*dwa lata później*

Amaya czekała, opierając się plecami o ścianę jednego z budynków.

- Yo! Amaya-Chan!

Spojrzała w bok i zobaczyła Semiego i Tendou, którzy podążali w jej stronę. Amaya dużo wcześniej wyszła z domu, żeby załatwić parę najważniejszych spraw, a chłopcy mieli jej pomóc z prezentem dla Tsutomu.

Chłopak od długiego czasu mówił Amayi, że w końcu wybierze się do schroniska i przygarnie jakiegoś psiaka.

Tak więc postąpiła Libero, kilka tygodni wcześniej osobiście zawitała w schronisku i wybrała psiaka, którego zaadoptowała.

Tego dnia, w urodziny atakującego, miała odebrać szczeniaka, ale wcześniej chciała wybrać się do sklepu zoologicznego po wyprawkę.

Mieli kupić najpotrzebniejsze dla zwierzaka rzeczy, by Goshiki nie musiał się o to zamartwiać.

Kilka minut później, cała trójka przechadzała się po zoologicznym, w poszukiwaniu odpowiednich rzeczy.

Amaya zatrzymała się przy dziale ze smyczami, obrożami i tym podobnymi. Wzięła w dłonie fioletową obrożę. Była skórzana i bardzo wytrzymała, więc wrzuciła ją do koszyka i przeszła do wyboru szelek oraz smyczy.

Tendou miał zająć się zabawkami dla psiaka, a Semi zamiast pomóc, siedział w dziale ze zwierzątkami klatkowymi i zachwycał się puchatym króliczkiem.

Kiedy mieli już wszystko, co potrzebne, poszli do kasy i wyszli.

- Dobra, teraz to będzie trzeba zapakować w jakieś ładne pudełko. - Podała największą siatkę Satoriemu - Smycz, szelki i obroże biorę ze sobą, bo się przyda. - Uśmiechnęła się - Leć do domu i to ładnie zapakuj.

- Robi się! - Zawołał i pobiegł w kierunku mieszkania.

Amaya i Semi za to poszli w stronę schroniska.

- Jak myślisz? Będzie szczęśliwy? - Spytała, patrząc na osprzęt w swoich dłoniach.

- Wiesz, odkąd pamiętam bardzo dużo mówił o tym, że chce mieć psa. - Wzruszył ramionami, chowając dłonie do kieszeni - Ale ciągle jakoś mu wypadało to, żeby iść do schroniska i złożyć papiery o adopcję.

- Wiesz, jeśli się okaże, że nie będzie mógł go wziąć, pies dalej jest zapisany na mnie. - Powiedziała z uśmiechem - Więc nie wróci do schroniska, ale zostanie ze mną. Niemniej jednak Tsutomu co jakiś czas będzie mieć wizyty wolontariuszy, czy psiak ma się dobrze.

Semi pokiwał głową i otworzył drzwi schroniska, przepuszczając Amaye przodem.

- Dzień dobry! - Amaya radośnie przywitała się z wolontariuszką - Przyszłam odebrać psiaka.

Kobieta od razu skojarzyła Amaye, ponieważ przez ostatnie tygodnie dziewczyna przychodziła codziennie i poznawała się ze szczenięciem.

Libero podniosła w dłoniach z szerokim uśmiechem obrożę i szelki z przyczepioną do nich smyczą. Kobieta kiwnęła głową i zaprosiła przybyłą dwójkę do jednego z pomieszczeń, gdzie znajdowały się boksy.

Przeszli na sam koniec, gdzie w środku znajdował się mały, energiczny szczeniak.

Amaya wybrała go ze względu jego niemiłej przeszłości, której doświadczył w swoim jeszcze naprawdę krótkim życiu.

Matka go odrzuciła, przez co był słaby i nie miał szansy walczyć z rodzeństwem o mleko czy inne jedzenie, potem okazało się, że miał groźną infekcję, ale dzięki upartym wolontariuszom, szczeniak wrócił do pełni zdrowia i czuł się świetnie.

Amaya weszła do boksu, a psiak od razu do niej podleciał, skacząc i liżąc po policzkach. Libero zamknęła na moment oczy i na oślep złapała go, głaskając.

Semi patrzył na to z uśmiechem, gdyż szczenię było naprawdę urocze i pocieszne. Amaya założyła mu obrożę i wyregulowała ją, by nie była zbyt ciasna.

Psiak usiadł i przechylił głowę na bok, gdy zobaczył w dłoniach dziewczyny szelki. Amaya sięgnęła dłońmi w jego stronę, a wtedy pupil chwycił w pysk osprzęt i zaczął z nim uciekać.

- O ty! - Dziewczyna poszła za nim i próbowała złapać - Chcesz się bawić w berka? Dobra.

Po kilku minutach ganiny, Amaya w końcu zdołała złapać sukę i założyła jej szelki. Wtedy do Semiego zadzwonił Hayato.

Platynowłosy odebrał.

- Tak?

