Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Cap. 7 "Opciones" [Maratón]

Atención:
Éste capitulo sera un poco...pervertido... ¿Me entienden? No será tanto así solo unos momentos.
-----------------~------------------~---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-Minutos antes-

-Akane, ten. -Nami me dio una bolita color roja.

-¿Qué es esto? -pregunté.

-Usopp, dijo que esas cosas, te hacían lograr un objetivo sin vergüenza, controlan la mitad de tú cerebro.

-No entiendo...

-Por ejemplo, alguien con muy baja autoestima y miedoso quiere convertirse en pirata, pero cómo es miedoso no puede, pero si come una de estas esferas, tomará un bote y se irá orgulloso cómo pirata, pero a los 10 minutos, el efecto se irá.

-Vale, ya entiendo...

-Cometela, pero cuándo la comas no dejes de pensar en tú propósito, hacer sonrojar a Sanji-kun, el efecto tardará 5 minutos para que ya no tengas vergüenza, tú podrás controlar las acciones, pero a los 10 minutos perderás consciencia, así que 10 minutos, te despides y vienes a la habitación.

-Ok.. -comí la bolita roja. Espero qué no haga nada de lo que me arrepienta.

--Ahora--

-¿Qué?-preguntó.

-Éso es de lo que quería hablar, Sanji-san. -¡Es cierto! No tengo vergüenza, ¿cuántos minutos dijo Nami? Creo que 12.

-¿En ésta posición?- sonrió sonrojado. Si que es un pervertido.

-¿No te gusta? -sonreí.

-¡Me encanta! -pasó sus manos sobre mi espalda para abrazarme. -¿De que trata el juego? Akane-chan

-Es de preguntas, tú intentas hacerme preguntas de sí o no y si no es correcto, nos separamos...

-¿Y si son correctas?

-Puedes... mover tus manos a donde quieras.

Sanji sonrió con los ojos en corazón y luego tapó su cara con las manos.

-Oh, esto debe ser una broma cruel, ¿No es así, Akane-chan? -dijo dramático. - Si lo es, vamos dímelo ya. -puso una mano en su cara y otra en su corazón.

-¿Crees que jugaría contigo, Sanji-san?

-¡Akane-chan! ¡Me encanta cuando me dices Sanji-san!

-¿Aceptas?

-¡Sí! -respondió acercándose a mí. Ya van 3 minutos creo.

-Empiezo yo. ¿Tienes 19 años?

-Sí...

Moví mi mano hasta su pecho.

-Mi turno, ¿Cantaste con Usopp ayer?

-Sí.

Pensé que no iría tan "lejos" cuándo apenas empezamos pero, paso su mano a mi hombro y la bajo un poco.

-¿Te gusta el tabaco? -obviamente le iba hacer preguntas obvias.

-Tramposa. -me sonrió.

Le sonreí.

Lo bajé hacía mí al grado que oímos nuestras respiraciones.

-¿Sigues enojada conmigo? -me preguntó.

-Un poco, sí.

Pasó su mano de mi cintura y agarró la mini blusa y la subió un poco.

-Pervertido. -le dije.

-Así es el juego, Akane-chan.

-¿Alguna vez has besado a un hombre? -le pregunté.

Soltó la blusa y volvió a poner su mano en mi cintura.

-No. Nunca he besado a alguien.

-Ya somos 2.

-¿Piensas en mí? -me preguntó.

-Si.- respondí.

Al fin, lo hizo, puso su mano en uno de mis pechos.

-Ah... -gemí suavemente. - Debí responder que no.

-Pero fuiste honesta.

-¿Qué se siente? -era imposible no sonrojarse.

-Son... suaves. -apretó la mano.

Traté de no hacer ruidos, y proseguí con las preguntas.

-¿Disfrutas esto?

-Mucho... -dijo mirándome.

Desabroché su blusa y tenía el pecho y el abdomen muy bien formado.

-¿Tú disfrutas esto?-me preguntó.

Aunque se sintiera bien, iba decir que no. Pero movió un poco su mano en mi pecho lo cuál me gustó mucho.

-Sí. -Mierda...

Movió su mano a mí short y lo desabrochó de una parte, y dejó su mano tocándome por debajo del short.

-Ahh~ -esta vez gemí un poco mas fuerte, si sigue así voy a despertar a todos.

