Następny dzień 5:47

Wyplątuję się z ramion Simona i cieplutkiej kołdry. Kieruję się do łazienki. Po załatwieniu swojej potrzeby ubieram się w bieliznę i jeansy boyfriendy.

W samym staniku wychodzę z pomieszczenia. Sprawdzam czy brunet śpi, następnie wyciągam z szafy ciepły sweter. Mam już opuszczać pomieszczenie , gdy nagle lecę na ziemię jak długa.

Patrze o co się potknęłam. Jest to sportowa koszulka z numerem 5, a wyżej jest napis R.BONES. Zagryzam wargę i staram się odgonić wspomnienia z mojej głowy.

-Tęsknisz za nim?- słyszę głos z seksowną poranną chrypą. Wzruszam obojętnie ramionami.

-Trochę...

-Bardzo?- przytakuję twierdząco głową.

-Idź spać, jeszcze zostały ci dwie godziny snu.

Opuszczam pomieszczenie z plecakiem i kieruję się w stronę garażu, by następnie zastąpić Mark'a na patrolu.

14:53

Ed: 4:00 pm zebranie w domu.

Ja:Ktoś mnie zastąpi?

Ed: Nie, masz opuścić swoje miejsce i tak wszystko jest monitorowane.

Ja:Ok

Dziwne. Co jeśli będą chcieli zaatakować w momencie kiedy będziemy mieli zebranie?

Zbieram się gdy jest kilka minut po piętnastej. W domu jestem minutę po wyznaczonej godzinie. Cicho wślizguje się do pomieszczenia i staję w drzwiach niezauważona.

-Gdzie Cat?- pytanie to kieruje zaspany Mark z kubkiem w ręku.

-Pewnie wraca z obserwacji. Zaczniemy bez nie później się wszystkiego dowie.- mówi trochę podirytowany Edgar, ale mi nie chce się wytrącać ich z błędu.

-Dlaczego my musieliśmy się wyrwać z naszych obowiązków żeby tu przyjść, a ona nawet prostego polecenia nie umie wykonać?- co go dzisiaj ugryzło.

-Mark przestań.

-Nie Ed, rozpieściłeś ją.

-Ta i co jeszcze? Może powiedział byś to wszystko do mnie jak masz jakiś problem?- pytam się obojętnie, lodowatym głosem i nagle wszystkie osoby stojące, które mnie zasłaniały rozstępują się.

-Cat? Od kiedy tu jesteś?- pyta zaskoczony ciemnoskóry.

-Od wyznaczonej godziny czyli czwartej zero zero pm. Proszę teraz możesz powiedzieć jak rozpieszczoną smarkulą jestem bez zważania na, to że to ja zapełniłam połowę tej teczki i przez prawie cały tydzień ich obserwowałam.

-O tym właśnie mówię. Chwalisz czego ty nie dokonałaś, ile ty osób nie zabiłaś, oh i zapomniał bym o tym jak jesteś poszkodowana, bo zbili twoich rodziców i Mika oraz, że twój przyjaciel odszedł, bo go okłamywałaś. Każdy kogoś stracił wrzuć na luz,okej?- kładzie swoje łąpsko na moje ramie.

-Okej.-mówię by następnie strzepną jego rękę i usiąść na miejsce po prawej stronie Edgara, które wcześniej zajmował Mark. Wszyscy patrzą się a mnie jakbym co najmniej powiedziała, że jestem w ciąży z marsjaninem i razem lecimy na jednorożcu w przestworza.

