~ Mistrzostwa Świata w Quidditchu ~

Podczas tamtych wakacji zmarła Pani Crouch. Pogrzeb był wyjątkowo kameralny i tylko dla najbliższej rodziny.

Pan Crouch wyjawił mi, że jej nagłe odejście, spowodowała wieść o śmierci Barty'ego w Azkabanie.

Informację o śmierci męża przyjęłam bez zbędnych smutków i łez.

Przykro było świętować w obliczu tak przykrych wydarzeń, jednakże tamtego roku miały odbyć się Mistrzostwa Świata w Quidditchu.

Całe Ministerstwo było zaangażowane w owe wydarzenie! Na każdym kroku szeptano o finałowych drużynach, robiono zakłady, a w Proroku Codziennym pisano jedynie o tym.

Na trzynaste urodziny Johna, Pan Crouch załatwił mu dwa najlepsze bilety na mistrzostwa. Syn szalał z radości! Od tygodni rozmawiał tylko o tym wydarzeniu.

Poinformował o tym nawet Remusa w jednym z listów. Jego entuzjazm powoli zaczynał się udzielać również mi.

Więc kiedy nadszedł owy dzień, John wstał o szóstej rano, nie mogąc pozbierać się z ekscytacji.

— Brawo! Brawo! — krzyczał rozentuzjazmowany John, machając Irlandzką flagą.

Irlandia wygrała Mistrzostwa i teraz cały stadion wybuchnął głośnymi krzykami i oklaskami.

Zerknęłam za plecy i zauważyłam, że Pan Crouch wciąż nie pojawił się na trybunach.

Pewnie miał ważniejsze sprawy na głowie...

— Mrużko — zwróciłam się do Skrzatki Domowej Pana Croucha — Pomóc Ci zejść? Wiem, że masz lęk wysokości.

— Dz-dziękuję, Pani bardzo. Dam sobie radę — odparła roztrzęsiona Skrzatka.

Odwróciłam się ponownie do Johna i poprawiając mu na głowie czapkę, oznajmiłam:

— Czas wracać, kochanie.

Idąc w kierunku schodów poczułam muśnięcie cudzej ręki, jednakże kiedy spojrzałam za siebie nikogo nie dostrzegłam.

Zmarszczyłam delikatnie brwi po czym wraz z Johnem zaczęliśmy schodzić po długich, stromych schodach.

— Dziękujemy za herbatę  — rzekłam do Margaret Spinnley, mojej koleżanki z Ministerstwa, która po finale zaprosiła mnie i Johna do swojego namiotu na herbatę — Niestety już późno, John pewnie jest zmęczony.

Zerknęłam na syna, który wcale na zmęczonego nie wyglądał. Tryskał energią rozmawiając z mężem Margaret o Quidditchu.

Odchrząknęłam delikatnie posyłając Johnowi porozumiewawcze spojrzenie, na co syn ziewnął ostentacyjnie i oznajmił:

— Jestem trochę zmęczony, mamo. Chyba czas już...

Nie było dane mu dokończyć.

Na zewnątrz wybuchło wielkie zamieszanie.

— Co się stało? — zapytała zaniepokojona Margaret.

Wyciągnęłam rękę ku Johnowi, dając mu znak by do mnie podszedł.

Wyjrzałam na zewnątrz, a widok jaki zobaczyłam zmroził mi krew w żyłach.

Śmierciożercy...

— Idziemy, John. Musimy szybko znaleźć dziadka — rzekłam stanowczo po czym skierowałam się ku Margaret — Bierz najpotrzebniejsze rzeczy i uciekajcie szybko.

Nie dałam koleżance szansy na odpowiedź, ponieważ chwyciłam rękę Johna i wybiegliśmy z namiotu.

Wszędzie dookoła widziałam przerażonych czarodziejów uciekających w pośpiechu.

Bez zastanowienia ruszyłam za tłumem, chcąc oddalić się od zmierzających ku nam Śmierciożerców.

Brnęłam przed siebie, kurczowo ściskając dłoń Johna, kiedy ktoś chwycił mnie za ramię.

— Lysandro! — Był to Pan Crouch. Posłał nam zatroskane spojrzenie i rzekł szybko — Dobrze, że nic wam nie jest. Udajcie się z Johnem do lasu. Niedługo po was przybędę.

Kiwnęłam jedyne głową i ruszyłam we wskazane przez niego miejsce.

— Czy jesteśmy bezpieczni? — zapytał John, kiedy znaleźliśmy się na małej polanie w lesie.

— Tak, niebawem zjawi się dziadek i wspólnie udamy się do domu — odparłam rozglądając się dookoła.

Nagle mój wzrok wychwycił ciemną postać idącą w naszym kierunku. Wyjęłam swoją różdżkę po czym oznajmiłam groźnie:

— Ani kroku dalej! Jestem pracownikiem Ministerswa...

— Spokojnie, ciociu. To ja — Był to znajomy głos.

— Draco? — zapytałam — Oh, Draco!

Chwyciłam siostrzeńca w uścisk, czując ulgę na sercu.

— Gdzie Twój tata? — zapytałam.

Draco uśmiechnął się łobuzersko i odparł:

— Niedługo się po mnie zjawi. Spokojnie, nic nam nie grozi.

Już miałam zapytać co to ma znaczyć, gdy nagle ciszę przerwał donośny głos:

— Morsmordre!

Sparaliżowało mnie.

Kiedy wszyscy patrzyli z przerażeniem na niebo, na którym widniał Mroczny Znak, ja wpatrywałam się w ciemny las.

Ten głos...

— To niemożliwe... — szepnęłam pod nosem.