Podczas, gdy mama witała się ze swoim narzeczonym, ja uważnie mu się przyglądałam. Wydawał mi się dziwnie znajomy. Był to wysoki, szczupły, opalony, dobrze zbudowany mężczyzna o spłowiałych od słońca miodowo-blond włosach. Po chwili zdałam sobie sprawę, dlaczego go kojarzę. On spojrzał na mnie i chyba też próbował sobie przypomnieć, czy mnie zna. Staliśmy tak, gdy mama postanowiła nas przedstawić.

- Skoro wy stoicie jak dwa słupy soli i nie przedstawiacie się sobie, to ja to zrobię-oznajmiła.-Tomasz, to jest Dominka, moja bratanica i przybrana córka. Dominika, to jest mój narzeczony Tomek.

- Dzień dobry, proszę pana-powiedziałam.

- Cześć Dominika-odpowiedział nasz gość.-Proszę, mów mi po imieniu. Czy my się już kiedyś nie spotkaliśmy?

- W takim razie ja jestem Nika. Hmm... Też mi się tak wydaje. Zaraz, zaraz... To nie były tak przypadkiem kolonie nad morzem kilka lat temu?

- Chyba masz rację. Ja byłem wtedy jednym z opiekunów. Nadal nim jestem w wakacje-uśmiechnął się.

Naszą rozmowę przerwała mama.

- Zapraszam do stołu!

Posiedziałam chwilę z nimi, a potem poszłam się przebrać, bo Maciek zaprosił mnie dzisiaj na spacer. Ubrałam się w czarną skórzaną spódniczkę i bardzo dziewczęcą koszulę w czarno-różowo-czerwono-białą kratkę. Do tego rajstopy i baleriny. W prawdzie jest już prawie połowa października, ale pogoda wyjątkowo dopisuje. Włosy zaplotłam w warkocz, żeby nie leciały mi do oczu. Zrobiłam sobie jeszcze delikatny makijaż, założyłam kolczyki, zabrałam torebkę oraz telefon i o 17:30 byłam gotowa. Po chwili przyszedł po mnie Maciek, tak jak się umówiliśmy.

Otworzyłam mu drzwi.

- Cześć-powiedziałam z uśmiechem.

Maciek przez chwilę mi się przyglądał, po czy powiedział:

- Hej Nika. Bardzo ładnie dziś wyglądasz-cmoknął mnie w policzek.

- Dzięki-uśmiechnęłam się.

- Idziemy?-zapytał.

- Już, tylko powiem mamie i Tomkowi, że wychodzę.

Maciek spojrzał na mnie zdziwiony i zapytał:

- Tomkowi? Macie psa?

Zaśmiałam się.

- Nie. Tomek to narzeczony mojej mamy.

- Aha. Sorki-on też się zaśmiał.

- Nic się nie stało. Nie wiedziałeś.

Pożegnałam się z mamą oraz jej narzeczonym i poszliśmy na spacer do parku.

Było całkiem ciepło. Świeciło słońce i spadały liście. Czułam się tak, jakbym chodziła po grubym, miękkim dywanie. Szliśmy mniej uczęszczanymi ścieżkami trzymając się za ręce i rozmawialiśmy. W pewnej chwili Maciek zatrzymał się, stanął na wprost mnie i spojrzał na mnie łobuzierskim wzrokiem.

Co on kombinuje?

W pierwszym momencie pomyślałm, że chce mnie pocałować. Ale nie, on po prostu wrzucił mnie do ogromnej sterty liści leżących za mną, której ja niestety nie zauważyłam.

- Wariat! - krzyknęłam i zaśmiałam się. Zaraz też pociągnęłam go za sobą. Przewrócił się obok mnie i uśmiechnął się do mnie szelmowsko.

- Jak szaleć, to szaleć -bpowiedział.

Zaczęliśmy się obrzucać liśćmi i głośno śmiać. Kiedy mieliśmy już dość, usiedliśmy przytuleni na pobliskiej ławce.

- Uwielbiam, kiedy się śmiejesz-odezwał się mój chłopak po chwili. - Masz wtedy takie słodkie dołeczki w policzkach.

W odpowiedzi uśmiechnęłam się i powiedziałam:

- Ty za to śmiejesz się tak szczerze, serdecznie i zaraźliwie, jak nikt, kogo znam. Dlaczego właściwie, wrzuciłeś mnie w te liście?

- Chciałem zobaczyć twoją radość oraz to, że bawisz i cieszysz się jak dziecko-powiedział z tym samym, co wcześniej szelmowskim uśmiechem.

- Szalony - mruknęłam w taki sposób, żeby usłyszał.

- Czasem warto się pobawić-odpowiedział Maciek, po czym pocałował mnie w usta.