-Ekhmm... więc mamy na tyle dużo informacji o australijskim gangu, żeby uderzyć i zlikwidować ich już za tydzień. Akcja może wydawać się prosta, ale trzeba uważać bo jeden zły ruch i wszystko szlag trafi. - mówił szef podniosłym głosem.- Podzielimy się na trzy auta. W jednym ekipa techników czyli Ben i David. Auto numer dwa nawigatorzy lub monitorujący jak kto woli i to będzie Jack i Mark oraz auto wybuchowców-tu kilka osób parsknęło śmiechem- to będzie ja, Cat i Simon.Technicy wyłączą alarmy, zabezpieczenia i inne gówna.Nawigatorzy będą monitorować wszystko co się dzieje w środku, dołączę do was później. No i wybuchowcy najmłodsi i najzwinniejsi oraz mają najtrudniejsze zadanie. Dostaniecie dziesięć ładunków wybuchowych, które w ciągu pięciu minut będziecie musieli rozmieścić po parterze budynku. Kiedy czas minie zostanie włączony licznik. Dodatkowa minuta na opuszczenie budynku później będzie już za późno. Wszystko zrozumiałe?

-Jesteś pewny, że tak chcesz nas rozmieścić?- zapytałam.

-Tak, Cat.

-Okey.

-Jeśli masz jakieś wątpliwości zawsze ja mogę ciebie zastąpić?- uśmiechnął się życzliwie Coltrane.

-Nie trzeba będzie, Mark.- uciął Ed.- Wszyscy wszystko rozumieją, więc możecie wracać do swoich zajęć.

-Mark?- zapytałam z udawaną skrucha w głosie.

-Oh nie musisz przepraszać za bycie rozpieszczoną suką.- mówi chłopak z nonszalancją i nim zdąży się dobrze odwrócić dostaje cios pięścią w nos i upada na ziemię.

-Oh nie musisz przepraszać za bycie hipokrytą i dupkiem.- mówię nachylając się nad nim, następnie kieruje się do pokoju by chwycić ciepłą bluzę.

-Stary przesadziłeś.- słyszę głos Jack'a z dołu.

-Nie moja wina, że powiedziałem w końcu prawdę o wielkiej, shh... ostrożnie, sierotce Cat Black.

-Ona ma rację jesteś dupkiem i pieprzony hipokrytą. Ja na jej miejscu nie złamał bym ci tylko nosa.-Uśmiecham się i nie wiem czemu robi mi się ciepło na sercu gdy słyszę głos Simona, ale słyszę też trzask drzwi.

-No witam wita.- znowu głos bruneta.Schodzę do końca ze schodów i grzebię w torbie szukając mojej zguby.

-Hej widzieliście gdzieś moje kluczyki od auta. - mówię wchodząc do kuchni.

-Ja ich nie widziałem, ale powinnaś sonie zdezynfekować rekę.- no tak moje kostki są obtarte. Wzruszam na to ramionami i siadam na podłodze wyciągając wszystko z torby.

-Tego szukasz.-jakaś ręka podaje mi klucze, ale zamieram rozpoznając ten głos.

-Co ty tu robisz?- pytam podnosząc głowę na twarz Ryana.

-Stoję.- odpowiada.

-Jak chcesz zabrać swoje rzeczy to musisz sobie poradzić sam, bo się spieszę.- sięgam po kluczyki ale on mi utrudnia dostanie ich.

-Nie przyszedłem po rzeczy tylko do ciebie.-mówi.

-Fajnie teraz się spieszę.- mówię i chcę go wyminąć.

-David cie zastąpił. Powinniście pogadać.- Simon łapie mnie za ramiona i odwraca w stronę chyba mojego przyjaciela.

-Um, chodź do pokoju.- pozbierałam swoje rzeczy z podłogi i skierowałam się w stronę schodów.

-Gdzie pojechał David?- pyta chłopak chcąc przerwać milczenie.

-Do dentysty.- mówię bez zastanowienia.

-Kłamiesz.

-Tak, ale nie mogę ci powiedzieć.

-Dobra, ale chcę usłyszeć prawdę o reszcie twojego życia.

-Nie dowiesz się całej prawdy. Poczekaj przebiorę się.

Wyszłam z łazienki w leginsach i koszulce na ramiączkach, bez makijażu.

-Jezu jak ty wyglądasz?!- mówi chłopak kiedy sięgam po bluzę.

