Dwie minuty.
  Potrzebowałam aż tyle czasu, aby przekonać Kofuku do podania dziewczynie Świętej Wody. Potem zaopiekował się nią ciemnowłosy mężczyzna.
  - Nie obudzę jej- powiedział po godzinie, ocierając pot z czoła.- Nie mam aż tyle siły. Potrzebne jest Błogosławione Insygnium, a Yukine tego nie ćwiczył. Przykro mi, nic się nie da zrobić.
  - Pani- wtrąciła Lexy.- Może Xav mógłby...
  - Nie- zaprotestowałam.- Ma teraz swoje zadania. Poproszę o pomoc boginię o blond włosach i fioletowych oczach.
  - Bishamon?!!- wreszcie zwróciłam uwagę na resztę.- Zwariowałaś?!!
  - Jeszcze cię nie zabiła- uśmiechnęłam się i ukłoniłam lekko.- Witaj, Yato!
  Odpowiedział mi tym samym.
  - Witaj, Mijumi!
  - Yyy...- blondyn wstał szybko.- Może nas przedstawisz?
  - Jasne...- przetarł oczy, zmieszany.- Mijumi, to jest Yukine, moje Błogosławione Insygnium, i Iki Hiyori, nasza przyjaciółka, pół-zjawa. Hiyori, Yukine, to jest Mijumi, bogini wojny i magii. Oraz...
  - Lexy, moja najlepsza przyjaciółka i Shinki.
  - Ja jestem Daikoku- przedstawił się ten, który pomagał różowowłosej.- Święta Broń Pani Kofuku.
  Złożył mi głęboki pokłon na japońską modłę.
  - Proszę o wybaczenie za moje wcześniejsze zachowanie, Pani Mijumi.
  - Nic się nie stało, Daikoku. Nie poczułam się urażona.
  - Jeśli wolno mi spytać, pani Mijumi...- rzekł Yukine.
  - Samo Mijumi wystarczy- uśmiechnęłam się ciepło.
  - Jak poznałaś Yato?
  Momentalnie mój uśmiech zgasł. Przełknęłam ślinę.
  - To było bardzo dawno temu...- zerknęłam na boga nieszczęścia, który zbladł.- Yato miał mnie zabić.