'Anisa, hier!' Vliegensvlug raap ik de softbal van de grond op en kijk naar Sara, die staat te schreeuwen alsof dit de match van de eeuw is. In een verwoede poging probeer ik de softbal in de goede richting te gooien, maar in plaats daarvan besluit de bal sterk naar links af te wijken. Nog net op tijd kan een andere klasgenoot opzij springen, waarna ik opgelucht adem haal. Wat een sport, dat softbal...

De leraar blaast op zijn fluitje als teken dat de les is afgelopen en mijn klasgenoten lopen met een iets wat teleurgesteld gezicht van het veld af. Ik daarin tegen volg ze bijna huppelend. Weer een gymles overleefd, denk ik in mezelf, negerend dat dit nog maar de eerste gymles van dit jaar was. 'Anisa, kom even bij me,' klinkt de harde stem van de sportleraar achter me en ik stop met huppelen. Mijn gezicht betrekt en ik draai me om. Ik heb zo'n gevoel dat dit geen uitreiking gaat worden voor beste softballer van het jaar.

'Ik weet dat het lastig is om op een maandagochtend het eerste uur actief mee te doen, maar kan je de volgende keer wat meer het voorbeeld van je klasgenoten volgen? O, en zorg dat ik niet met ze naar de eerste hulp hoef te gaan door die softbal, je raakte Sara net al bijna.' Oh, dus ze mogen wel K.O. raken door een ander sportattribuut? Goed om te weten voor wanneer we eens moeten kogelstoten.

Braaf knik ik, hopend dat die vent nu ophoudt met klagen en me laat gaan, zodat ik mijn bezwete sportkleren uit kan trekken. Vraag me niet hoe, maar mijn shirt druipt al zo'n beetje na een halve les stil te hebben gestaan als verrevelder bij softbal.

'Ga nu maar omkleden, anders ben je te laat voor je volgende les,' is het enige wat hij er nog aan toevoegt en vlug wandel ik het veld af. Bij de kleedkamers aangekomen moet ik eerst vijf keer op de deur kloppen voordat een van de vele bitches uit mijn klas de deur opent. Zwijgend loop ik naar mijn tas toe die in de hoek op de grond ligt en begin me snel om te kleden. Nog geen minuut later loop ik de kleedkamer weer uit en werp ondertussen nog een blik in de spiegel. Mijn lichtroze haar hangt nogal futloos om mijn gezicht, niet dat het me nou zo veel kan schelen. Ik ben te moe door gym om me ook maar over iets zorgen te maken. Met veel moeite beklim ik de vier trappen die naar de bovenste verdieping van dit vreselijke gebouw leiden, ook wel mijn school genoemd.

Ik loop het lokaal in waar Nederlands gegeven wordt en mijn lerares, die ook mijn mentor is, kijkt meteen op. Ze zendt me een glimlach toe en ik knik even vriendelijk terug. Ze is zo'n beetje de enige aardige persoon van deze hele school. Ik plof achteraan neer op mijn plek bij het raam en staar naar buiten. Wanneer vijf minuten later de hele klas er eindelijk is, begint de les. Ik probeer op te letten, maar val bijna in slaap. Docenten kunnen toch ook niet verwachten dat we aandacht hebben op een maandagmorgen?

Na nog geen tien minuten wordt de deur opeens geopend en ik kijk geïnteresseerd op. Een bruinharig meisje stapt het lokaal binnen en onze blikken kruisen gelijk even. Het valt me meteen op hoe mooi haar ogen zijn. Felblauw, net als een oceaan.
Ze wendt haar blik van me af en loopt naar voren toe. Ze steekt haar hand uit naar mevrouw Janssen, mijn mentor, en stelt zich voor als Hanna.

Vanonder mijn wimpers bestudeer ik haar. Ze ziet er uit als een normaal, cliché meisje, maar iets zegt me dat ze anders is. Speciaal, dat is het gevoel wat ik bij haar krijg. Een hoopvol gevoel overspoelt me wanneer ze de klas inkijkt en haar blik weer even op mij valt. Hanna is misschien wel het eerste meisje uit de klas waar ik me vriendinnen mee zou kunnen zien worden.

'Nou Hanna, vertel eens wat over jezelf,' lacht mevrouw Janssen en Hanna kijkt weer nonchalant de klas in. 'Eh, ik ben dus Hanna en ik ben zestien jaar. Ik ben dit weekend vanuit Noord-Holland hier naartoe verhuisd, samen met mijn moeder.'

Ze richt haar blik weer op onze lerares, die naar haar glimlacht. 'We hopen dat je je hier snel thuis zult voelen, Hanna. Naast Anisa is nog een plek vrij, dus je kan naast haar gaan zitten,' glimlacht mevrouw Janssen en ze knikt even ter verduidelijking naar mij, alsof ik niet de enige leerling in deze klas ben die alleen zit. Langzaam loopt Hanna op me af en er ontstaat geroezemoes in de klas.

'Stil zijn jongens, we gaan weer verder met de les.' Er klinkt gezucht en gekreun, maar toch zwijgt iedereen daarna. Hanna blijft stilstaan voor haar tafel en ik kijk haar vragend aan. Dan pas realiseer ik me dat mijn rugtas nog op haar stoel staat en onhandig trek ik hem naast me neer. Ongemakkelijk glimlach ik naar haar en ze ploft met een grijns naast me neer. 'Nog niet helemaal wakker?' grinnikt ze en ik begin ook te lachen. 'Nee, maar wie wel 's ochtends?'

'Ik ook niet, hoor,' lacht ze. 'Mag ik trouwens in jouw boek meekijken? Mijn schoolspullen komen woensdag pas binnen.' Ik knik en schuif mijn boek naar het midden tussen onze tafels toe. 'Tuurlijk.'

