*Dominika*

Szliśmy w milczeniu, trzymając się za ręce. Hektor biegał obok nas. Po chwili Maciek zatrzymał się.

- Dominika-spojrzał mi w oczy.-Powiedz mi, czy coś się stało? Bo kiedy do ciebie przyszedłeś wyglądałaś na mega przygnębioną.

- Nie, nic. Było mi po prostu trochę smutno, bo byłam dzisiaj na grobie rodziców i ze zdwojoną siłą odczuwam ich brak-to mówiąc, przytuliłam się do niego. Potrzebowałam teraz bliskości.

- To nie jest nic. Wiem, że jest ci ciężko. Ale jestem przy tobie.

- Wiem. Dziękuję ci za to.

Przez jakiś czas trwaliśmy w milczeniu. Niespodziewanie usłyszeliśmy nieznany głos:

- Śpieszmy się kochać ludzi-tak szybko odchodzą.

Zdziwieni spojrzeliśmy na siebie, a potem dookoła. Po pobliskiej ścieżce szedł starszy pan. Pomachał nam. A my odruchowo mu odmachaliśmy. Dopiero w następnym momencie dotarło do nas, że tak nie wypada.

- Dzień dobry-pierwszy odezwał się Maciek.-To pan mówił?

- Witam młodzieży-nieznajomy uśmiechnął się.-Tak, to ja. Nie odpowiada wam to?

- Nie-odpowiedziałam pospiesznie.-Chodzi o to, że trochę nas pan zaskoczył.

- Myśleliście, że jesteście sami, zgadza się?-zadał pytanie retotyczne, lecz nie było ono złośliwe.

- Eee... Tak-odpowiedziałam nieco zakłopotana.

- Nie martwcie się. Ja też się tak zachowywałem, gdy byłem w waszym wieku-tym razem puścił do nas oczko.-Wybaczcie, ale już sobie pójdę. Nie przeskadzajcie sobie.

- Przepraszam, ale pan chyba nie jest stąd?-zapytał pospiesznie Maciek.-To znaczy nie chcę być natrętny, ale nie kojarzę pana.

- Nie, przyjechałem tu ma grób mojej żony. Zmarła kilka lat temu.

- Przepraszam... Przykro mi. Nie wiedziałem.

- Nic się nie stało, młodzieńcze. Przeżyliśmy razem wspaniałe lata. To była cudowna kobieta... Tak jak zapewne panienka-tu wskazał na mnie.-Dbaj o nią i kochaj ją całym sercem, mój drogi chłopcze. A ty, młoda damo, zawsze go wspieraj. Teraz żegnam się z wami, kochani. Życzę wam szczęścia-powiedział z uśmiechem na odchodnym.

- Dziękujemy i do widzenia...-odpowiedzieliśmy lekko zszokowani przemową nieznajomego.

- Mądry gość-powiedział wreszcie mój chłopak.

- Tak-zgodziłam się.-Niezwykle.

- Dominika?

- Co?

- Kocham cię-pocałował mnie delikatnie.

- Ja ciebie też.

- To teraz może choćmy wreszcie pobawić się z Hektorem, co? Bo obiecaliśmy mu zabawę, a teraz zajmujemy się sobą-powiedział przekornie.

- To w takim razie na co czekamy?-zaśmiałam się.

Pies siedział blisko i patrzył na nas tak, jakby wiedział o nas dużo więcej niż my sami.

***

Zabawa z Hektorem trwała w najlepsze. Już mieliśmy wracać, ale aportowaliśmy z nim jeszcze. Maciek zamachnął się i rzucił patyk. Poleciał dakeko, a pies za nim.

Czekaliśmy na niego. Mijały jednak kolejne minuty, a Hektor dalej nie wracał. Zaczęliśmy się niepokoić.

- Powinien już dawno przybiec-denerwował się Maciek.

Postanowiliśmy poszukać zguby. Chodziliśmy, nawołując psa. Coraz bardziej się martwliśmy.

I wtedy go zobaczyliśmy.

- Hektor!-zawołaliśmy w tym samym momencie.

Hej :) Dodaję nowy rozdział, niestety po kolejnej dłuższej przerwie. Wybaczcie, ale mam teraz nawał sprawdzianów, kartkówek i konkursów. Sorki, jeśli są jakieś błędy. Nie miałam dobrego pomysłu na zakończenie, więc jest jak jest xd Jak myślicie, dlaczego Hektor nie wracał? zaczytana18