar omgaan om hun status te verhogen. De moed zonk me onmiddellijk in mijn schoenen, maar toch voelde ik een sprankje hoop toen ik Anisa's vrolijke, geïnteresseerde blik zag. Zij is mijn enige kans op een leuk schooljaar hier, daar ben ik me heel goed van bewust.

'We zijn er al, hoor,' dringt Anisa's stem opeens tot me door en mijn gedachten worden onderbroken. 'O ja, ik zou er zo langs heen zijn gelopen.'

Ze grinnikt. 'Gelukkig maar dat je mij hebt, dan.'

We lopen de supermarkt binnen en ik zend haar even een glimlach toe. 'Klopt, daar ben ik echt blij mee. Ik zat juist te denken hoeveel mensen uit onze klas me van die standaard, gemene kinderen lijken.'

'Helaas kan ik dat niet ontkennen,' zucht Anisa. 'Hoe vaak ik al wel niet mensen achter mijn rug over me heb horen praten... Het is niet meer bij te houden.'

'Zijn ze ook discriminerend?' probeer ik nonchalant te vragen, maar vanbinnen begint mijn hart toch sneller te kloppen. 'Over moslims bijvoorbeeld, of gays.'

Anisa haalt even een hand door haar mooie, lichtroze haar. 'Verrast het je als ik ja zeg?'

Ik wend mijn blik af en schud mijn hoofd. 'Helemaal niet.' Ik trek een zakje af van een van de broodrekken en laat mijn blik vallen op de croissants. 'Welke wil jij?'

Anisa kijkt me verrast aan en bloost even licht. 'Je hoeft niks voor mij te kopen, hoor.'

'Waarom niet? Als we er allebei twee nemen kost het me maar één euro, en het lijkt me dat je liever dit eet dan zo'n droge boterham met kaas die je waarschijnlijk meehebt.'

Ze knikt en lacht dankbaar. 'Nou graag, want dat is echt precies wat ik mee heb.'

Ik trek een gezicht. 'Dat je kaas lust... Ik vind het echt ranzig. Ook al is het wel heerlijk op pizza natuurlijk.'

Anisa schiet in de lach en ik begin automatisch te glimlachen wanneer ik haar gezicht zie oplichten. Ze ziet er heel mooi uit als ze lacht, maar volgens mij heeft ze dat zelf niet eens door. Mijn blik verplaatst zich naar haar opvallende, lichtroze haar. Ik zou willen dat ik het lef had om mijn haar eens te verven maar ik durf niet eens een tint lichter te gaan, laat staan een felle kleur.

'Zullen we er ook chocola bij kopen?' stel ik voor en ze knikt met een grijns. 'Natuurlijk, niets is beter dan chocola.'

Ik stop met veel moeite de vier croissantjes in het zakje en in mijn ooghoeken zie ik Anisa even lachen omdat ik zo sta te klungelen. Wanneer ik het zakje goed en wel heb vastgeknoopt lopen we door de chocola en meteen grijp ik een reep Milka Oreo uit de schappen. 'Deze?'

'Het is alsof je mijn gedachten kan lezen,' reageert Anisa lachend. We wandelen naar de kassa en ik werp een blik op een groep tieners die juist binnen komt lopen. Ik herken het bruinharige meisje vaag, wat betekent dat ze waarschijnlijk in mijn klas zit. Mijn vermoeden wordt bevestigd als ik Anisa vermoeid hoor zuchten. 'Ah nee hè, heb je hen weer,' mompelt ze. 'Ze zijn de populairste kinderen uit onze klas.'

'O my god, waarom gaat ze met Anisa om,' zijn de woorden die ik nog net opvang wanneer ze langs onze kassa lopen. Ik draai me om en zie nog net hoe het bruinharige meisje haar blik van mij en Anisa afwendt en vlug haar vrienden achterna loopt. Er glijdt een schaduw over Anisa's gezicht zwijgend staart ze voor zich uit. Ik leg in een reflex mijn hand op haar arm en trek hem vervolgens gelijk weer terug als Anisa me verrast aankijkt.

'Laat je niet op de kop zitten door ze,' zeg ik doordringend. 'Daar schiet je toch niks mee op.'

Ze haalt een hand door haar mooie, roze haar en knikt. 'Je hebt gelijk, het kan me niet schelen wat ze van me denken. Vooral de mening van Lorena is niks waard.'

