Następnego dnia wieczorem

-Jak ci poszła poprawa?- zagadnęłam kończąc papierosa.

-Chyba dobrze, ale na pewno spieprzyłem jedno zadanie.- odpowiedział Simon.

-Jak dostaniesz wyżej niż 2 stawiam ci pizze.-zaśmiałam się z własnego stwierdzenia, a chłopak razem ze mną.

-Jak tam między tobą, a Ryanem?- zapytał wyciągając z kieszeni parę owocowych cukierków częstując mnie jednym.

-Jest jak dawniej.

-Czyli wróciliście do siebie?

-W jakim sensie?- spojrzałam na niego jak na wariata.

-No wiesz jak chłopak i dziewczyna są razem i zerwą to potem nieraz wracają do siebie. No wiesz o co chodzi.- chłopak mówią gestykulował rękami, a gdy zrozumiałam o co mu chodzi dostałam ataku śmiech.

-Ja i Ryan nie jesteśmy razem.

-Ale...

-Nie ma żadnego, ale. Nie jesteśmy razem i nie byliśmy razem.

-Okey.

-A jak z tobą i Monick?

-Nie gadam z nią i nic mnie już w sumie z nią nie łączy.- pokiwałam głową ze zrozumieniem.

-Nie jest ci trudno przebywać z tymi płytkimi ludźmi?- zapytałam i podeszłam do barierki by się o nią oprzeć.

-To nie są źli ludzie. Adam jest moim dobrym kumplem od 6 klasy. To u niego nocowałem kiedy starzy się czepiali i kiedy miałem wszystkiego dość. To naprawdę świetny człowiek.

-Nie wiem, nie zdążyłam się o tym przekonać.

-Ah no tak byłaś pierwszą laską, która go odrzuciła!- przypomniał sobie chłopak. Uśmiechnęłam się na to wspomnienie.

-Był może wtedy jakiś zakład czy coś?

-Nie czemu?

-Bo w jednym czasie dostałam zaproszenie od kilku chłopaków.

-Wiesz to może wydać się śmieszne, ale w naszej szkole jest taka jakby 'zasada'. Nie wolno zaprosić na randkę Nowej/Nowego wcześniej niż miesiąc po jego przybyciu. Ryan ci o tym nie mówił?

-Ni...- w tym momencie mój telefon zaczął dzwonić uwalniając przeraźliwy pisk mojego przyjaciela-głupka.- O wilku mowa.

-Witam dodzwoniłeś się do fabryki dynamitu. W czym mogę pomóc?-powiedział Simon wyrywając mi telefon i odbierając wcześniej ustawiając na głośnik.

-Ymmmm... zastanawiam się jakiej długości laskę dynamitu pan posiada?- usłyszeliśmy po drugiej stronie poważny głos Ryana.

-Rozmiar XXL to gdzieś tak 30 centymetrów.- odpowiedział tak samo poważnie Simon, a ja płakałam dusząc w sobie śmiech.

-Hmm... a występuje może przedwczesny zapłon?

-Nie nigdy się nie zdarza!- parsknęłam razem z chłopakami śmiechem.

-Tak w ogóle to z kim mam przyjemność?

-Jak mogłeś mnie nie rozpoznać.- powiedział z udawaną histerią starszy chłpak.

- Sejmon!!!- do słuchawki odezwał się udający podniecenie blondyn.

-Po co dzwonisz i czemu zmieniłeś mi dzwonek?

-Chciałem się ciebie zapytać czy idziesz na to całe gówno z okazji Walentynek jutro do szkoły?

-A mam jakiś inny wybór?- zapytałam siadając okrakiem na barierce.

-Twój przystojni i bardzo seksowny przyjaciel idzie jutro do studia tatuaży i możesz iść z nim?- w głosie chłopaka słychać było dumę.

-Jack idzie zrobić tatuaż i nic mi wcześniej nie mówił?

-Chodziło mi o mnie, pacanie!

-Wiesz powiedziałeś przystojny i seksowny. To mnie zmyliło...

-Dobra daj se siana. Idziesz czy nie?

-Idę, idę.

-A ty Simon idziesz z nami?- po pytaniu które padło z telefonu zwróciłam swój wzrok na bruneta.

-Sory, ale jutro gram mecz charytatywny.- odpowiedział.

-Okey. To ja mam jutro na 10 wiec tak 9:15 będzie dobrze.

-A czyli ja mam cie zawieźć?

-Czy wyobrażasz sobie żeby Laura Bones dała swojemu syn samochód po to, aby on mógł zrobić sobie tatuaż?

-Okej.

-Godzinę znasz. Żegnam. Zabezpieczajcie się.

-Narazie.- odezwałam się i wcisnęłam czerwony guzik.

-Też będziesz sobie robiła tatuaż?- zagadnął Simon po skończonej rozmowie.

-Miałam takie plany, ale chyba nie teraz. Nie wiem co bym chciała mieć wytatuowane. A ty w najbliższym czasie masz zamiar poszerzyć swoją kolekcję?

-Zastanawiałem się nad orłem. Nie musi być jakiś duży, ale ten symbol mi się podoba.

-Ptaki fajnie wyglądają. Sama mam jeden i w sumie chyba jest to jeden z najważniejszych dla mnie.

-Mogę zobaczyć?- nie pewnie skinęłam głową na tak, a później podciągnęłam sweter i delikatnie stanik ukazując wzór odlatującego ptaka tuż przy moim sercu.

-Co on symbolizuje?- opuściłam sweter i okryłam się cieplej kurtką.

-Chyba to, że życie przy odrobinie nieuwagi może odlecieć jak spłoszony ptak.- ten pokiwał głową ze zrozumieniem.- Teraz twoja kolej. Pokaż jeden z ważniejszych dla ciebie tatuaży.

-Hmm... To będzie ten.- w pełnym skupieniu przyglądałam się zarysom figury powyżej nadgarstka chłopaka.

-Pusty kwadrat? Co on symbolizuje?

-Robiłem go w dość trudnym okresie mojego życia kiedy uświadomiłem sobie, że żyje od bójki do bójki, od kieliszka do kieliszka. Nic wtedy praktycznie nie miało dla mnie znaczenia i stwierdziłem, że moje życie jest puste jak ten kwadrat.-jak zaczarowani wpatrywaliśmy się sobie w oczy.

Każde z nas miało w życiu więcej upadków niż wzlotów i patrząc sobie w oczy pokazujemy prawdziwe emocje. Hipnotyzujący brąz jest coraz bliżej. Po chwili nasze usta się stykają. Idealnie dopasowane. Łączymy się w delikatnym, ale pełnym namiętności pocałunku.

Jego ręce znajdują miejsce na moich biodra. Moje palce znajdują miejsce w jego włosach. Gdy brakuje nam tchu odrywamy się od siebie z zaczerwienionymi policzkami. Z lekkimi uśmiechami.

-Dobranoc, Cat.

-Dobranoc, Simon.- odpowiadam i zatrzaskuję drzwi balkonowe. Dopiero teraz uświadamiam sobie co ja zrobiłam i z przerażenia siadam na fotel.

________________________

764 słów.

Wiem skopałam tą 'romantyczną' scenę. Nie bijcie, plzz.

Przepraszam za błędy.-Mrs.

A I JESZCZE JEDNO! DZIĘKUJĘ ZA PONAD 5K WYŚWIETLEŃ JESTEŚCIE CUDOWNI!!!! ^^