Amaya poszła do łazienki, chcąc przemyć twarz zimną wodą. Weszła do pomieszczenia i pochyliła się nad umywalką, odkręcając wodę.

Wzięła głęboki wdech i przemyła twarz, nieco się uspokajając.

Jednak kiedy się wyprostowała, w odbiciu lustra zobaczyła stojącą za nią, blondwłosą atakującą Holandii.

Amaya zacisnęła szczękę i powtórzyła wcześniejszą czynność, biorąc w dłonie nieco chłodnej wody.

Wzięła ręcznik papierowy i otarła nim twarz oraz ręce. Potem wyrzuciła go do kosza i chciała wyjść.

Poczuła uścisk na ramieniu. Zatrzymała się i starając się uspokoić emocję, odwróciła.

Blondwłosa, która trzymała na jej ramieniu rękę, odsunęła się i wystawiła ją w stronę Libero.

- Dziękuję za dobry mecz. Jestem zaszczycona, że mogłam grać przeciwko tobie.

Usłyszała jej spokojny ton głosu. Zwróciła się do niej po angielsku. Amaya westchnęła i uścisnęła jej dłoń, po czym wyszła z łazienki w ciszy.

Kiedy tylko wyszła, usłyszała krzyki. Spojrzała w bok, a wtedy wpadła na nią całą drużyna. Oczywiście wszyscy się przewrócili.

Amaya westchnęła I przytuliła tych, których dała radę objąć. Tsutomu oczywiście musiał rzucić się na nią pierwszy, więc najbardziej czuła jego ciepło.

- Jesteśmy z ciebie dumni! - Zawołali, bliscy płaczu.

Amaya zamknęła oczy, opierając czoło na ramieniu Małego Asa i milczała. Kiedy wszyscy się podnieśli, Goshiki od razu przyciągnął do siebie Libero, szczelnie ją otaczając ramionami.

- Nie przejmuj się.

Słysząc słowa Tsutomu, Nakamura nie wytzrymala. Zaskomlała i wtuliła się w niego mocno, zaczynając płakać.

Ten dźwięk rozdzierał chłopców od środka. Amaya poświęciła tyle serca, tyle czasu na treningi, a i tak przegrała.

No cóż, nie można było mieć wszystkiego. Reprezentacja Holandii tego dnia była lepsza i nikt nic na to nie poradzi.

Amaya wiedziała o tym bardzo dobrze... Aż za dobrze. Mimo to i tak czuła wewnątrz siebie żal o to, że nie odbiła tej jednej piłki. Że nie mogła walczyć dłużej.

Zepsuła.

Ale nie w oczach innych, jedynie w swoich.

- Przepraszam... - Powiedziała cicho, biorąc głęboki wdech - Niepotrzebnie tu przyjeżdżaliście... - Ścisnęła bluzę Tsutomu w dłoniach - Zmarnowałam wasz czas.

- No coś ty... Nie mów tak. - Ucałował czubek jej głowy - Chodź...Pójdziemy na coś do jedzenia, posiedzimy i spędzimy miło czas. Co ty na to?

Pokiwała głową i jeszcze przez chwilę się do niego tuliła, czekając, aż uspokoi emocję.

***

Wszyscy siedzieli w knajpce przy kilku dużych stołach i zajadali ze smakiem różne potrawy.

Amaya siedziała z głową na ramieniu Tsutomu. Nie była głodna. Zamiast tego złapała wolną dłoń Goshikiego, która leżała na jego udzie i zaczęła się w nią wpatrywać.

- Amaya-San, nie jesteś głodna? - Spytał zaniepokojony atakujący.

Pokręciła przecząco głową w odpowiedzi. Mały As patrzył, jak bawi się jego palcami.

Próbowała udawać, że wszystko jest okej, ale ciężko było jej ukryć smutek.

- Oi, Amaya-San! - Zawołał Yaku, patrząc na dziewczynę z uśmiechem - Co ty na to, żeby kiedyś zagrać towarzyski mieszany?

Amaya podniosła na niego wzrok i wymusiła uśmiech, kiwając twierdząco głową.

Tendou westchnął. Wiedział, że przez najbliższe dni Amaya będzie przybita. Mimo to, chcieli poprawić jej humor. Nie mieli jednak pojęcia, jak to zrobić.

~

Amaya wyszła na zewnątrz, żeby się przewietrzyć. Usiadła na schodkach i westchnęła, przecierając dłońmi twarz.

Poczuła wibrację w kieszeni spodni. Wyciągnęła telefon i patrzyła na nieznany numer, który się wyświetlił.

Przeciągnęła zieloną słuchawkę i przyłożyła telefon do ucha.

- Tak?

- Gratuluję i współczuję jednocześnie.

Zmarszczyła brwi na męski głos.

- Kto mówi?

- Serio mnie nie kojarzysz?

- Nie.

Usłyszała westchnienie ze strony chłopaka.

- Yaho~!

Amayi od razu drgnęła powieka.

- Oh...To ty. - Burknęła bez entuzjazmu - Czego chcesz i skąd masz mój numer?

- Chciałem pogratulować. Pokazałaś poziom na zawodach, mimo przegranej.

