*JIMIN POV*

Mimo tego, że poszedłem spać o piątej to i tak musiałem o szóstej wstać, żeby uszykować się do pracy. Wolałem nie męczyć Jungkooka, bo wczorajszego dnia doprawdy wyglądał nie najlepiej, a sen na pewno mu dobrze zrobi, tak?

Wychodząc z domu o dziewiątej, byłem już odświeżony, uszykowany i nawet nakarmiłem małego, który zaczął około ósmej płakać, a pieluszkę miał suchą. Co się dziwić skoro całą noc wojował i nie mogłem go uspokoić w żaden sposób. Dlatego też poszedłem tak późno spać. No ale cóż. Trzeba się poświęcać, kiedy zostaje się rodzicem.

Pierwsza godzina nauki tańca młodziaków minęła dość sprawnie, a w czasie piętnastominutowej przerwy przyszedł już Hoseok, ponieważ chciał się rozciągnąć przed swoimi popołudniowymi zajęciami. Ja za to postanowiłem oddalić się na chwilę od swojej grupy i wyciągnąłem z torby telefon, od razu pisząc do mojego męża.

ChimABSChim: Kochanie, jak wstaniesz to daj mi znać jak się czujesz

Wysłałem wiadomość i z westchnięciem wyciągnąłem jeszcze z wnętrza torby wodę, po czym usiadłem pod ścianą, zaczynając ją pić.

Kookie_Bunny: Nie śpię od 10 minut, hyung

ChimABSChim: A jak się czujesz?

Kookie_Bunny: Dalej mnie boli brzuch i znowu wymiotowałem

ChimABSChim: Chcesz jechać do lekarza?

Kookie_Bunny: Powinno mi zaraz przejść

ChimABSChim: Dobrze, ja za godzinę wracam. A jak się czuje mały?

Kookie_Bunny: Dobrze, aktualnie śpi

ChimABSChim: Jak coś już go karmiłem

Kookie_Bunny: Dobrze

ChimABSChim: Jesteś pewny, że nie chcesz jechać do lekarza?

Kookie_Bunny: Przejdzie mi

ChimABSChim: Jungkook... Martwię się...

Kookie_Bunny: No dobrze, pójdziemy do lekarza

ChimABSChim: Mam się zwolnić wcześniej?

Kookie_Bunny: Nie trzeba

ChimABSChim: Zgoda, to zadzwonię do Tae czy by nie mógł zająć się małym

Kookie_Bunny: Dobrze, a ja idę coś zjeść do zobaczenia później

ChimABSChim: Smacznego, kochanie

Kookie_Bunny: Dziękuję

Odetchnąłem głęboko, dzwoniąc do Tae, który się zgodził zaopiekować Byunsoo wraz z moją kuzynką. Po skończonej rozmowie odrzuciłem telefon do torby, upijając jeszcze parę łyków wody, a następnie wróciłem do ciężkiego treningu, niestety nie skupiając się na nim zbytnio, ponieważ martwiłem się o Jungkooka, bo przecież było o co... nie?

Po tym jak zajęcia się skończyły, spakowałem na jednej nodze swoją torbę i nie przejmując się już niczym, wybiegłem z budynku, ruszając do samochodu, który zaraz odpaliłem, jadąc z zawrotną prędkością do mojego domu. Wiedziałem, że to mogły być nadal objawy zjedzenia nieświeżych małży, ale jednak coś mu mówiło, że to nie o to chodzi... Po wejściu do domu, spojrzałem na swojego męża bawiącego się z małym w salonie

- Hej. - przywitałem się z młodszym na wejściu.

-Cześć, hyung-uśmiechnął się lekko patrząc na mnie

- Tae jeszcze nie ma? - zdziwiłem się, siadając koło moich chłopaków na kanapie.

Pokręcił głową i oparł ją na moim ramieniu-Jeszcze go nie ma

-Czujesz się lepiej? - zapytałem, głaszcząc naszego synka po głowie.

-Czuje się gorzej-westchnął ciężko-Boli mnie bardziej brzuch

- Moje biedactwo. - pocałowałem go we włosy. - Wytrzymasz aż Taehyung przyjdzie?