-¿Éso se siente bien? -le pregunté.

-Éstas... olvidalo... se siente bien.

No me voy a quedar atrás, baje mi mano y desabroché su pantalón y dejé mi mano ahí. Trató de no hacer ruido.

-¿Cuántos minutos han pasado? -pregunté.

-6 minutos.

-Sigue...

-¿Eres pervertida? -la cara de Sanji ya no era de el típico pervertido, era sonrojada, se lo tomaba enserio.

-A veces.

-Tomaré eso como un sí.

Agarró el pecho y movió su mano en círculos para que se moviera.

-S-Sanji-san...-traté de no gemir. - ¿Te gusta hacerme sonrojar?

-Sí.

Esta vez no lo iba a tocar, no había echo esto antes, así que no se que hacer, solo me levanté un poco y besé su cuello.

-Akane... -me miró y yo lo miré igual. -Quiero estar así para siempre...

-Sanji...

-...Sí....

Iba besarlo cerca de la boca pero...

-¡10 minutos! -se oyó a Nami gritar del cuarto de chicas.

Me paré y me abroché el short.

-¿Akane-chan? ...

-Me tengo que ir, ya es tarde.

Me fui a la puerta y siento cómo besa mi cuello igual que yo lo hice con él.

-Sanji-san, no digas nada...

Rió.

-Tranquila no diré nada.

En la playa le dije qué no dijera nada y a cambio lo dejaré abrazarme cuándo sea.

-Te dejaré... darme besos en la mejilla o en el cuello, si no estamos en público.

Otra vez volvió a sus corazones y me abrazó.

-Bien, me tengo que ir.

Abrí la puerta y me dirijí al cuarto de chicas. Abrí la puerta y Nami me miró pícara.

-¿Alguien se divirtió?

<<¿Cómo supo?>>

Miré a un espejo y tenía el pelo alborotado, la blusa más arriba de lo normal (no tanto) y el short mal acomodado.

Decidí contarle la verdad.

-Nami, Sanji y yo nos divertimos.

Gritó y me abrazó.

-Me vas a contar todo mañana.

-¿Mañana?

-Vas a perder el control ¿Recuerdas?

-Claro, me iré a dormir.

Nami también se acostó y no tardó en dormirse. Pensé en lo que acaba de pasar y me susurré:

-Buenas noches, Sanji-san.

[...]

Desperté un poco mareada, por lo de anoche, nunca jamás lo había echo, debió ser la cosa esa roja que me dio Nami.

-Oh, Akane ya despertaste. ¿Vamos a almorzar?

-Nami-chan, ¿Puedes ir por mi comida y traerla?

-¿Pasa algo?... ¡Oh! Lo de Sanji-kun ¿Verdad?

Asentí con la cabeza.

-No puedes evitarlo para siempre ¿Sabes?

-No lo estoy evitando, solo que no quiero verlo después de lo de anoche almorzando...

Suspiró y asintió con la cabeza.

-Vale, iré por la comida. -salió por la puerta.

Tantas cosas pasaban por mí cabeza, me tumbé de nuevo en la cama, con una mano tapando mis ojos.

-Oh, dios ¿Qué hice anoche?- algo era seguro, estaba un poco arrepentida.

Nami tocó la puerta.

Me paré y la abrí. Para mi suerte no era Nami, tampoco Sanji, era Usopp.

-¿Me vas a seguir diciendo Rosalina? -dije primero.

Me miró confundido y luego entendió.

-No ya no...

-Por cierto, no traes mi almuerzo ¿Dónde está Nami?

-Akane... tenemos que hablar, debes ir a la cocina.

-¿Qué? ¿Pasó algo? ¿Porqué viniste tú y no Nami?

-Porqué... todos me eligieron... -dijo con un aura deprimida.

Suspiré y mientras caminaba a la cocina con Usopp mi estómago se revolvió.

-¿Te sientes bien? -dijo tratando de que me apoye en él.

-Estoy bien, estoy bien.

Usopp abrió la puerta y pasé, todos parecían tranquilos. No entiendo que pasaba. Sanji estaba cocinando y pude ver como sonrió,pero no volteó a verme, me sonroje ante esto y decidí hablar.

-¿Pasó algo malo?

