~ Dolina Godryka ~

— Lysandro! Dokąd idziesz? — krzyknęła za mną Narcyza.

Ruszyłam do drzwi, chcąc jak najszybciej dotrzeć do bramy, by móc deportować się do Doliny Godryka.

— Zatrzymaj się, Lysandro!

Słyszałam wołanie Lucjusz za moimi plecami, mimo to wybiegłam z domu i ruszyłam ku bramie.

Byłam coraz bliżej, gdy nagle usłyszałam krzyk Narcyzy:

— Lucjuszu, nie!

Sekundę później poczułam ból w plecach i osunęłam się na ziemię.

— Lyssie, obudź się.

Ktoś delikatnie gładził mnie po głowie.

Ostrożnie otworzyłam oczy i dostrzegłam zatroskaną Narcyzę.

— Co się stało? — zapytałam czując jak zaczyna doskwierać mi ból głowy.

— Lucjusz... — zaczęła Narcyza.

Nagle wszystko do mnie wróciło. Zerwałam się z łóżka po czym zapytałam:

— Która jest godzina?

— Już za późno.

Wbiłam w nią swoje spojrzenie, nie chcąc dopuścić do siebie strasznych wieści.

— Nie, nie... — jęknęłam i ruszyłam ku wyjściu.

— Zostań, proszę! — nalegała siostra obserwując jak kieruje się do bramy.

Nie zaszczyciwszy jej ani jednym spojrzeniem, wydostałam się z dworu Malfoy'ów po czym z towarzyszącym mi szarpnięciem w okolicy pępka – deportowałam się.

Znalazłam się w zalanej mrokiem alejce w Dolinie Godryka.

A to co zobaczyłam całkowicie mnie zdruzgotało.

Padłam na kolana i zakryłam twarz w dłoniach.

Załkałam głośno nie chcąc zaakceptować przerażającego faktu.

Dom Lily i Jamesa. Wyglądał niepozornie, lecz wybite szyby i mrugające światło były potwierdzeniem moich najgorszych obawów.

Pragnęłam ujrzeć Lily w oknie, albo Jamesa bawiącego się z Harrym.

Jedyne co zastałam to ciemność.

Już za późno...

Nie wiem jak długo klęczałam przed ich domem. Opłakując swoich przyjaciół i ich syna.

Oni odeszli... pozostawiając po sobie pustkę i wspaniałe wspomnienia.

— Nie, nie, nie, nie... — powtarzałam w kółko niczym w transie — To niemożliwe. Nie Lily i James, nie Harry.

Nagle usłyszałam dźwięk przypominający warkot silnika.

Podniosłam się na równe nogi i ukryłam się w jednej z pobliskich alejek.

To był Hagrid.

Przyleciał na motocyklu Syriusza.

Wielki mężczyzna zakrył dłonią usta po czym chlipiąc pod nosem wszedł do domu Potterów.

Wpatrywałam się w drzwi wejściowe, czekając na jego powrót.

Kilka minut później mężczyzna wyszedł z domu ściskając w ramionach małe zawiniątko.

To był Harry.

Hagrid wsiadł na motocykl po czym spojrzał ponownie na opustoszały dom i kręcąc głową z niedowierzania, wzniósł się wraz z Harrym ku niebu.

Wyszłam z ukrycia zerkając na znikający w chmurach motocykl i podeszłam do ogrodzenia domu, z bólem wpatrując się w puste okna.

— Tak mi przykro... — szepnęłam — Nie wierzę, że was już nie ma.

Poczułam jak za mną ktoś się materializuje.

Odwróciłam się i dostrzegłam Remusa, który tak samo jak ja, wpatrywał się w pusty dom, który do niedawna należał do naszych najbliższych przyjaciół.