- Kochani chcemy wam coś ogłosić - zaczął Tomek.

- Za miesiąc się pobieramy - dokończyła mama i pogładziła się po brzuchu. - Jestem w ciąży.

Wszyscy zaczęli im gratulować. Tylko ja stałam w lekkim szoku. W sumie to powinnam była się domyślić. Te wymioty, omdlenia i bóle brzucha mogły dać mi do myślenia. Ale dobrze, że to nie żadna choroba, tylko normalne objawy, jakie większość kobiet ma w tym stanie.

Kiedy trochę ochłonęłam, poszłam i przytuliłam mamę. Złożyłam jej i jej narzeczonemu serdeczne gratulacje.

- A może będziesz chciała pomóc w wyborze imienia dla dziecka? - zaproponował Tomasz. - W końcu to będzie tak jakby twój brat albo siostra - uśmiechnął się.

- Bardzo chętnie - odpowiedziałam lekko drżącym głosem.

Dopiero teraz dotarło do mnie, że to nie będzie tylko dziecko mojej cioci, czyli przyszywanej mamy i jej ukochanego, ale też, skoro jestem adoptowana przez siostrę mojego taty, moje rodzeństwo. A Tomek będzie moim... ojczymem? Trochę się w tym pogubiłam.

Wtedy, kiedy ja rozkminiałam te wszystkie nazwy, ktoś niespodziewanie podszedł do mnie i przytulił od tyłu. Śmiesznie wykręcając głowę, spojrzałam kto to.

- Maciek! Mogłam się tego spodziewać.

- A jednak udało mi się ciebie zaskoczyć - uśmiechnął się. - Gratuluję starszej siostrze.

- Ja też! - dobiegł nas głos Ali, która zaraz do nas podeszła.

- Dziękuję wam bardzo, ale nie wiem, czy nadaję się do tej roli...

- Nadajesz się - zapewniła mnie przyjaciółka. - Będziesz najlepszą starszą siostrą na świecie!

- Dzięki, że we mnie wierzysz - delikatnie się uśmiechnęłam. - Postaram się. Ale przez całe dzieciństwo byłam sama, to znaczy jako jedynaczka, a nagle w wieku już prawie 17 lat pojawi się ktoś młodszy... Będę musiała się do tego przyzwyczaić.

- Fajnie jest mieć rodzeństwo, zwłaszcza starsze, prawda, mała? - Maciek spojrzał zaczepnie na Alicję.

- No jasne, duży - ta zaśmiała się i szturchnęła go w bok.

- Tylko że między wami nie ma dużej różnicy wieku - przerwałam im.

- Nie martw się już, Nika - powiedział chłopak. - My wierzymy, że sprawdzisz się w roli ,,tej starszej", co Ala?

- Oczywiście! - zgodziła się z nim jego siostra. Ja jednak dalej miałam wątpliwości.

Co jeśli nie będę potrafiła bawić się, z jak by nie było, moim rodzeństwem? Jeśli się nie polubimy? Albo nie będziemy się dogadywać?

***

Minęło już trochę czasu, odkąd dowiedziałam się, że za niecałe 8 miesięcy pojawi się na świecie mój młodszy brat lub siostra.

Wybrałyśmy się z mamą na świąteczne zakupy po prezenty do sąsiedniego, większego miasta. Towarzyszył nam Tomek, który pół żartem pół serio stwierdził, że teraz musi Karolinę, czyli swoją narzeczoną, bardziej pilnować i dbać o jej zdrowie.

Kupiłam bransoletkę dla Ali, książkę dla Maćka i perfum dla mamy.

Kiedy już wszystko miałam, okazało się, że mama jest jeszcze w sklepie, poszłam jeszcze raz do matrasa. Przeglądałam książki i wdychałam ich zapach, który uwielbiam.

Kiedy tak stałam, pobieżnie przeglądając co ciekawsze pozycje, ktoś niespodziewanie na mnie wpadł. Siła jego rozbędu i mojej nieuwagi sprawiła, że prawie wylądowałam na ziemi. Prawie, bo w ostatniej chwili tajemniczy ,,ktoś" złapał mnie w talii.

- Przepraszam cię bardzo, to wszystko przez moją nieuwagę - było mu wyraźnie przykro. - Nic cie się nie stało?

- Nie, wszystko w porządku.

- Mogę wiedzieć, jak masz na imię? - zapytał.

- Może usiądziemy? - zaproponowałam, ponieważ on cały czas trzymał mnie nad ziemią.

- Oczywiście, już cię puszczam, pani - zaśmiał się i postawił mnie na ziemi. Ja też delikatnie się uśmiechnęłam.

- Cii - dobiegło nas z różnych stron sklepu.

- Ups - powiedzieliśmy niemal jednocześnie i omal znowu nie zachichotaliśmy. Usiedliśmy na wolnej kanapie.

Dopiero teraz mogłam mu się dokładniej przyjrzeć. Miał włosy w kolorze siana, równie jak ono rozwiane i oczy o odcieniu głębokiej jak trawa zieleni. Był szczupły, wyższy ode mnie oraz miał mocno zaryzowane kości policzkowe. Miałam dziwne wrażenie, że skądś go znam... Tylko skąd?

- Mogę się dowiedzieć, kogo uratowałem? - ponowił pytanie.

- Raczej prawie przewróciłeś i uratowałeś.

- No niech ci będzie - uległ. - To jak? Ja jestem Dawid - podał mi rękę.

- Nazywam się Dominika, ale znajomi często mówią mi Nika.

- Nika, Nika... Z kimś mi się kojarzysz - przyjrzał mi się uważniej. - Kotek? - zapytał, jakby to było hasło.

- Wilczek? - odpowiedziałam w podobny sposób, bo naraz wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce.

Przez chwilę jeszcze spoglądaliśmy na siebie, a potem bez słów wpadliśmy sobie w ramiona.

Hello ^^ Co sądzicie o rozdziale? Jak myślicie, kim jest ten chłopak?

Zastanawia mnie, dlaczego gwiazkuje i komentuje mniej osób niż czyta. Mam nadzieję, że to się zmieni, tzn. że liczba pogwiazdkowań (isnieje w ogóle takie słowo?) i komentarzy wzrośnie ;)

Zaczytana18