- Jak długo wam jeszcze zejdzie? - Usłyszał głos Hayato - Tsutomu chcę wracać już do domu i trochę ciężko go nakłaniać na kolejne dokładki jedzenia albo gier.

- Załatw nam jeszcze piętnaście minut. - Semi obserwował, jak Amaya dziękuję starszej kobiecie, trzymając smycz z przyczepionym do niej szczeniakiem - Mamy psa i już zaraz lecimy do domu Tsutomu.

- Nic nie obiecuję, ale się postaram. - Burknął Hayato - Nie więcej, niż piętnaście minut. Dobra...Wraca z łazienki, kończę.

Yamagata rozłączył się i uśmiechnął do przyjaciela.

- No to może jeszcze ramen?

Semi razem z Amaya szli dosyć szybkim krokiem w kierunku domu Małego Asa. Psiak z zadowoleniem biegał na smyczy, wystawiając na zewnątrz język.

Amaya wyciągnęła telefon i wybrała numer do Tendou.

- Co tam, Amaya-Chan?

- Już wchodzimy na działkę Tsutomu, jesteś u niego już?

- Tak~ Czekamy wszyscy w jego pokoju~

- Dobra, my już właśnie wchodzimy do domu.

Rozłączyła się i przywitała z mamą siatkarza, która w całej niespodziance im pomagała.

- O jejku...To ten słodziak? - Spytała, kucając przy psiaku - Jest śliczny.

- Prawda? - Amaya tego dnia miała bardzo entuzjastyczny głos - Mam nadzieję, że mu się spodoba.

- Dobrze, lećcie się schować, a ja załatwię resztę. - Poklepała Amayę i Semiego po ramionach.

Weszli z psem na górę, do pokoju Tsutomu. Od razu w oczy rzucił im się dosyć uroczy wystrój pokoju.

Było dużo balonów, tort na biurku chłopaka, a reszta drużyny stała na środku pokoju.

- Jesteśmy! - Zawołała czarnowłosa, zwracając na siebie uwagę - I mamy naszego towarzysza!

- O matko, jaki słodki! - Zawołał Tendou, patrząc na psa, który merdał radośnie ogonkiem.

- No wiadomo. - Zaśmiała się Amaya - Dobra, ja chowam się z nią w łazience i wyjdę, jak zrobicie mu już niespodziankę.

Amaya otworzyła drzwi do łazienki chłopaka, która była w jego pokoju. Weszła do środka i modliła się, by suczka nie zachciała nagle szczekać.

Zostawiła uchylone drzwi i cofnęła się, kucając obok psa. Zaczęła ją głaskać, a suczka położyła się na ziemi, zamykając oczy.

Tsutomu spokojnie wszedł do domu i oddychając z ulgą, położył torbę w salonie. Hayato trochę wcześniej się z nim rozstał i wszedł do jego pokoju po drabinie, którą zostawili tam wcześniej chłopcy.

Odpalił telefon i stanął w najlepszym miejscu, żeby wszystko ująć na nagraniu.

- Wróciłem! - Zawołał atakujący, a wtedy jego mama wychyliła się z kuchni.

- Miałeś posprzątać w pokoju, Tsutomu. - Powiedziała, otrzepując dłonie z wody.

- Przecież posprzątałem. - Zmarszczył brwi w niezrozumieniu na uwagę rodzicielki.

Jego mama spojrzała na niego wymownie.

- Słońce, proszę cię. - Parsknęła śmiechem - Nie nazwałabym tego posprzątaniem. Więc leć, leć, pokój sam się nie ogarnie.

- Ale mamo...

- No już, spadaj do pokoju sprzątać. - Wygoniła go na górę.

Atakujący wywrócił oczami i ze zabolałą miną, powoli poczłapał na górę, do swojego pokoju.

Otworzył drzwi i wszedł do środka.

- Najlepszego!

Wzdrygnął się na krzyk przyjaciół z drużyny. Spojrzał zdziwiony na chłopaków, którzy w uroczych, fioletowych czapeczkach stali i szeroko się uśmiechali.

Tsutomu odwzajemnił uśmiechy i zamknął za sobą drzwi. Chłopcy zaśpiewali mu sto lat i złożyli życzenia.

- Um...Amayi nie ma? - Spytał, nagle nieco przygaszając swój zapał.

Tendou zrobił specjalnie dosyć krzywą minę.

- No wiesz... - Zaczął wymijająco - Amaya...Miała dzisiaj inną sprawę.

- Oh...Rozumiem. - Uśmiechnął się smutno - Pójdę umyć ręce do łazienki.

Kiedy atakujący się odwrócił w stronę toalety, Tendou i Semi przybili sobie żółwika.

Goshiki otworzył drzwi, a wtedy stanął jak wryty.

- Najlepszego, skarbie! - Zawołała Amaya, trzymając w ramionach szczeniaka.

Tsutomu milczał, dalej trzymając dłoń na klamce. Patrzył to na ucieszoną mordkę psa, to na swoją ukochaną.

- Co...Co to za pies? - Spytał, w końcu będąc w stanie coś z ciebie wydusić.

