~ Hogwart w ogniu ~

— Gdzie jesteś? — mamrotałam pod nosem, przemierzając kolejny dziedziniec, na którym toczyła się zacięta walka.

Odbiłam dwa zaklęcia lecące w moim kierunku, jedno zaś minęło mnie i uderzyło w wielki posąg gargulca, roztrzaskując go na wiele kawałków.

— Tak trzymaj, Eleanor!

Usłyszałam go. Rozejrzałam się dookoła szukając właściciela owego głosu i dostrzegłam Remusa w towarzystwie ciemnowłosej dziewczyny, którą spotkałam w domu Syriusza.

— REMUS! — krzyknęłam do ukochanego, z ulgą widząc go całego i zdrowego.

Ruszyłam w jego stronę zrzucając dwóch Śmierciożerców nadlatujących na miotłach.

— Lys? — zapytał zaskoczony moim widokiem Remus.

Byłam już coraz bliżej, gdy nagle trzech Śmierciożerców zmaterializowało się między nami.

Bez wahania rzuciłam się do pojedynku, Remus i ciemnowłosa dziewczyna pokonali dwóch mężczyzn, ja zaś trzeciego. Z satysfakcją w oczach patrzyłam jak konają.

Dookoła było słychać jedynie krzyki i płacz. Świat wokół nas płonął.

Nagle kątem oka dostrzegłam czerwony błysk lecący w moją stronę i zanim zdążyłam zareagować Remus rzucił się do przodu, wyczarowując przede mną tarczę po czym obezwładnił napastnika.

Spojrzałam na ukochanego z miłością i wdzięcznością w oczach. Remus odwzajemnił moje spojrzenie, podszedł do mnie i szepnął:

— Czekałem na Ciebie tyle lat, Lysandro. Czekałbym nawet do końca życia by usłyszeć od Ciebie, że wciąż mnie kochasz.

Łzy szczęścia płynęły po mojej twarzy, kiedy wtuliłam się w jego tors.
Nie byłam w stanie wykrztusić z siebie ani jednego słowa. Cieszyłam się jego ciepłem i miłością, która mimo upływu tylu lat wciąż nie zmalała.

Nareszcie go odzyskałam. Teraz mogłam wyjawić mu całą prawdę a następnie myśleć o wspólnej przyszłości. Przed oczami ujrzałam twarz Johna, cieszącego się na nasz widok.

— Oh, Remusie... — szepnęłam łkając w jego ramionach — Tak bardzo Cię ...

Nie było dane mi dokończyć. Poczułam jak wszystkie mięśnie Remusa się napinają po czym szarpnął mną do tyłu.

Uderzyłam łokciem w zimny bruk po czym spojrzałam pytająco na Remusa, który leżał na mnie całym swoim ciałem.

— Co się...? — zapytałam lecz nagle zamarłam.

Z oddali dobiegł do mnie przeraźliwy śmiech lecz on zupełnie mnie nie interesował.

Patrzyłam w oczy Remusa, które były puste, pozbawione jakichkolwiek emocji.

Po jego policzku spływała pojedyncza łza, a ja wpatrywałam się w niego z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc zrozumieć co się właśnie wydarzyło.

Ręce zaczęły mi drżeć, powieki podrygiwać a łzy zamgliły mi oczy.

— Nie - szepnęłam w panice — Nie, nie, nie...Obudź się, kochanie. Proszę.

Remus jednak się nie poruszył.

Fala rozpaczy zalała moje serce. Krzyknęłam przeraźliwie w panice potrząsając Remusem.

— Tylko nie Ty! Błagam otwórz oczy! To ja, Twoja Lysandra. John czeka na nas w domu, musisz się obudzić!

Z mojego gardła wyrwał się głośny szloch. Położyłam swoją głowę na jego piersi z nadzieją, iż usłyszę bicie jego serca.

Na próżno. On odszedł.

Zalała mnie fala gniewu i rozpaczy. Podniosłam wzrok i dostrzegłam Dołohowa szczerzącego się do mnie triumfalnie.

— To za brak Twojej lojalności! — krzyknął triumfalnie Dołohow.

Patrzyłam na niego z żalem w oczach, wciąż klęcząc przy ciele ukochanego.

W mgnieniu oka deportowałam się za plecy Dołohowa i nim mężczyzna zdążył zareagować, syknęłam z nienawiścią celując w jego plecy:

— Crucio.

Patrzyłam jak mężczyzna wije się z bólu, błagając o przebaczenie, którego nie byłam w stanie mu udzielić.

Dołohow krzyczał w niebogłosy, posyłając mi nieprzytomne, błagalne spojrzenie. Lecz nawet w tym momencie nie był w stanie pojąć, że cierpiałam bardziej niż on.

— Avada Kedavra — szepnęłam kończąc jego tortury.

Z pustym, pozbawionym emocji wyrazem twarzy, ruszyłam ponownie ku Remusowi.

Czułam jak chwieje się na nogach, kiedy pokonywałam kolejne, mozolne kroki.

Z pustką w sercu patrzyłam na ciało Remusa. Na ciało mojego ukochanego, którego dopiero co odzyskałam.

Nagle drogę zastąpiła mi ciemnowłosa dziewczyna i celując we mnie różdżką warknęła ostrzegawczo:

— Nie zbliżaj się do niego! Bo Cię zabiję!

Spojrzałam tępo w jej stronę i odparłam ledwo słyszalnie:

— Chcę się tylko pożegnać.

— Pożegnać?! Jesteś Śmierciożercą! — ciemnowłosa nie ustępowała.

— Nie z własnej woli, dziecko. Każdy w życiu popełnia błędy. Niestety dla mnie jest już za późno by je naprawić — Łzy płynęły po mojej twarzy, kiedy wyminęłam ją i uklękłam przy Remusie.

Dziewczyna stała za mną, bacznie mi się przyglądając.

Odgarnęłam włosy z czoła ukochanego po czym powiedziała drżącym głosem:

— Tak mi przykro... Nie tak to miało się potoczyć. Nie zdążyłam Ci jeszcze wszystkiego powiedzieć — złożyłam na jego czole delikatny pocałunek ,czując jak łzy palą mnie w gardle.

Podniosłam wzrok i ujrzałam ruiny Hogwartu, miejsca, w którym się poznaliśmy i pokochaliśmy. Z tym miejscem wiązały się moje najpiękniejsze wspomnienia.

Podniosłam się na nogi i spojrzałam na ciemnowłosą dziewczynę, po której twarzy płynęły łzy.

Moją twarz wykrzywiał grymas bólu i rozpaczy.

— Expulso! — wycelowałam w Śmierciożercę zbliżającego się w naszą stronę.

Młoda dziewczyna spojrzała za siebie po czym zerknąwszy na mnie rzekła:

— Dziękuję.

Posłałam jej blady uśmiech i szepnęłam:

— Uważaj na siebie, moja droga. Zostań przy tych, których kochasz — ponownie spojrzałam na ciało Remusa — Ponieważ potem może być już za późno.

Z nieznośnym bólem, ciążącym mi na sercu, ruszyłam przed siebie w stronę kamiennego mostu.

Nie chciałam już walczyć. Nie miałam dla kogo.