~ Nagini ~

Narcyza kurczowo ściskała moją dłoń patrząc na trumnę matki.

Był pochmurny, deszczowy dzień.

Stałam przy siostrze, obserwując jak wnoszą trumnę do rodzinnego grobowca.

Zerknęłam na miejsce spoczynku ojca, Regulusa i nagle mnie olśniło.

Regulus...

Voldemort siedział u szczytu schodów, omawiając plan pochwycenia Harry'ego Pottera.

Lucjusz, który został wyciągnięty z Azkabanu, siedział przy Narcyzie pozbawiony wszelkich emocji na twarzy.

Zupełnie go nie poznawałam. Z pewnego siebie i aroganckiego mężczyzny, pozostał jedynie cień człowieka.

Wokół Śmierciożerców pełzał wielki waż, na którego widok włosy stawały mi dęba.

Voldemort zwracał się do niego Nagini.

Severus wkroczył na salę po czym przekazał Czarnemu Pan informacje dotyczące przenosin Harry'ego.

Chłopak kończył niedługo siedemnaście lat, toteż Zakon musiał przenieść go w bezpieczne miejsce.

Tuż za Voldemortem kulił się w kącie Peter Pettigrew, na którego nie byłam w stanie patrzeć.

— Ty fałszywy zdrajco...

— Glizdogonie — powiedział Voldemort zwracając się do Petera — Przyprowadź naszego gościa.

Peter szybko udał się do sąsiedniego pokoju, z którego wrócił w towarzystwie Charity Burbage, którą kojarzyłam za czasów Hogwartu.

Śmierciożercy gardzili nią, ponieważ uczyła Mugoloznawstwa. Mówiła, że mugole są tacy sami jak czarodzieje i należy traktować ich z szacunkiem.

Charity została powieszona głową w dół i wyśmiewana do czasu, gdy Voldemort wyrzekł mordercze zaklęcie.

Patrzyłam na to z przerażeniem w oczach, obawiając się wykonać jakikolwiek ruch.

Jednym z powodów, dla których Czarny Pan zabił Burbage był fakt, że opublikowała artykuł o mugolach w „Proroku Codziennym".

Przed śmiercią kobieta zwróciła się do Severusa, błagając go o pomoc. Ten jednak nie drgnął.

— Kto będzie następny? — pomyślałam z trwogą.

— Czas się przygotować — oznajmił chłodno Voldemort — Musimy pochwycić chłopaka zanim będzie za późno.