~ Oszustwo ~

Tego dnia, wraz z Remusem wybraliśmy się nad jezioro by spędzić tam całą niedzielę.
Słońce wznoszące się nad horyzontem, oświetlało wodę na biało i zalewało wszystko migotliwym blaskiem. 

Osłaniałam ręką oczy przed światłem i kątem oka zerknęłam na Remusa.

Stanęła mi przed oczami ubiegła noc,  przypominam sobie jego palce błądzące po moim ciele, tak delikatnie, jakby  działo się to tylko w mojej wyobraźni.

Wylegiwaliśmy się na kocu, ciesząc się tym pięknym dniem, gdy nagle Remus oznajmił:

— Ścigajmy się — Podniósł się, strzepując piasek z szortów. Podał mi  dłoń i pomógł się podnieść, a uśmiech błąkał się po jego twarzy.

— W porządku — odpowiedziałam beztrosko — O ile jesteś gotów przełknąć całkowite upokorzenie.

Remus uniósł wysoko brwi z rozbawienia.

— A więc wydaje Ci się, że możesz mnie  pokonać?

— Jestem tego pewna, kochanie.

— To się jeszcze okaże — Remus przekrzywił głowę po czym wskazał palcem na jezioro — No to kto pierwszy  przy bojach?

— Chcesz się ścigać w jeziorze? Przy tamtych bojach jest zaledwie metr pięćdziesiąt głębokości.

— A co, boisz się? — zapytał, szczerząc zęby w uśmiechu.

Remus wyciągnął rękę i dwoma palcami  dotyknął mojego ramienia po czym rzekł:

— Wobec tego...start!

Wykrzyknąwszy ostatnie słowa, rzucił się do biegu. 

Minęły całe dwie sekundy, zanim  ruszyłam za nim, krzycząc: 

— To nie fair! Nie byłam gotowa!

I oboje ze śmiechem wpadliśmy do wody.

W przeciwieństwie do Remusa, miałam na sobie białą, zwiewną sukienkę, która utrudniała mi brodzenie w wodzie.

Biegliśmy po płyciźnie, po drobnych nierównościach dna, a muszelki chrzęszczały mi pod stopami. W pewnym momencie palec u nogi zaplątał mi się w gmatwaninę czerwono-fioletowych wodorostów i przewróciłam się, o mało nie lądując na twarzy. Już prawie dogoniłam Remusa, gdy ten schylił, chlapiąc mi wodą prosto w twarz.

— Ale z Ciebie oszust!

— Nie można oszukiwać, jeśli nie ma zasad! — wykrzyknął triumfalnie przez ramię.

— Nie ma zasad, powiadasz?

Byliśmy już w wodzie po łydki, więc również zaczęłam ochlapywać go wodą.

Remus odwrócił się i przeciągnął ręką po powierzchni wody, rozbryzgując ją w lśniący łuk.

Skręciłam tułów, by zrobić unik, i poślizgnąwszy się, wpadłam do wody po łokcie, mocząc całą sukienkę, a nagłe uderzenie zimna odebrało mi oddech.

Remus wciąż brnął naprzód, z odwróconą głową, z radosną twarzą, a jego śmiech rozbrzmiewał tak głośno, że niósł się echem aż do plaży.

Do boi zostało jeszcze kilka metrów, woda sięgała mi do kolan, potem do ud i do pasa, aż wreszcie oboje trochę biegliśmy, trochę płynęliśmy, gorączkowo machając rękami.

Śmiałam się do rozpuku i całą swoją uwagę skupiłam na czerwonych falujących bojach. Na zwycięstwie!

Niecały metr od celu, Remus ciągle prowadził, a moje przemoczone ubrania ciągnęły mnie w dół, jakbym miała kieszenie wypchane kamieniami, więc bez zastanowienia rzuciłam się do przodu, chwytając go i ciągnąc pod wodę.

Odbiłam się stopami od jego uda i uderzyłam w najbliższą boję.

Remus wynurzył się, parskając i kręcąc głową, kiedy ja wzniosłam ręce do góry w geście zwycięstwa!

— Wygrałam!

— Oszukiwałaś — stwierdził Remus, z trudem dochodząc do mety.

Podpłynęłam do niego i wtuliłam się w jego przemoczone ciało.

— Nie potrafisz przegrywać — szepnęłam muskając delikatnie ustami jego ucho.

Remus rozejrzał się po dzikiej plaży, chcąc upewnić się, że nie ma tam żadnego mugola po czym deportował nas z powrotem na koc.

— Łatwiej byłoby Ci gdybyś zdjęła tę sukienkę... — zaczął Remus lecz nagle urwał, a uśmiech zastygł na jego twarzy.

Spojrzałam na niego zastanawiając się co takiego zobaczył, gdy nagle zrozumiałam.

Mroczny Znak przebijał mi się pod mokrym materiałem jasnej sukienki.

— Co... — zaczął po czym znalazł się przy mnie i odsłonił moje przedramię.

— Nie wierzę... — Szepnął, a mi w tamtym momencie pękło serce widząc zawód i łzy w jego oczach.

— Pozwól mi to wyjaśnić! — zaczęłam błagalnie — To nie jest...

— Mroczny Znak!? W takim razie co to jest?

Remus chwycił się za głowę, nerwowo mrugając oczami.

— Jak mogłaś? Jak długo to przede mną ukrywasz? To dlatego opuszczałaś spotkania Zakonu? Już wiem gdzie znikałaś wieczorami. Boże, Lys? Masz coś wspólnego z tymi morderstwami?

— Wysłuchaj mnie! — krzyknęłam czując jak na moją twarz wpływają pierwsze łzy.

— Ufałem Ci, wszyscy Ci ufaliśmy! A Ty podstępem dostałaś się do Zakonu. Wykorzystałaś mnie!

— Remus... — szlochałam patrząc jak mój ukochany popada w skrajną wściekłość.
Nie byłam w stanie nic więcej powiedzieć.

— Jak mogłaś mi to zrobić? Po tym wszystkim co razem przeżyliśmy. Więzy rodzinne są jednak silniejszy niż prawdziwa miłość.

— Nie! Wcale, że nie! Kocham Cię!

— Dosyć tych kłamstw —przerwał mi natychmiast. Zakrył dłońmi swoją twarz po czym gorzko zapłakał.

— Remus... — ponownie podjęłam próbę rozmowy lecz on znowu mi przerwał:

— Nic już nie mów! — przyjrzał mi się uważnie, jakby chciał zapamiętać każdy cal mojej twarzy po czym rzekł — Żegnaj, Lysandro.

I zniknął. Deportował się, zostawiajac mnie zdruzgotaną na środku opustoszałej plaży.

Padłam na kolana ściskając ciepły piasek w dłoniach.

Powoli zaczęło docierać do mnie co się właśnie wydarzyło. A wraz z tym czułam pustkę ogarniającą moje serce.