*JUNGKOOK POV*

Obudziłem się z samego rana przez ból brzucha. Skuliłem się na łóżku próbując nie płakać, zagryzłem mocno wargę, żeby nie krzyknąć. Zacząłem głęboko oddychać pomału się uspokoiłem i podniosłem z łóżka. Optuliłem się kocem i zszedłem na dół, ledwo żywy i opadłem na kanapę, zaraz włączając telewizor i zacząłem oglądać jakieś nudne dramy. Jak się okazało, było bardzo wcześnie myślałem, że około 7 ale jednak była 4 dopiero. Westchnąłem cicho i przetarłem zaspane oczy piąstkami i wtuliłem się w koc, przeskakując z kanału na kanał, ostatecznie z powrotem zasnąłem.

- Jungkookie, kochanie. - usłyszałem głos Jimina, a gdy otworzyłem oczy, zauważyłem jego zmartwiony wyraz twarzy.

-Tak?-szepnąłem-Stało się coś?

- Co tutaj robisz, skarbie? Nawet nie wiesz jak się wystraszyłem nie zastając ciebie w łóżku. - wyszeptał, klękając koło mnie i zaczął gładzić mnie po głowie.

-Po prostu obudził mnie ból brzucha, a gdy przestał zszedłem na dół, żeby coś obejrzeć ale w ostateczności zasnąłem

- Jungkookie, bolał cię brzuch? - spanikował. - Jedziemy do szpitala.

-Ale przecież to chwilowe-przyciągnąłem go do siebie-Kochanie, spokojnie

- Lekarz mówił, że mamy cię pilnować cały czas. - pocałował mnie w czoło. - Mimo wszystko nie chcę, żebyś poronił, a muszę już jechać do domu.

-Będzie wszystko dobrze, rodzice się mną zaopiekują spokojnie-pocałowałem go w policzek

- Może wybłagam coś u mamy i wrócę jutro. Na dziś mam za dużo klientek.

-Na razie zostanie nam pisanie ze sobą dobrze?

- Chcesz się mnie już pozbyć, co? - zaśmiał się cicho. - Kocham cię. Dbaj o siebie, skarbie. Zrobiłem ci śniadanie i obiad, który masz w lodówce. Posprzątałem i pościeliłem u ciebie łóżko, a także odrobiłem i pospisywałem zaległe lekcje.

-Hyung, kiedy to wszystko zrobiłeś?-podniosłem się do siadu patrząc na niego-I, która jest godzina

- Obudziłem się słysząc twoje syczenie nad ranem. - westchnął ciężko. - Kiedy zobaczyłem, że śpisz to zacząłem cię wyręczać w obowiązkach, żebyś się nie przemęczał. Jest godzina jedenasta.

-Przepraszam-szepnąłem-Ale nie musiałeś, poradziłbym sobie-pogładziłem go po głowie

- Jesteś w... ciąży. Muszę o ciebie dbać, bo to w końcu z mojej winy w niej jesteś, a poza tym zależy mi na tobie. - westchnął cicho, całując mnie w policzek.

-No dobrze-kiwnąłem głową-Dziękuję

- Nie ma za co. Obiecaj dbać o siebie i uważać. Musisz urodzić nam zdrowe i piękne po tobie dziecko. - zaśmiał się, całując mnie w czoło. - Pisz i dzwoń do mnie kiedy tylko chcesz. W szkole nic nie wspominaj o ciąży. Nie przemęczaj się i nie stresuj niczym. Jak coś wszystko mów mi i rodzicom, dobrze? Obiecaj mi to. Nie ukrywaj złego samopoczucia tak jak to dziś zrobiłeś. Pamiętaj, że ukrywanie prawdy to też kłamstwo.

-Obiecuje ci-spojrzałem na niego-Będę mówił wszystko tobie i rodzicom i nie będę ukrywał kłamstw-przytuliłem go-I jak dojedziesz do Masan napisz i jadłeś coś?