-Postaram się-pocałował mnie w policzek-Ale nie obiecuje

- Daj mi małego. - westchnąłem. - Pójdę go położyć, bo zasypia.-Kiwnął głową i zaraz podał mi chłopca. Musnąłem delikatnie usta młodszego i zaraz wstałem z kanapy, znosząc naszego synka do łóżeczka, a chwilę po tym usłyszałem dzwonek do drzwi, dlatego poleciałem otworzyć przyjacielowi i jego dziewczynie. Po tym jak wszedłem z ukochanym na placówkę szpitala, poczułem jak ten ściska mocniej moją rękę. Bolało go. I to bardzo.

-Boli, hyung-wyszeptał cicho

- Już, spokojnie. - wyszeptałem, zaraz wypełniając wszystkie potrzebne papiery, które oddałem recepcjonistce, a chwilę później imię Jungkooka zostało wyczytane, ale ja niestety musiałem zostać w poczekalni.

Zaraz zza drzwi wyłonił się lekarz-Park Jimin-uniósł na mnie wzrok-Zapraszam

Pokiwałem lekko głową i wstałem z krzesła, ruszając na salę i zaraz usiadłem koło łóżka, na którym leżał mój mąż. - Jak się czujesz? - złapałem go za rękę.

-Lepiej-szepnął przymykając oczy

- Już wiadomo, dlaczego tak się czułeś?-Kiwnął głową i zaraz przeniósł wzrok na lekarza

- No więc? Coś nie tak. - moje serce zaczęło szybciej bić. Martwiłem się i to bardzo. - To coś poważnego?

-Będziesz tatą-wyszeptał

- Jestem już tatą. - nie zrozumiałem, przyglądając się twarzy męża.

-Byunsoo będzie miał rodzeństwo-patrzył na mnie

Otworzyłem szerzej oczy. No tak. Raz nie użyliśmy prezerwatywy, ale przecież wyszedłem z młodszego zanim doszedłem. - J-jak?

-Nie wiem, hyung-wyszeptał cicho

- Będziemy znów tatusiami? - uśmiechnąłem się szeroko. - To cudownie!

TańczącaZBurzamiPrzezGorąc 43<3

-Nie jesteś zły?-uśmiechnął się delikatnie

- Oczywiście, że nie. - zaśmiałem się. - Byunsoo jest cudowny, więc pewnie to dziecko będzie taki samo.-Pokiwał zadowolony głową z uśmiechem

- A myślałeś, że jak zareaguje?

-Myślałem, że będziesz zły bo Byunsoo jest jeszcze mały

- To nie jest wymarzona pora na zostanie drugi raz rodzicami, ale już się stało. Wiem, że i tak będę kochał to dziecko. W końcu jest ono nasze.

-Kocham cię-pogładził mnie po policzku

- Ja ciebie też.-Uśmiechnął się cmokając mnie w usta

- A wiesz dlaczego tak ciebie mocno bolał brzuch?

-Trochę przez małże-westchnął

- Wiedziałem. - pocałowałem go w rękę. - Mówiłem nie jedz.

-Przepraszam-westchnął cicho przymykając oczy

- Nie przepraszaj tylko następny raz słuchaj swojego hyunga. - uśmiechnąłem się lekko.

-Dobrze, hyung-zrobiłem dzióbek

- Mój kochany. - zaśmiałem się lekko i wpiłem w jego usteczka, gładząc delikatnie głowę młodszego, a następnie resztę dnia spędziliśmy w szpitalu do czasu aż mój ukochany nie poczuł się lepiej. Dobra, może i będziemy mieć drugie dziecko, chociaż pierwsze jeszcze nie ma nawet roczka, ale to jednak owoc naszej miłości. Naszego głębokiego uczucia. Jak mógłbym się z takiego powodu pogniewać na Jungkooka to nie wiem. I tak z pewnością bardzo pokocham drugie dziecko, ponieważ tak samo było z Byunsoo, bo w końcu teraz bez tego malucha nie wyobrażam sobie życia. Może i mój teść wygarniać mi będzie ponownie brak ostrożności i kolejne zapylanie jego syneczka, lecz mało mnie to obchodziło. Liczyła się dla mnie tylko moja rodzina. Tylko ona. Była dla mnie najważniejsza.

***

W KOŃCU MI SIĘ UDAŁO TO OBROBIĆ *-*

ZAPRASZAM TU xxJikookMastersxx  NASZE COLLABY BĘDĄ SIĘ TAM POJAWIAŁY I JUŻ MAMY JEDNEGO FANFIKA ZACZĘTEGO! ZAPRASZAM