'Dank je.' Ze zendt me een korte glimlach toe en kijkt dan voor zich uit, waar mevrouw Janssen een uitleg op het bord neerkalkt. We schrijven de aantekening over en luisteren de rest van de les naar haar uitleg over de dingen die we eind vorig jaar nog behandeld hebben. Af en toe kijk ik onopgemerkt opzij naar Hanna, die iets wat verveeld voor zich uit staart. Zou ze veel vriendinnen gehad hebben op haar vorige school? Zou ze populair geweest zijn daar? Zou ze met mij willen optrekken?

Veel te veel vragen spoken door mijn hoofd en ik zucht even hardop. Ik ben echt te nieuwsgierig, en vooral ook te wanhopig. Normaal wil ik echt niks te maken hebben met de mensen hier, maar zij interesseert me gewoon. Ik weet niet waarom, maar het is wel zo.

Wanneer de bel eindelijk gaat stop ik vlug mijn boek in mijn tas en sta op. Hanna en ik lopen tegelijk het lokaal uit en ze draait zich naar mij toe. 'Heb jij ook scheikunde?' Ik glimlach. 'We zouden het nu hebben, als het niet was uitgevallen.'

'Echt? O, nou beter. Zullen we samen in de aula gaan zitten?' stelt ze voor en ik knik vrolijk. Ik heb zo'n gevoel dat ze me wel aardig vindt, of tenminste, dat hoop ik... Een vriendin zou ik goed kunnen gebruiken, want de anderen hier zijn vreselijk.

We lopen de trap af en nemen plaats op een bankje in de aula. Hanna draait zich naar mij toe. 'Vertel eens, wat voor speciaals heb je allemaal gedaan toe ik hier nog niet was?'

Ik schiet in de lach. 'Eh, ik kan niks beters bedenken dan dat mijn haar was knalblauw vorig jaar.'

'Echt waar? Dat meen je niet!' roept Hanna lachend uit en ik knik met een grijns. 'Maar het zag er niet uit.'

'Je moet me daar eens een foto van laten zien,' knipoogt ze en ik trek een gezicht. 'Hmm, misschien ooit. Anders heb je meteen een slecht beeld van me.'

Ze grinnikt. 'Vast niet. Je bent het enige meisje dat me aardig leek toen ik de klas in keek.'

'Ik had precies hetzelfde,' glimlach ik. 'De rest is zo cliché en overdreven, daar heb ik echt een hekel aan.'

'Ik ook,' lacht ze, 'mijn vorige school zat er vol mee.'

'Denk je dat deze school een verbetering is?' vraag ik nieuwsgierig.

Hanna haalt haar schouders op. 'Ik weet niet... ik mis mijn vriendinnen wel, ook al was ik er nooit heel close mee.'

'Heb je ook een vriendje?' kan ik niet nalaten om te vragen en ze kijkt me even wat verschrikt aan. Dan glimlacht ze vlug en knikt. 'Eh ja, Jeremy.'

'O, leuk,' grijns ik, ook al voel ik me wel een beetje jaloers. Iedereen hier heeft al liefde gevonden, wanneer zal het ooit mijn beurt zijn? Aan wat hier aan jongens rondloopt te zien duurt het vast nog een hele poos...

'En jij? Ben je al bezet?' hoor ik Hanna vragen en ik onderbreek mijn gedachten. 'Nee, ik ben volgens mij de enige die voor altijd single blijft,' probeer ik te lachen, maar het komt er een beetje bitter uit.

'Komt nog wel,' knipoogt ze en ze staat op. 'By the way, er is hier aan het einde van de straat toch een supermarkt?'

Ik knik. 'Ja, wil je erheen?'

Ze grinnikt. 'Jup, want ik ben mijn lunch vergeten mee te nemen. Ik moest me natuurlijk weer eens verslapen, daarom was ik er het tweede uur pas wat later.'

Ik grijns. 'Geweldige start. Wel slim hoor, gym skippen.'

'Ik weet het.' Haar mooie blauwe ogen kijken me lachend aan, wat meteen zorgt voor ook een glimlach op mijn gezicht. Iets wat verlegen wend ik mijn gezicht af wanneer ze me blijft aankijken en vlug sta ik op. 'Laten we dan maar gaan?'

Hanna knikt en pakt haar tas van de grond op, die ze behendig om haar schouder zwaait. Haar bruine, golvende haar dat ze achterover slaat
valt perfect over haar schouders, langs haar smalle gezichtje. Ik wou dat ik er zo uitzag. Waarom gaat ze met mij om terwijl ze overduidelijk bij de populaire meisjes hoort te zitten?

Veel tijd om nog na te denken heb ik niet, want haar vrolijke stem haalt me uit mijn gedachten. 'Wat heb jij na dit tussenuur?'

We lopen naar de kapstokken toe en ik kijk haar weer aan. 'Volgens mij Frans. Et toi?' Dit is dus een van de vele redenen waarom ik geen vriend heb.

'Moi aussi,' grinnikt ze en ik haal opgelucht adem. Blijkbaar vindt ze me toch niet zo raar, of ze houdt het in ieder geval voor zich.

Na nog geen halve minuut zoeken hebben we onze jassen gelukkig al gevonden en we wandelen naar buiten toe. Meteen trek ik mijn jas alweer uit, omdat het al warm genoeg is. Ik bind hem om mijn middel, wat er niet uit ziet, en tot mijn verrassing volgt Hanna mijn voorbeeld. Ze grijnst naar me en een blij gevoel verspreidt zich door mijn lichaam, waardoor ik vrolijk teruglach.
Misschien heb ik toch een kans op een beste vriendin.