-Normalnie.

-Normalnie?! To do cholery nazywasz normalnym wyglądem? Gdyby śmierć stanęła obok ciebie nie znalazłoby się różnicy.

Spojrzałam w lustro. Spoglądał tam na mnie wrak człowieka. Zrzuciłam co najmniej 5 kilo, co się dziwić prawie nic nie jadłam, do tego wory i sińce pod oczami .

-Ok. Mniejsza o to co konkretnie chcesz wiedzieć?

-Wszystko od początku.

Westchnęłam głośno i zaczęłam opowiadać. Po skończonej historii mojego życia siedziałam w ramionach Ryana.

-Tak bardzo cię przepraszam nie chciałam cię okłamać, ale bałam się, że jeśli ci powiem to może się z tobą stać to co z nimi. Przepraszam.- szeptałam ścierając łzy z policzków.

-Cii... Ja też przepraszam, powinienem był cie wysłuchać.

-A co tam w szkole?- pytam kiedy się już uspokajam.

-Simon pokłócił się z Monik, ale to tak ostro, więc to prawdopodobnie koniec 'najsłodszej pary roku', ale ty chyba to już wiesz?

-Czemu miała bym wiedzieć? Wspominał mi, że ich stosunki są teraz dziwne, ale ni...

-Czekaj, czekaj powiedział ci?!- chłopak pisną jak mała dziewczynka na co się zaśmiałam.- Coś więcej między wami było?

-Spał z dwa razy ze mną i może kilka razy przytulił, a tak to nic więcej.- wzruszyłam ramionami.

-O Boziu Jedyny

-Co?!

-Przecież wy będziecie najbardziej zakochaną w sobie parą w szkole.

-Nie.

-Tak.

-Nie

-Tak, tak, tak. Wygrałem.

-Wszystko byle byś lepiej spał. Ide zamówić pizze, znajdź jakiś film.

-Pepperoni, średnia.

-Ok.- wyszłam z pokoju zostawiając otwarte drzwi.-Zamawiam pizze chce ktoś?!- krzyknęłam na korytarzu.

-Średnia, Hawajska.- Jack.

-Średnia, Caprese.- Simon.

-Farmerska, też średnia.-Ed

-A kto płaci?

-Ty.- jak zwykle.

-Płaćcie za siebie.- zamówiłam posiłek, który po 40 minutach przyszedł. Około 11:00 skończyliśmy oglądać nasz maraton filmowy i stwierdziliśmy, że Ryan zostanie u mnie na noc.

Kiedy chłopak poszedł się kąpać ja skierowałam się na balkon.

-Skończyliście już gadać?- zapytał się Simon po wyjściu na balkon.

-Tak.- odpowiedziałam wydmuchują dym i zgniatając papierosa w popielniczce, a brunet w tym czasie przeskoczył przez barierkę.

-I?

-Dziękuję ci.- podeszłam i przytuliłam wcześniej cmokając go w policzek.

-Ale za...? Wygadał się!

-Nie musiał, wiedziałam, że to ty go tu ściągnąłeś. On jest za bardzo uparty.- zaśmiałam się, a Simon objął mnie mocniej ramionami.

-O, tu jesteście... Woaw wo shhh...- dosunęliśmy się od siebie spoglądając na mojego przyjaciela wydającego dziwne odgłosy- Stary jak ty z nią tu wytrzymujesz. Capisz na kilometr.

Wzruszyłam ramionami.

-Właź do środka, wylazłeś przed chwilą spod prysznica.

-Tak jest mamo.

-Dobranoc, Cat.

-Dobranoc, Simon.

-Ta, bo co tam życzyć dobranoc biednemu Ryanowi.

1218 słów

Wróciłam!

Ale z Marka dupek co nie?

Czy może uważacie, że dobrze powiedział Cat?

W komentarzach piszcie jak sądzicie.

Dziękuję i przepraszam za błędy.-Kinga