- Co dziś macie do roboty?

Na mój głos odwrócili się wszyscy znajdujący się w warsztacie. Nie ukrywam, byli zdziwieni moją obecnością.

- Niall? - jako pierwszy odezwał się Liam. - Jest jakaś ósma rano, może dziewiąta. Od kiedy ruszasz się z domu tak wcześnie?

- Przyda nam się ktoś do pomocy - wtrącił Harry, wymachując kluczem. - Przecznicę dalej była stłuczka i trafiło do nas kilka aut.

- Ludzie śpieszą się z rana do pracy i później tak jest - wymamrotałem, po czym podszedłem do Stylesa, by sprawdzić co robi. A mimo dziwnych spojrzeń kierowanych w moją stronę postanowiłem mu pomóc i zająć się podobnymi sprawami przez resztę dnia.

~

*Alissa's pov*

Leżałam na plecach i za wszelką cenę próbowałam zasnąć. Ta noc nie należała do najlepszych i to głównie dlatego, że po mojej głowie chodziły niezbyt przyjemne myśli. Wracałam wspomnieniami do złych chwil, które przeżyłam i smuciłam się przez fakt, że większość z nich była związana z Niallem. Chciałabym, żeby to co złe się skończyło i to od miesięcy, ale wcale się na to nie zapowiada. Ale chyba już nic gorszego się nie wydarzy.

Otworzyłam oczy i odwróciłam głowę, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Po chwili powitała mnie moja pielęgniarka.

- Piękny dziś dzień, prawda? - odezwała się radośnie.

- Uhm, nie wiem, może.

Nie mogli mi przydzielić bardziej irytującej laski?

- Mam pani wyniki - powiedziała, zaglądając do trzymanych kartek. W końcu jakieś konkrety.

- I jak?

- Może i trochę za wysokie ciśnienie, ale wszystko jest w porządku.

Wysokie ciśnienie? Ciekawe dlaczego, och.

- To chyba dobrze, prawda?

- Oczywiście!

Skoro wyciągnęliście tą pieprzoną kulę z mojej nogi, to dajcie mi spokój i odeślijcie mnie do domu, proszę.

- Chciałabym także pogratulować.

Zmarszczyłam brwi.

Wytrzymałości z tobą?

- Proszę się rozchmurzyć. Jest pani w ciąży!

Czekaj, co.

Uśmiechnęła się szeroko oczekując mojej reakcji i wtedy wbiłam w nią wzrok tak, jakbym właśnie straciła sens życia.

- Słucham? - zamrugałam, śmiejąc się ironicznie pod nosem.

- Nie rozumiem tylko dlaczego pani nam nie mówiła o żadnych objawach, to jest bardzo istotne.

- Ale ja... Przecież ja nie jestem w ciąży!

- Wyniki nie kłamią.

Pierdol się.

- Oj, nie raz skłamały. Nic mi nie jest, nie mam żadnych objawów i za kilka dni stąd wychodzę.

- Proszę się uspokoić. Wiem, że na początku potrafi być ciężko, ale...

- Niestety nie rozumie pani sytuacji w jakiej się znajduję, więc ani trochę nie jest to dobra informacja. Jestem pewna, że to jakaś pomyłka.

- Nie miewa pani wahania nastrojów?

- Nie. To znaczy... Ugh? Ostatnio ciągle jestem nerwowa, bo mój chłopak wyprawia takie rzeczy, że inaczej nie da się na to reagować, więc jest to uzasadnione.

- A co z apetytem? Kiedy pani powinna mieć kolejną miesiączkę?

Zmarszczyłam czoło.

Zgubiłam rachubę leżąc tu trzeci, czy nawet piąty dzień, a ty mi się pytasz o takie rzeczy?

- Nie wiem - odpowiedziałam. - I przepraszam, ale potrzebuję teraz odpocząć - powiedziałam twardo i na szczęście uszanowała moją decyzję. Po chwili w końcu zostałam sama. Ale... czy na pewno sama?