-Akane, juguemos verdad ó reto. -dijo Nami nerviosa.

<<¡Nami! Lo haces para sacarme la sopa ¿Verdad?>>

Sonreí forzosamente y me senté en la silla.

-Claro.

-¿Verdad ó reto?

Si elijo verdad se hará malo, reto es mí mejor opción.

-Reto.

-Cómo reto, debes decir de ahora en adelante pura verdad.

¡Mierda!

-Vaya me ganaste, vale ¿Qué quieres saber de mí?

Quiso hablar pero volteó a vera Zoro y dijo.

-Zoro, lo siento no puedo, tú pregúntale.

Zoro se atragantó con la bebida.

-Maldita, ¡Dijiste que me cubrirías!

-¡Estamos hablando de Akane! ¡No voy a cubrirte para que engañe a la segunda chica del barco!

-Mierda...-susurró Zoro.

-¿¡Qué pasa!?- grité impaciente.

-Akane, Zoro y Usopp quieren saber que fue el "beso de las buenas noches" ¿Tú entiendes?

Suspiré.

-Cuándo estábamos en Cocoyashi, ellos 2 sin contar a Luffy, se durmieron y los llevé a una hamaca, les di un beso a Zoro en la frente y a Usopp-san en la nariz. ¡Pero fue un beso de amigo á amigo, lo juró!

-¿Esos 2 tuvieron un beso de Akane-chan?...-dijo Sanji, aún sin voltear pero con un aura maligna.

<<¡Ay! Por favor, lo besé á él en el cuello, ¿Qué más quie....? Nota mental: Jamás preguntarle éso a Sanji>>

-Bien asunto aclarado, podemos dejar entrar a Luffy. -aclaró Nami.

-¿Sacaron a Luffy-kun? -pregunté.

-Era tema que el no podía comprender... -agregó Usopp.

Abrí la puerta con el vector y Luffy llegó rápido. Salí de la cocina.

-¿No vas a comer? -preguntó Nami.

-No tengo apetito... -dije triste.

Capaz que ahora Usopp y Zoro me miren mal, cuándo Usopp llegó a mi puerta no parecía el mismo... ¿Qué hice?...

Esperen... ¿ésa es una chica? En el mar... tengo que ayudarla. Iba a hablar a los chicos pero, no quiero molestar... dejé una nota.

Nami:

Supongo qué la próxima isla será Loguetown ¿no? Esa es antes del Grand Line... nos veremos allí, en unas horas. No se preocupen...

Los quiero

Akane.

Salté hacía el bote y no me lo creía era... ¡Reiko! Mi amiga de la infancia, y una chica rubia, estaban desmayadas.

-¡Hey, Reiko! ¡Reiko! ¡Despierta!

Abrió los ojos lentamente.

-¿A-Akane? -susurró. - ¡Akane!

Me abrazó y le devolví el abrazo.

-Rei-san tantos años, ¿Quién es la chica? -dije mirando a la chica rubia.

-¿Ella? Es Mia-chan tiene 15 años.

-¿¡15 años!? ¡Parece de 10!

-Igual pensé eso... pero lo que importa es... ¿Tú éstas bien?

-¿Yo?- me confundí.

-Tú no mataste a Jackson... ¿Verdad?

Mi mirada la bajé un poco y la tapaba mi pelo, asentí.

-N-no, n-n-no es cierto, t-tú no pudiste matar a Jackson...-lloró un poco.

-Fue un accidente... -traté de no llorar.

Reiko prometió que nunca iba dejar que Jackson y yo muriéramos, pero fue a buscar su hermano, por lo cual se separó de nosotros.

-Está bien... -dijo con la mirada baja.

-En serio, perdón... ¡En serio! -una que otra lágrima me salía.

Siempre que pienso en él, me pongo muy sensible. Por eso, la mayoría de veces, lloro.

Me abrazó.

-En serio, Jackson te hubiera perdonado...

La abracé igual, no tardamos en volver a sonreír, las 2 sabíamos que no debíamos llorar, porqué Jackson no querría eso.

-¿Cómo te ha ido?

-Bien, me uní a una banda pirata. Son muy divertidos pero... perdí la confianza de 2 chicos, o éso siento.

-¿Chicos?

-Les di un beso de buenas noches y creo que se incomodaron...