Amaya podeszła do niego bliżej i pozwoliła mu wziąć zwierzaka na ręce. Suczka polizała go po brodzie, merdając radośnie ogonem.

- Już twój. - Przyznała i uśmiechnęła się ciepło w jego stronę.

Tsutomu spojrzał na Amaye i odstawił szczeniaka, który poleciał do chłopców do pokoju, wywołując ich piski radości i rozczulenia.

Mały As powoli zamknął drzwi do łazienki i podszedł do Amayi, łapiąc ją w pasie.

- Sto lat. - Zaśmiała się i skrzyżowała dłonie za jego karkiem, gdy się do niej przybliżył - I jeszcze więcej.

Tsutomu ścisnął mocniej jej talię i pochylił się w jej stronę, całując usta Libero. Odwzajemniła pieszczotę, mrucząc cicho, przez co Tsutomu się uśmiechnął.

Kiedy przyjechał językiem po jej dolnej wardzę, ona odsunęła się nieco i przechyliła głowę, posyłając mu pytające spojrzenie.

- Ty coś chcesz. - Stwierdziła, uśmiechając się z rozbawieniem.

- Chce ci tylko podziękować. - Wzruszył ramionami i schylił się, tym razem całując jej szyję.

- Tsu-Chan... - Odsunęła się od niego - Takie rzeczy tylko w nocy. - Zażartowała, śmiejąc się - Teraz chodź, świętujmy wszyscy razem. - Skradła mu buziaka i wyszła z łazienki.

Tsutomu zarumienił się, ale podążył za Amayą i wrócił do swojego pokoju, gdzie reszta na niego już czekała.

***

- I jak? Podobały ci się urodziny? - Spytała Amaya, pomagając sprzątać Tsutomu w jego pokoju.

- Było cudownie. Jeszcze raz dziękuję. - Podszedł do niej i pocałował w skroń.

Amaya w odpowiedzi posłała mu swój szeroki uśmiech. Goshiki wyniósł na dół śmieci w worku, a Libero zaczęła przecierać biurko, które gdzieniegdzie było ubrudzone tortem.

Oparła się drugą dłonią na biurku i już kończyła wycierać blat mebla.

Mały As wszedł do pokoju i zamknął drzwi, cicho ziewając.

- Co robisz? - Spytał i zerknął na swoją ukochaną.

Siatkarka pochylała się nad blatem biurka, próbując doczyścić plamę, która zaschła i nie chciała zejść.

Tsutomu cicho przełknął ślinę, jeżdżąc po niej wzrokiem od góry do dołu.

- Jak widzisz, sprzątam na biurku. - Mruknęła, sięgając najdalej dłonią jak tylko mogła - A co? Stało się c...

Urwała, gdy usłyszała cichy oddech atakującego przy uchu. Odwróciła głowę w bok i spojrzała na twarz Tsutomu.

- Co ty się tak lepisz do mnie dzisiaj? - Spytała podejrzliwie, opierając się obydwiema dłońmi o blat, w przeciwnym razie ciężar Tsutomu by ją przygniótł.

Chłopak objął ją dłońmi w talii i przylegając do niej ciałem, delikatnie ucałował jej ramię.

- Wszystko okej? - Spytała dla pewności, a wtedy chłopak ją pocałował.

Obrócił ją i położył na biurku, nie przestając całować. Objęła go nogami w w pasie i skrzyżowała dłonie za jego karkiem.

- Zostań na noc. - Wyszeptał, a potem poczuła jego zimne palce pod swoją koszulką.

Przez jej ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Spojrzała na jego zarumienioną twarz i choć mogło to być tylko złudzenie, to wydawało się jej, że słyszy bicie serca siatkarza.

Zmrużyła oczy, obserwując go uważnie.

- Zostać mogę, ale na nic więcej nie licz. To stanowczo za wcześnie na takie rzeczy.

Tsutomu poczerwieniał na twarzy.

- Nie martw się, kiedyś będzie na to czas. - Podniosła się i poczuła jego dłonie pod pośladkami.

Podrzucił ją do góry, stając prosto i westchnął, opierając czoło o jej ramię.

- Przepraszam. Poniosło mnie... - Powiedział cicho i usiadł z nią w ramionach na łóżku - Nie chciałem cię urazić, Amaya-San.

- Spokojnie. - Uśmiechnęła się, ujmując jego zażenowaną twarz w dłonie - Ufam ci jak nikomu innemu, ale na takie rzeczy nasz związek jeszcze nie jest gotowy. - Ucałowała jego czoło - Potrzeba czasu.

Przytulił ją mocno i dziękował za to, że Amaya była taka wyrozumiała i opanowana.

- Wiesz, że cię kocham, Tsu-Chan? - Spytała, chcąc jakoś odciągnąć jego myśli od tej nieco niezręcznej sytuacji - Tak, jak nigdy nie kochałam nikogo innego?

- Naprawdę? - Spytał, patrząc jej w oczy.

- Pewnie! Jesteś takim moim małym skarbem! - Potarła jego policzki kciukami, przymykając powieki podczas uśmiechu.

******************