~ Alastor Moody ~

Tego roku w Hogwarcie odbywał się Turniej Trójmagiczny!

John pisał do mnie codziennie, zdając relację o tym, kto wrzucił swoje imię do Czary Ognia.

Barty Crouch poprosił mnie, bym towarzyszyła mu podczas Turnieju w Hogwarcie, ponieważ jak sam uznał:

— Z Ludo Bagmana lepszy kanciarz niż pomocnik.

Toteż z wielką ochotą zgodziłam się mu pomóc, by częściej widywać Johna oraz spędzić kilka chwil w Hogwarcie.

— Harry był wspaniały! — oznajmiłam z dumą, kiedy wraz z Panem Crouchem wracaliśmy z drugiego zadania w stronę szkoły — Cóż za odwaga i męstwo!

— Owszem, Pan Potter wykazał się wielkim sercem.

Na błoniach napotkaliśmy Alastora Moody'ego, który bacznie się nam przyglądał.

— Witaj, Alastorze — powitał go uprzejmie Crouch.

— Dzień dobry, Bartemiuszu — odparł Alastor po czym zwrócił się ku mnie i schylił głowę — Pani Crouch.

— Jak podobało Ci się drugie zadanie? — zapytał Barty.

Zerknęłam na szkołę, ciesząc się możliwością powrotu tutaj, gdy nagle usłyszałam jak rozmowa między dwoma mężczyznami momentalnie się urywa.

Spojrzałam na Pana Croucha i dostrzegłam przerażenie na jego twarzy.

— Wszystko w porządku? — zapytałam.

Pan Crouch spojrzał na Alastora po czym odparł:

— Tak, tak, moja droga. Pozwólcie, że was zostawię. Mam coś do załatwienia — rzekł i pośpiesznie nas wyminął.

— Zapewne sprawy związane z Turniejem — powiedziałam posyłając delikatny uśmiech ku Alastorowi.

— Zapewne tak... — Zgodził się Moody, śledząc Barty'ego czujnym wzrokiem.

Ruszyliśmy z Alastorem w stronę szkoły, gdy nagle auror zapytał:

— Jak życie, Lysandro? Poznałem już Twojego syna. Fantastyczny chłopak.

Uśmiechnęłam się wdzięcznie na te słowa.

— Dziękuję, bardzo miło mi to słyszeć.

— Tęskni za ojcem? — zapytał.

— Eee, tak — odparłam nieco zmieszana — Bardzo za nim tęskni.

— To straszne co się z nim stało. Zmarł samotnie w Azkabanie. Pewnie musi Ci go bardzo brakować.

Alastor nie spuszczał ze mnie wzroku.
Poczułam się nieswojo więc odchrząknęłam i rzekłam niepewnie:

— Owszem, brakuje nam go.

Resztę drogi przebyliśmy w milczeniu, a ja wciąż czułam jak sztuczne oko Alastora Moody'ego wierci mi dziurę w czaszce.

Był późny wieczór. Barty musiał udać się do domu w pilnej sprawie, toteż obowiązki organizatora Turnieju spadły na mnie i Ludo Bagmana.

Po długich rozmowach w biurze Albusa Dumbledore'a, pożegnałam się po czym wyszłam z gabinetu.

Kroczyłam przez ciemne korytarze Hogwartu, marząc o gorącej kąpieli i wygodnym łóżku, gdy nagle usłyszałam szybkie kroki za rogiem.

Nie zdążyłam się ruszyć, gdy wpadł na mnie Harry Potter.

— Oh, przepraszam Panią najmocniej — powiedział poddenerwowany chłopiec.

— Ależ nic się nie stało... — zaczęłam lecz nagle dostrzegłam znajomą rzecz w ręku chłopca.

Mapa Huncwotów.

Otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia i już miałam zapytać skąd ją ma, gdy na korytarzu pojawił się Snape.

— A kogo my tu mamy — zaczął Severus podchodząc do nas i delektując się przerażeniem wypisanym na Harry'ego twarzy.

— Nie masz co robić, Sev? — zapytałam wywracając teatralnie oczami.

— Zawsze miałaś słabość do nocnych spotkań w towarzystwie Gryfonów, Lysandro — rzekł oschle Snape — Jak widać nic się nie zmieniłaś.

— Ah, tak? — zapytałam zakładając ręce na piersi — Powiedz mi Severusie. Czy gnębienie słabszych to jakiś sposób odreagowania Twojej przykrej, szkolnej młodości?

— Wystarczy — syknął Snape — Potter, natychmiast do dormitorium!

Harry posłał mi delikatny uśmiech i ochoczo ruszył korytarzem. Spojrzałam ponownie na Severusa po czym rzekłam na odchodne:

— Dobrej nocy.

I ruszyłam przed siebie z wysoko uniesioną głową.

Wracając do domu nie spodziewałam się wieści jakie tam zastałam.

Kilka godzin temu znaleziono ciało Barty'ego w Zakazanym Lesie.

Zasłoniłam sobie usta ręką po czym pozwoliłam łzą płynąć po mojej twarzy.

Przez całą noc opłakiwałam dobrego oraz sprawiedliwego człowieka, który nie zasłużył na taką śmierć. Wyjątkowo niespodziewaną.