-Siempre has sido muy amable con los chicos.

-Ay, por favor, uno es 2 años menor que yo y el otro no parece interesarle esas cosas del amor.

-¿Son esos del barco? -apuntó al Merry.

-Allí están, creo que no se han dado cuenta que desaparecí. Y eso es bueno, me siento un poco incomoda por ahora.

-Deberías volver.

-¿Y dejar a mi mejor amiga que hace casi 15 años que no la veo? ¡Nunca!

Reiko sonrió y de repente se oyó un grito:

-¡Akane-chwan! ¿¡Dónde estas!? -se oyó la voz de Sanji desde el barco.

Voltee y me dio un escalofrío.

-Mierda...

-¿Quién es? -preguntó Reiko.

Sabia que si le decía el nombre, se enojaría.

-No quieres saber... ¡Ocultame! ¡Vámonos!-dije asustada.

-¿¡Qué sucede!?-preguntó.

-No quiero verlo por ahora, ¡Vámonos!

Se fue adentro del bote y nos fuimos rápido.

[...]

Puse una mano en mi pecho y suspiré.

-Estuvo cerca... -me acomodé los lentes.

-D-disculpe... ¿Quién es usted?

Voltee y era Mia. Tiene la voz muy dulce.

-Hola, pequeña, digo, chica grande, soy Akane.

-¿¡Eh!? ¡Akane, la amiga de Rei-sama! -dijo emocionada.

-Si, ¿dormiste bien?

-Deje eso de lado... Es un gusto conocerla.

-Igualmente Mia-chan.

-¡Mia! Oh, ¿Ya conociste a Akane-san?

-Si, parece buena persona.

-Mira, Mia tengo que hablar con Akane-san por un momento entra al cuarto.

Mia asintió y se fue corriendo.

-¿Así que.... te quedarás conmigo una noche?

-Me quedaría mas, pero... tengo compañeros. -dije con un leve sonrojo y mire a la luna. - ¿Te molestaría llevarme a Loguetown?

-Nos queda de pasada, no te preocupes te llevaremos.

-Gracias.

-Akane... ¿Quién era el que gritó?

-¿Quieres saber?

Asintió.

-Se llamaba... Sanji.

-¿¡El que estuvo en el Baratie!?

Me di una palmada.

-¡Sabía que te enojarías!-le dije.

-¿¡Q-qué hace el ahí contigo!?

-Es un compañero, el capitán lo eligió.

-¿¡Y al menos, le has reclamado!? ¿¡Ó golpeado!?

-Si supieras lo que pasó cuándo le reclamé. -me ruborice y voltee a otro lado.

-No jodas... ¡Te gusta!

-¡No me gusta!

-¡Claro que si, idiota!

-¡Tú no sabes éso, idiota!

-¿¡A quién llamas chaparra, idiota!?

-¡Ni siquiera dije eso! -dije dando una palmada. - Olvidalo...

-Debe estar guapo, cómo para que te enamoraras de él.

-No me quejo.

-¿Quién más está contigo?

-Pues, Sanji, un tipo llamado Usopp, una chica alegre llamada Nami, el capitán Luffy, y Roronoa Zoro.

-¿Roronoa Zoro? ¡Me hubieras llevado con ellos!

-¿Y que matarás a Sanji? No, gracias. Por cierto, no es decisión mía, es del capitán.

-Demonios...

-Parece que Mia ya se durmió... es buena niñ... es decir, chica.

-Neh, es muy amable, llorona y bondadosa, hasta al más malo le vé una pizca de bondad. No sobreviviría mucho tiempo. Pero, si haría muy buenos tratos con su lindura.

-Ya lo creo.

-Por cierto, ¿Porqué no querías ver a Sanji?

-Es complicado... -me sonroje y desvíe la vista.

Me miró con esos ojos azules y después se sorprendió.

-Akane... ¿¡Tuviste relaciones con el!?

-Yo no lo llamaría relaciones.

-¿P-pero te tocó?...

No dije nada.

-¡Dios!

-Rei-sama, ¿Akane-sama hizo algo malo?

-No, Mei-chan... - Rei me miró. - Nada malo.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bien, MissUnicorn- y AndyMusic espero les guste el capitulo (en especial sus personajes) voten y comenten, eso va para todos.

¡Chao!
























Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro