~ Ostatnia nadzieja ~

Smierć Syriusza zapoczątkowała lawinę nieszczęść.

Od powrotu Voldemorta wiedziałam, że wojna jest nieunikniona, jednakże nie spodziewałam się tego, że najedzie tak szybko.

Śmierciożercy ponownie zaczęli siać zamęt i postrach. Ulica Pokątną, Hogsmade i wiele innych miejsc zaczęło pustoszeć.

Niegdyś miejsca, pełne radosnych czarodziejów zamieniły się w puste i ciemne uliczki bez żywej duszy.

Każda wizyta mojej siostry oznaczała kłopoty. I tak było i tym razem.

Sklep Borgina&Burkes'a, wyjątkowo podejrzane i tajemnicze miejsce, do którego nigdy nie zawitałam i nie miałam zamiaru.

Bellatrix zaciągnęła mnie do środka po czym przedstawiła nieznanym mi dotąd Śmierciożercom.

Następnie kazała wejść do wielkiej, starej szafy, w której śmierdziało stęchlizną i spróchniałym drewnem.

— Co to ma znaczyć? — zapytałam, czując jak łokieć siostry wbija mi się w żebra.

— Cierpliwości, siostrzyczko — szepnęła podekscytowana Bella po czym otworzyła szafę.

Ku memu zaskoczeniu nie znajdowałyśmy się w sklepie Borgina i Burkes'a.

— Gdzie my... — zaczęłam lecz nagle rozpoznałam to miejsce.

Miejsce, w którym spędzałam wiele godzin w towarzystwie Remusa.

Pokój Życzeń.

Znalazłam się w Hogwarcie.

Bellatrix zatrzasnęła za sobą szafę rozglądając się dookoła.

— Nie wiem co planujesz ale musimy wracać — oznajmiłam poważnie — Nie podoba mi się to. Nie chcę w tym uczestniczyć.

— A Ty znowu to samo — mlasnęła Bella z poirytowania — Kiedy w końcu zrozumiesz, że powierzyłaś mi swoje życie składając Wieczystą Przysięgę?

Utkwiłam wzrok w podłodze wiedząc, iż nie mogę się jej sprzeciwić po czym szepnęłam:

— Dumbledore nas powstrzyma. Jest najpotężniejszym czarodziejem, żadne z nas nie może się z nim równać.

Siostra posłała mi triumfalny uśmieszek i odparła:

— Na razie.

Wtedy drzwi od szafy ponownie się otworzyły i wyszli z niej kolejni Śmierciożercy.

— Ruchy — warknął Fenrir Greyback — Nie mamy zbyt wiele czasu.

Ruszyłam za Śmierciożercami obawiając się najgorszego.

Spodziewałam się wszystkiego, lecz widok zapłakanego Draco celującego różdżką w bezbronnego Dumbledore'a zupełnie zwalił mnie z nóg.

— To nie może się dziać naprawdę... — pomyślałam z trwogą.

Najpotężniejszy czarodziej naszych czasów, bezbronny, otoczony przez bandę plugawych Śmierciożerców.

Gorzej być nie mogło.

Lecz kiedy na wieży astronomicznej pojawił się Severus Snape, wiedziałam, iż czas pozbyć się wszelkiej nadziei.

— Severusie... — szepnęłam błagalnie.

Mężczyzna, nie zaszczyciwszy mnie ani jednym spojrzeniem uniósł różdżkę na Dumbledore'a po czym rzekł z powagą:

— Avada Kedavra.

— Nie! — wrzasnęłam rzucając się na Severusa.

Niestety było już za późno.

Niczym w spowolnionym tępie widziałam ostatnie spojrzenie jakim obdarzył mnie Dumbledore po czym spadł w nicość.

— Nie, nie... — mamrotałam pod nosem podczołgując się w stronę barierki — Proszę nie.

Wyjrzałam za barierkę a widok jaki ujrzałam zamroził mi żyły.

W tamtym momencie nasza ostatnia nadzieja na uratowanie świata przepadła.
Nadzieja na lepsze życie, na udaną przyszłość i życie bez strachu.

Oparłam czoło o zimną barierkę i zapłakałam gorzko.

— Wstawaj — syknęła Bella szarpiąc mnie za ramie — Nie odwalaj scen.

Inni Śmierciożercy przyglądali mi się podejrzliwie lecz Bellatrix poganiając ich wrzasnęła:

— Ruchy! Nie mamy czasu!

Ciągnięta przez siostrę zbiegłam po długich, krętych schodach czując tępy ból w sercu.

Byłam odrętwiała, nie dopuszczając do siebie faktu, iż straciliśmy Dumbledore'a.

Przekroczyliśmy drzwi i ku wszystkich zaskoczeniu wpadliśmy na Zakon Feniksa.

Momentalnie rozpętała się bitwa.

Wciąż nie mogąc opanować drżenia rąk nawet nie sięgnęłam po własną różdżkę.

Oparłam się o zimną ścianę czując jak dopada mnie obojętność.

Zapragnęłam zapaść się pod ziemię.

Zamknęłam oczy pozwalając łzą płynąć po twarzy.

— Zbyt wiele bólu i strat...

— Lysandro?

Otworzyłam oczy i dostrzegłam przerażonego Remusa.

— Co Ty tutaj robisz? — zapytał.

Już miałam odpowiedzieć gdy nagle dobiegł do nas przeraźliwy krzyk:

— Dyrektor nie żyje!

Z twarzy Remusa odpłyneły wszystkie kolory.
Z szeroko otwartymi oczami spojrzał na mnie a ja dostrzegłam niewyobrażalny ból w jego oczach.

— Tak mi przykro — szepnęłam drżącym głosem.

Remus jednak zrobił coś, czego nigdy w życiu bym się nie spodziewała.

Na jego twarzy pojawiła się wściekłość.

Powoli wycelował we mnie różdżką po czym wycedził przez zęby:

— Starałem się Ciebie usprawiedliwić. A Ty za każdym razem wbijałaś mi nóż w plecy!

— Remusie... — jęknęłam błagalnie.

— Drętwota!

Czerwone światło pomknęło w stronę Remusa, który natychmiast wyczarował przed sobą tarczę.

Bellatrix podbiegła do mnie po czym chwyciwszy mnie za ramię pociągnęła w stronę głównego dziedzińca.

Nie byłam w stanie się odwrócić.

W tamtym momencie czułam, że straciłam go bezpowrotnie.

Po tym jak wycelował we mnie różdżką, wiedziałam, że jego miłość zaczyna przeradzać się w nienawiść.