- Tak, nie mogłem sie powstrzymać gotując dla ciebie obiad i trochę podjadłem. - wyznał z rozbawieniem. - Masz wszystko zjeść. Nawet nie wiesz ile razy się poparzyłem, bo nie znam twojej kuchni.

-Moje biedactwo-pocałowałem go w nosek-Bardzo boli?

- Nie, bo jestem twardy chłop, kochanie. - przytulił mnie. - Kocham cię, ponad życie, Kookie, - wyszeptał. - Dlatego uważaj na siebie.

-Ja ciebie też, hyung-pogładziłem go po głowie-I ty też uważaj dobrze?

- Jasna sprawa. W końcu mam rodzinę teraz, nie? Muszę uważać bardziej niż kiedykolwiek. - pocałował mnie czule w usta.

Położyłem dłonie na jego policzkach-O, której zaczynasz pracę?

- O piętnastej. Mama miała poranną zmianę. - zaśmiał sie na mój czyn. - Ale muszę jechać już, bo zanim dojadę i się rozpakuję to trochę minie. Wiesz, że wolałbym zostać?

-Wiem, hyung ale musisz pracować-westchnąłem cicho-Ale za niedługo ja cię odwiedzę znowu

- No chyba, że prędzej wezmę sobie wolne u ojca. - uśmiechnął się lekko.

-Zobaczymy-zaśmiałem się cicho podnosząc-Odprowadzę cie

- Nie musisz. - westchnął, kładąc mnie z powrotem. - Dziś odpoczywasz przed pójściem do szkoły, jasne?

-Ale, hyung-spojrzałem na niego-Chce cię odprowadzić

- Ah, bo więcej czasu razem, słodziaku? - zaśmiał się, sięgają po torbę, która przewiesił na ramieniu.

-Dokładnie-uśmiechnąłem się słodko podnosząc i wtuliłem się w jego drugie ramie

- Kochanie, muszę Ci o czymś powiedzieć. - wyszeptał z westchnięciem.

-Stało się coś?-spojrzałem na niego, gdy staliśmy już przy jego aucie

- Wygadałem się twojemu tacie o przeprowadzce do Masan.

-I co powiedział?-szepnąłem

- Że będzie nas wspierał, ale jednak widziałem, że zabolało go to.

Przytuliłem go-Po prostu się boją

- Ja wiem, ale jesteś w ciąży, a mi tu trudno będzie znaleźć pracę. Rodzina musi być razem...

-Wiem, hyung wiem-pogładziłem go po policzku-Porozmawiamy o tym innym razem dobrze?

- D-dobrze - westchnął smutno, przyciągając mnie do siebie i pocałował mocno i namiętnie w usta. - Kocham cię. - wyszeptał, otwierając drzwi samochodu.

-Ja ciebie też, hyung-pocałowałem go jeszcze w policzek-Uważaj po drodze dobrze?

- Jasne, słońce. - musnął ponownie mojej usta. - Do zobaczenia.

-Do zobaczenia-uśmiechnąłem się i pomachałem chłopakowi i gdy ten odjechał spod mojego domu, westchnąłem cicho i skierowałem się do środka. Wszedłem do kuchni i wyjąłem jedzenie, które zrobił chłopak, odgrzałem je i zacząłem jeść. Po posiłku wróciłem do swojego pokoju i opadłem na łóżko wtulając się w pościel.

- Wróciłem! - nagle usłyszałem z dołu krzyk taty Jina.

Podniosłem się z łóżka i zszedłem na dół-Cześć tato

- Hej, Kookie. A gdzie przybłęda? - mruknął, mając zapewne na myśli Jimina.

-Musiał pojechać do pracy-zmarszczyłem brwi-Dlaczego tak na niego mówisz?

- A nie jest? - mruknął patrząc na mnie. - Nadal nie lubię dzieciaka. Poza tym jakoś plusów za zrobienie ci dziecka nie dostał.

-Tato-mruknąłem-Dlaczego taki jesteś?

- A jaki mam być, Jungkook? - mruknął, siadając na kanapie.

-Co on ci takiego zrobił?-westchnąłem cicho

- Urodził się. - warknął.