'Was zij het bruinharige meisje dat net naar haar vrienden riep?' vraag ik overbodig en Anisa knikt. 'Ze heeft om een of andere reden een grote hekel aan me.'

Mijn blik wordt strak. 'Ze lijkt me nu al vreselijk, en ik ken haar nog niet eens.'

'Ze pest iedereen die anders is dan het standaard type hier op school, het is echt te zielig voor woorden,' vertelt Anisa en ik kijk somber voor me uit. 'Zulke mensen zaten ook op mijn vorige school. Daarom was ik ook zo blij toen mam en ik verhuisden, maar het lijkt hier niet veel beter te zijn.'

'Nee, dat denk ik ook niet,' reageert Anisa en ze zucht. 'Ze heeft zelfs samen met een paar anderen vorig jaar een jongen weggepest, Dylan, omdat hij op jongens valt.'

Ik bijt hard op de binnenkant van mijn wang om niet opvallend te reageren. 'En ze is er niet voor gestraft?'

'Met een rijke pappie ben je blijkbaar onschendbaar,' reageert Anisa spottend. 'Echt niet normaal, maar zo gaat het hier dus.'

~

Zwijgend lopen we de school binnen, waar we inmiddels al weer zijn aangekomen. Ik haal de jas van mijn middel af en hang hem op aan een van de kapstokken. Ik volg Anisa, die voor me uit de aula inloopt en op een bankje neerploft tegen de muur. Ik neem plaats naast haar en trek meteen de bovenkant van de verpakking van de chocoladereep eraf. Ik breek er voor ons allebei een blokje van af en leg het in Anisa's hand. 'Bon appetit, om je maar vast voor te bereiden op Frans.'

Ze grinnikt even en stopt het stukje chocola in haar mond. 'Hiermee overleven we de Franse les zometeen wel.'

Ik knik met een lach. 'Zou ik trouwens misschien vanmiddag met jou mee naar huis mogen? Mijn moeder is nogal gestrest op het moment door de verhuizing en ik wil haar niet voor de voeten lopen, daar wordt het alleen nog maar erger van.'

Iets wat zenuwachtig wacht ik haar reactie af en tot mijn verbazing knikt Anisa enthousiast. 'Natuurlijk! Juist gezellig.'

Ik glimlach dankbaar. 'Gelukkig. Eerlijk gezegd was ik van tevoren nogal bang dat niemand aardig tegen me zou doen, maar dankzij jou vind ik het hier tot mijn verrassing best leuk.'

Anisa kijkt me even aan en wendt dan haar blik af. 'Door jou vind ik het hier voor het eerst in vijf jaar leuk. Ook al genoot ik wel van de keer dat Lorena uitgleed over een bananenschil en haar pols kneusde.'

Ik schiet in de lach. 'Was ik daar maar bij.'

Opeens zie ik in mijn ooghoeken hoe Lorena en haar groepje de aula in komen lopen en ik rol even met mijn ogen wanneer ik haar oordelende blik over me heen zie gaan. Ze kan maar beter meteen begrijpen dat ik niet één van hen ben. In geen enkel opzicht. Ooit was ik populair, dat wel. Op mijn vorige school had ik geen gebrek aan vriendinnen en één van de knapste jongens van de school toonde vaak interesse in me, wat natuurlijk mijn status verhoogde. Maar ik heb het niet meer nodig om me goed te voelen, want toen ik iedereen duidelijk maakte wie ik echt ben voelde ik me eindelijk compleet, ook al verloor ik alles. Mijn vriendinnen, mijn reputatie, de sterke band met mijn vader... De enige persoon die me altijd bleef steunen was mijn moeder en ik ben haar daar zo dankbaar voor. Mijn vader, waar mijn moeder juist al van zou gaan scheiden, wilde me naar een kliniek sturen. Door alle haat zijn mam en ik zo snel verhuisd, terwijl ze nog steeds midden in de scheiding zitten. Ikzelf heb geen contact meer met mijn vader, wat ik totaal niet erg vind. Als hij zich voor zijn lesbische dochter schaamt, is hij mijn vader niet meer in mijn ogen. Net als mijn "beste vriendinnen", die er meteen vanuit gingen dat ik op hen viel omdat ik toevallig op meisjes val. Niemand daar leek te snappen dat ik nog steeds hetzelfde meisje ben als voordat ik uit de kast kwam.

Nu nog een manier verzinnen hoe ik dit alles aan Anisa en de rest van de school ga vertellen.