~ Nowy Początek ~

Stałam samotnie w małym, jasnym pomieszczeniu, czując jak powoli dopada mnie stres.

Niecierpliwie przygładzałam włosy, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze.

— Lyssie?

Do pomieszczenia weszła Andromeda, ubrana w piękną, błękitną suknie.

— Jesteś gotowa? Wszyscy już czekają.

Ponownie zerknęłam w lustro, czując jak serce podchodzi mi do gardła.

— Wyglądasz przepięknie, siostrzyczko — oznajmiła moja siostra poprawiając welon, który swobodnie opadał na moich długich, ciemnych włosach.

Przybrałam na twarz wymuszony uśmiech i ruszyłam za Andromedą ku drzwiom, gdzie czekał nasz ojciec.

Na mój widok uśmiechnął się promiennie i chwyciwszy mnie pod ramię, stanęliśmy przed wielkimi, drewnianymi drzwiami.

— Jestem z Ciebie taki dumny, córeczko — Oznajmił Cygnus Black.

Poczułam jak samotna łza zakręciła mi się w oku.

Nie zdążyłam nic odpowiedzieć, ponieważ w tym momencie dobiegła do nas głośna muzyka.

Drzwi stanęły otworem a my ruszyliśmy przed siebie wolnym krokiem.

Tren mojej sukni ciągnął się za nami kiedy wspólnie kroczyliśmy wśród zebranych gości.

Dookoła widziałam roześmiane i radosne twarze posyłające ku mnie szczere uśmiechy.

Podniosłam wzrok na ołtarz i wtedy go dostrzegłam.

W ułamku sekundy cały mój stres wyparował.

Remus stał przy ołtarzu przyglądając mi się z wyraźnym błyskiem w oku. W tamtym momencie zapragnęłam znaleźć się przy nim jak najszybciej.

Ojciec pozostawił mnie przed moim ukochanym po czym posyłając nam promienny uśmiech, oddalił się, by zająć miejsce u boku matki.

— Wyglądasz przepięknie — szepnął do mnie Remus, chwytając moją dłoń.

Niski czarodziej podszedł do nas, a cała sala powstała kiedy przemówił:

— Zebraliśmy się tutaj, by połączyć te dwie, piękne dusze...

Nie słyszałam jego dalszych słów.

Kompletnie zatonęłam w oczach Remusa, w których dostrzegłam łzy wzruszenia.

— Czy Ty... — zaczął niski czarodziej zwracając się do Remusa — Remusie Johnie Lupinie, bierzesz tę oto kobietę za żonę?

— Tak — Odparł bez cienia zawahania.

— A czy Ty... — Tu czarodziej zwrócił się do mnie — Lysandro Elladoro Black, bierzesz tego oto mężczyznę za męża?

Uśmiechnęłam się do Remusa chcąc odpowiedzieć szczere „tak", lecz nie potrafiłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

Poczułam gulę w gardle.

Zebrani goście przypatrywali się nam w ciszy i skupieniu, kiedy ja nie byłam w stanie wydobyć z siebie ani jednego słowa.

— Lysandro? — zapytał niepewnie Remus chwytając mocniej moje dłonie — Odpowiedz proszę.

— Panienko Black? — zapytał niski czarodziej udzielający nam sakramentu małżeńskiego.

Panicznie spojrzałam na ukochanego, wciąż nie mogłąc wydobyć z siebie ani jednego słowa.

— Lysandro?

Nagle usłyszałam głos dobiegający z tłumu. Moja matka powstała ze swojego miejsca, idąc ku nam z zasmuconą miną.

— Lysandro?

Lysandro. Lysandro. Lysandro.

Moje imię odbijało się od ścian pomieszczenia, niczym echo, kiedy nagle otworzyłam oczy, gwałtownie się przy tym podnosząc.

— Lysandro? — zapytała Druella Black, która siedziała przy moim łóżku — Jak się czujesz?

To był tylko sen...

A ja wciąż znajdowałam się w rodzinnym domu, czując jak zalewa mnie fala rozpaczy.

Pragnęłam aby ten sen powrócił, pragnęłam ponownie się w nim pogrążyć!

Lecz zamiast tego, czekały mnie ciężkie chwile, którym musiałam sprostać.