- Jeśli zadzwoniłeś tylko po to, by wytykać mi, że przegrałam...To się po prostu rozłącz i nie marnuj mojego czasu.

- Przecież wcześniej cię pochwaliłem. - Parsknął do telefonu - Ogółem to... Zwracam honor. Zaimponowałaś mi.

Nie odpowiedziała. Zamiast tego oparła brodę na dłoni i zamknęła oczy.

- Gówno prawda. To ja wszystko zepsułam. - Mruknęła po chwili ciszy - Nie musisz mówić tego tylko dlatego, że jest ci mnie żal.

- Ale mi nie jest ciebie ani trochę szkoda.
- Zaśmiał się - Dzwonie z własnej, nieprzymuszonej woli i przyznam ci jedno...

Amaya przestała na moment oddychać, czekając na jego słowa.

- To był naprawdę dobry mecz. Świetnie się spisałaś.

~

- Wracamy? - Spytała Amaya, siadając obok Tsutomu - Jestem zmęczona.

- Źle się czujesz?

- Nie. Jest okej, po prostu chce się położyć. - Mruknęła, chowając dłonie pod stołem.

- Za chwilę i tak wszyscy się zbierają. Chodź, przytul się i za chwilę pójdziemy.

Mały As objął ją ramieniem i uśmiechnął się ciepło, żeby jakoś poprawić jej humor swoim uśmiechem. Odwzajemniła gest i wtuliła się w niego, zaczynając miętolić materiał jego bluzy w palcach.

Nekoma i Karasuno zmyło się wcześniej, musząc spieszyć się na lotnisko. Pożegnali się więc ze wszystkimi, a w knajpie została już tylko Shiratorizawa.

- Wiecie co...Tak ostatnio nad tym myślałem... - Zaczął Ushijima, upijając łyk napoju - Już wiem, dlaczego Oikawa nie chciał przejść do Shiratorizawy...

Amaya momentalnie głupio uśmiechnęła się pod nosem, co zauważył Wakatoshi.

- Na jego miejscu, gdybym wiedział, że Yuki w niej jest, to też bym nie chciał tu przyjść.

Wszyscy się zaśmiali, włącznie z Amayą. Uwielbiała takie żarty ze strony Wakatoshiego.

- I jak, trochę ci już lepiej? - Spytał Kapitan patrząc na czarnowłosą.

- Trochę.

- To dobrze. Nie przejmuj się już tym, za rok będą kolejne mistrzostwa, w których i tak wystartujesz. - Uśmiechnął się delikatnie.

Amaya odsunęła się od Tsutomu i westchnęła, po chwili uśmiechając się miło. Tsutomu podstępnie podsunął jej pod nos talerz ze smażonym mięsem i szklankę z zimnym napojem.

Spojrzała na niego pytająco, co skomentował szerokim uśmiechem.

- No dalej, zjedz coś. Nic dzisiaj nie tknęłaś. - Potarł jej plecy dłonią.

- Nie jestem głodna. - Pokręciła przecząco głową, a wtedy zaburczało jej głośno w brzuchu.

Chłopcy zaslśmiali się i kilkanaście minut później, wreszcie ją wybłagali, żeby zjadła razem z nimi.

Amaya dopiero cztery godziny po przegranym meczu, zdawała się rozluźnić w ich towarzystwie i próbowała dobrze się bawić.

Była wdzięczna, że chłopcy się o nią troszczyli i byli z nią w tej sytuacji.

- Czyli wyjeżdżamy jutro rano na lotnisko, tak? - Spytał Shirabu, opierając brodę na dłoni. 

Ushijima mu przytaknął i wszyscy zaczęli znowu zajadać, przez co zasiedzieli się kolejną godzinę.

***

Tsutomu wyszedł z łazienki, odziany jedynie w białe bokserki. Osuszał głowę ręcznikiem, a gdy skończył, odłożył ręcznik na grzenik.

Amaya była u Miki w pokoju już od przeszło godziny. Dlatego Goshiki położył się w łóżku na brzuchu, przytulając się do poduszki i czekał na Libero.

Mimo tego, oczy powoli mu się już zamykały. Był śpiący, co chwilę ziewał i choć z całych sił próbował się bronić przed zaśnięciem, ale w końcu nie dał rady i poddał się. Wtulił twarz w poduszkę i zasnął.

~

Amaya weszła do pokoju, przecierając zmęczoną twarz dłonią.

- Tsu-Chan, wróciłam... - Mruknęła, ziewając.

Nie odpowiedział jej, więc zamknęła drzwi i spojrzała w kierunku łóżka. Podeszła do posłania i usiadła na jego skraju, tuż obok śpiącego, Małego Asa.

Położyła mu dłoń na plecach i delikatnie go po nich pogłaskała. Schyliła się i schowała twarz w jego miękkich włosach.

Przez moment się tak do niego przytulała, aż stwierdziła, że pójdzie wziąć kąpiel.

Cichutko westchnęła i całując go w głowę, wstała i zniknęła za drzwiami łazienki.

Goshiki poruszył się, cicho mrucząc pod nosem i westchnął przez sen.

***********************