- To też była zabawa? - zapytałam, gdy odsunęliśmy się od siebie.

- Nie. To już była najszczersza prawda - powiedział poważnie.-Kocham cię.

- Ja ciebie też - uśmiechnęłam się. Znowu się pocałowaliśmy.

Powoli robiło się chłodno, więc Maciek odprowadził mnie pod dom.

- Wejdź na chwilę. Zrobię ci herbaty - zaproponowałam.

- Przykro mi, ale nie mogę.

- Dlaczego?

- Muszę coś ważnego przygotować i omówić z siostrą, a nie mam zbyt dużo czasu.

- Co to takiego?

- Nie mogę ci powiedzieć. Tajemnica - powiedział i właśnie taką zrobił minę.

- Na pewno nie możesz mi powiedzieć?-zapytałam przymilnie.

- Nie. To ściśle tajne. Ale nie martw się, już niedługo się dowiesz.

- Szkoda, ale skoro to takie ważne... Jakoś to przeżyję - uśmiechnęłam się trochę kwaśno.

- To ja lecę, bo to jest naprawdę ważne. Pa, kochanie - Maciek przytulił mnie i pocałował w czubek głowy.

- Pa. Powodzenia, cokolwiek to jest.

- Dzięki. Cześć-jeszcze raz mnie przytulił, uśmiechnął się i poszedł do domu.

Tomka nie było już u nas. Podobno poszedł niedługo przed moim powrotem. Mamę zastałam w salonie, gdzie oglądała telewizję. Przysiadłqm się do niej, a ona wyłączyła talewizję i zapytała:

- I co sądzisz o Tomku?-zapytała.

- Świetny facet. Idealny dla ciebie.

- Uff... Kamień spadł mi z serca. Trochę się obawiałam, że go nie zaakceptujesz. Dobrze, że znaleźliście wspólny język. Tomek bardzo cię polubił.

- Też go lubię. Jest spoko. Zresztą, poznałam go już przecież na koloniach - powiedziałam.

- A jak było na spacerze z Maćkiem? - nagle zmieniła temat.

- Bardzo fajnie - uśmiechnęłam się. - Byliśmy w parku.

Mama nie zadawała mi więcej pytań, więc wróciłam do swojego pokoju. Chwilę poczatowałam z Alą, poczytałam książkę i zasnęłam.

*Maciek*

Dzisiaj w parku wygłupialiśmy się z Dominiką, jakbyśmy byli w przedszkolu. To jednak nam nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, śmialiśmy się na cały głos. Razem z Alicją, Filipem i jeszcze kilkoma osobami szykuję niespodziankę dla Niki. Mam tylko nadzieję, że niczego nie dowie się przed czasem.

*Dominika*

Ciekawe, co to za tajemnica...-rozmyślałam praktycznie cały tydzień. Kiedy zapytałam o to Alicję, powiedziała mi, to samo, co jej brat, czyli, że nietety to jest tajemnica. Tym jeszcze bardziej rozbudziła moją ciekawość. Nic jednak nie udało mi się z niej wyciągnąć. Dobrze przynajmniej, że Olka nie ma w szkole. Podobno z powodu choroby. Mam cichą nadzieję , że prędko go nie zobaczę.

***

Dzisiaj jest niedziela, 18 października. Moje szesnaste urodziny. Wszyscy jednak jakby tego nie zauważają. Ala, Maciek i mama nie mieli dla mnie w tym tygodniu za wiele czasu. Nawet Filip i Tomasz byli ciągle zajęci. Szkoda. Wygląda na to, że wszyscy zapomnieli o moim święcie. Po obiedzie mama wysłała mnie do pani Julii, matki mojej przyjaciółki i chłopaka. Miałam jej zanieść trochę cukru, bo akurat jej się skończył. Ani Maćka, ani Alicji nie zastałam. Ich mama za to zatrzymała mnie na na herbatce. Rozmawiałam z nią o kwiatkach, ubraniach, kolorach ścian i wszystkim innym. Kiedy przed piątą udało mi się w końcu od niej wyjść, poszłam prosto do domu. Mamy nie było, więc otworzyłam sobie drzwi własnym kluczem. W domu było ciemno. Właśnie sięgałam do przełącznika, kiedy światło samo się zapaliło i usłyszłam radosny okrzyk:

- NIESPODZIANKA!

Hej :) Ten rozdział ma ponad tysiąc słów, ale mam nadzieję, że was nie zanudzam. Dziękuję za wszystkie komentarze i gwiazdki. Proszę, oceniajcie nowy rozdział, jeśli wam się podoba. Jeśli są błędy, to przepraszam. Miłego czytania :) Zaczytana18