-Tato uspokój się, przecież ci nic nie zrobił

- Zabroniłem ci poznawać ludzi przez internet, nie posłuchałeś. Przyjechał do nas i zachowywałeś się dla niego po świńsku. Pojechałeś do Masan go przeprosić jako prawniczek, a wracasz rozdziewiczony i do tego z brzuchem. To właśnie on mi zrobił. Zniszczył mi syna.

-Tato to powinieneś być zły na mnie a nie na niego-spojrzałem na niego-Jakoś tato Namjoon nie ma do niego pretensji

- Tato Namjoon jest uległy do wszystkiego i to też jego wina, bo pozwolił ci zapoznać kogoś w internecie.

-Dlaczego nie możesz pogodzić się z tym, że poznałem w końcu kogoś kto mnie kocha-powstrzymałem płacz-A, gdybym był z Sungwoonem w ciąży?

- Jungkook, ja już nie wiem kogo kochasz. - westchnął. - Z dnia na dzień zmieniłeś swoje uczucia i sądzę, że Jimin też jest tylko chwilowy. Sungwoon poza tym ma przynajmniej bogatą rodzinę i mieszka w Busan.

-Nie obchodzi mnie to czy ma pieniądze czy ich nie ma-mruknąłem-Kocham Jimina, nie jego dlaczego nie możesz tego zrozumieć?

- A CZY TY ROZUMIESZ POJĘCIE MIŁOŚCI?! - podniósł na mnie głos. - Ja już nie wiem, czy ty sobie nie wmawiasz, że kochasz Jimin. Jak się okazało Sungwoona nie kochałeś. Co jak z Jiminem będzie to samo? Wiesz, że dziecko połączy was na zawsze?

-Tato, czyli twierdzisz że jestem puszczalski?-załamał mi się głos, podniosłem się z kanapy-No tak w sumie masz racje, po co mieć syna dziwkę, najlepiej zwyzywać jego chłopaka

- Dziecko, od małego ci wpajam, że nie wskakuje się do łóżka od razu. - westchnął - Powiedz mi, co cię pokusiło, żeby prosić Jimina o seks?

-Nie wiem tato-mruknąłem-Pójdę już do siebie-westchnąłem cicho-Dobranoc-i skierowałem się do swojego pokoju

Kiedy wszedłem do pomieszczenia usłyszałem dźwięk dzwonienia telefonu

Opadłem na łóżko i sięgnąłem po telefon-Halo?

- Cześć, synek. Jest już w domu tata? - usłyszałem głos taty Namjoona.

-Tak-mruknąłem-A co?

- Jest jakiś dziś zdenerwowany, ale co się dziwić. - westchnął. - Co robisz?

-Leże-przymknąłem oczy-A coś się stało?

- Nie, spokojnie. Wrócę to zrobię ci obiad, dobrze?

-Jimin zrobił mi obiad, więc nie jestem głodny

- A jak się czujesz? Jimin jeszcze jest u nas?

-Nie, pojechał do pracy i czuję się źle

- Jak to źle?! - zmartwił się. - Poczekaj, zwolnię się z pracy i pojedziemy do ginekologa.

-Nie trzeba i nie dlatego-westchnąłem-Pokłóciłem się z tatą

- Co? O co znów?

-O Jimina

- Tata nadal go nie trafi przez to jak przez niego się stoczyłeś...

-Wiem tato-mruknąłem-Ale musi się w końcu pogodzić z tym, że go kocham

- Rozumiem. - westchnął ponownie. - Tata nie powinien cię denerwować.

-A dalej to robi, kończę już bo idę spać

- Dobrze, ja wracam do pracy. Odpoczywaj. Dobranoc, synek

-Dobranoc tato-westchnąłem cicho i rozłączyłem się, odłożyłem telefon. Wtuliłem się w pościel i zasnąłem

***************************************************
Dodałabym wcześniej rozdział, ale bolał mnie brzuch
i nie byłam w stanie ;---; 

Jak się podoba rozdział?