*Niall's pov*

- Do jutra - odezwałem się głośno, wychodząc z warsztatu.

- Coś ty taki spokojny? - zapytał Liam, ale zostawiłem go bez odpowiedzi i tylko mu pomachałem.

Wsiadłem do auta i ruszyłem w stronę szpitala, gdzie znajdowała się Lissa. Postanowiłem odwiedzić ją ponownie, bo wczoraj nie chciała zamienić ze mną ani słowa i trochę mnie to martwiło. Miałem tylko nadzieję, że zły humor jej przeszedł i w końcu uda nam się spokojnie poroznawiać.

Odszukałem jej salę i wszedłem do niej, gdy oznajmiłem przybycie pukaniem. I wtedy usłyszałem coś, czego się nie spodziewałem. Jej szloch.

- Lissa? - odezwałem się, cicho zamykając drzwi.

- Idź stąd, do cholery - powiedziała przez łzy, których wprawdzie nie widziałem, bo była odwrócona do mnie tyłem.

- Hej, skarbie - próbowałem ją zagadać. Usiadłem obok jej łóżka i miałem nadzieję, że zaraz na mnie spojrzy.

- Teraz ty się mnie nie słuchasz! Ba, nigdy mnie nie słuchałeś!

- Lissa, porozmawiajmy na spokojnie, bo tak do niczego nie dojdziemy. Co się stało?

- Nie chcę nikogo widzieć, a tym bardziej ciebie, nie rozumiesz? - Płacząc mówiła niewyraźnie. Wtedy odetchnąłem i okrążyłem łóżko, by ukucnąć przed dziewczyną. Na szczęście się nie odwróciła.

- Z tego co słyszałem, jest dobrze i tego się trzymajmy - powiedziałem wyciagając rękę, by otrzeć łzy z jej twarzy, ale ją odepchnęła.

- Zostaw mnie już teraz, będziesz miał problem z głowy. Albo dwa - prychnęła, śmiejąc się sztucznie.

- Co ty wygadujesz? Czemu miałbym cię zostawić?

- Bo jestem chodzącym problemem.

Odetchnąłem głęboko.

- Nie mam pojęcia dlaczego płaczesz, ale gadasz takie głupoty, że coś musiało się stać. I chciałbym wiedzieć co takiego.

- Och, stało się - mówiła pretensjonalnie. - I nie, nie chcesz.

- Lissa.

- Zostaw mnie w spokoju, proszę.

Bolał mnie widok płaczącej dziewczyny, ale naprawdę chciałem wiedzieć dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej. Wstałem i z powrotem usiadłem na krześle, nie wypowiadając ani słowa. Postanowiłem, że jak zachowam ciszę, to w końcu emocje Alissy opadną i dowiem się o co chodzi.

- Niall - odezwała się cicho, po około kwadransie. Ucieszyłem się, bo mój plan się powiódł.

- Tak?

- Będziemy mieli dziecko - wyszeptała i wtedy pożałowałem, że tutaj przyszedłem.

*Lissa's pov*

Serce biło mi jak szalone, gdy oczekiwałam jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony Nialla. Ale nie usłyszałam ani słowa.

- Nic nie powiesz? - zapytałam.

- A co chciałabyś usłyszeć?

- To, co teraz chodzi ci po głowie.

Znów nastała cisza i to sprawiło, że w moich oczach pojawiły się kolejne łzy.

- Nie chcesz być ojcem, prawda?

- Nie umiem prowadzić normalnego życia, a mam wychowywać dziecko?

Wtedy odwróciłam się całym ciałem, by na niego spojrzeć.

- Słucham?

- Słyszałaś, Lissa. To nie dla mnie.

I w tym momencie poczułam jak moje serce łamie się na pół. Zawiodła mnie osoba, która od miesięcy wydawała mi się być najbliższa. Ale widocznie się myliłam i moje najgorsze obawy się ziściły.