*miesiąc później*

Goshiki siedział przed komputerem, bujając się na krześle i czekając, aż Amaya odbierze od niego połączenie video. Ziewnął cichutko akurat w momencie, gdy Libero odebrała i na ekranie pokazała się jej uśmiechnięta twarz.

- Dzień dobry, Tsu-Chan! - Zawołała, patrząc na zaspanego przyjaciela.

- Za jakie grzechy tak wcześnie, Amaya-San? - Spytał w trakcie ziewania.

- Dziś mam swój pierwszy mecz. - Wytłumaczyła, na moment stając się poważna. - A rozmowa z tobą mnie uspokaja. - Przyznała, patrząc jak się rumieni - Więc to było dla mnie ważne, żeby z tobą porozmawiać przed rozgrywkami.

Goshiki patrzył w monitor, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Tęsknił za nią niemiłosiernie, wiedziała to. Ale także był szczęśliwy, że zwykła rozmowa była dla niej tak bardzo ważna.

- Wiesz...Trochę się boję. - Przyznała, patrząc w kamerkę - Że nie dam rady i że zmarnuje te ciężkie miesiące naszej wspólnej pracy.

Tsutomu patrzył, jak Amaya siada wygodniej w fotelu i obejmuje dłońmi podciągnięte pod brodę kolana. Oparła na nich głowę.

- Zostało parę godzin do meczu, a ja już czuję się tak bardzo przytłoczona tym wszystkim. - Spuściła wzrok - Chce, żebyście byli ze mnie dumni. Boję się was zawieść.

Tsutomu milczał, wysłuchując jej słów. W końcu jednak cicho westchnął.

- Nieważne, czy przegrasz czy nie. - Powiedział, zwracając na siebie jej uwagę - My i tak będziemy z ciebie dumni, Amaya-San! - Zawołał, uśmiechając się szeroko - Nie znam bardziej niesamowitej siatkarki od ciebie!

Amaya uśmiechnęła się wdzięcznie.

- Dziękuję, Tsu-Chan. Nawet nie wiesz, ile radości sprawiają mi twoje słowa.

Porozmawiali jeszcze chwilę, ale w końcu Amaya musiała się zbierać. Spojrzała na Tsutomu z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Tęsknię za wami, Tsu-Chan. - Przyznała, ciężko wzdychając - Jeśli mi się uda, zadzwonię dziś wieczorem. Trzymajcie kciuki i...Do zobaczenia. - Uśmiechnęła się do kamerki, a gdy Tsutomu również ją pożegnał, rozłączyła się.

Patrzyła w konserwację z siatkarzem, gdzie widniał dymek zakończonego połączenia video. Zamknęła na moment oczy, próbując nie myśleć o tęsknocie, która rozrywała ją od środka.

Minął dopiero miesiąc. Swoją drogą był on istną katorgą dla Nakamury. Była mniej energiczna, przygnębiona i dużo częściej ćwiczyła po treningach z Wakatoshim, by jakoś wszystko odreagować.

Otworzyła oczy, powstrzymując łzy smutku. Wtedy w ikonce jej konwersacji z Tsutomu wyskoczyły trzy, poruszające się kropeczki.

Mały As :

Powodzenia! Na pewno będziemy oglądać i ci kibicować.

Westchnęła, zaciskając mocno szczękę. Po kilku chwilach przyszła kolejna wiadomość ze strony Tsutomu.

Mały As :

Kocham cię, Amaya.

Dziewczyna skrzywiła się, a po jej policzku spłynęła łza. Schowała twarz w dłoniach i wzięła parę głębokich oddechów.

- Tak bardzo tęsknię... - Szepnęła, pociągając nosem.

Tsutomu złapał się za głowie, wyzywając w myślach.

- Ah! Ty debilu! Powiedziałeś do niej bez "San"! Pewnie teraz cię ma za idiote bez kultury!

Przetarł czerwoną od wstydu twarz.

***

- Patrzcie! Jest! - Zawołał Tendou, pokazując palcem na telewizor.

Chłopcy spojrzeli w daną część ekranu, wtedy kadr się zmienił i pokazał z bliska zawodniczki, każdą z osobna. Amaya stała, obserwując uważnie wszystko wokół.

- Cholera...Stresuję się. - Powiedział Hayato, widząc jej minę - Zawsze jest cicha, kiedy się denerwuję.

Tsutomu siedział na fotelu i obserwował swoją ukochaną. Gdy tylko ją widział, nieważne czy przez kamerkę, czy tak jak teraz, w telewizji, jego serce biło mocniej.

Uśmiechnął się mimowolnie i oparł brodę na dłoni, cicho wzdychając.

Amaya w tym czasie spojrzała na swoje przeciwniczki. Na jej ciele pojawiła się gęsią skórka, gdy patrzyła na szare stroję przeciwniczek.

- Amaya-Chan.

Dziewczyna poczuła dłoń na ramieniu. Spojrzała na uśmiechniętą twarz Miki. Czarnowłosa odwzajemniła uśmiech, rozluźniając się.

Nakamura zrobiła jeden krok w tył, a Mika zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc, co robi.

Amaya wiedziała, że jej miejsce jest z tyłu, za brązowowłosą. I nie chodziło tu jednak o umiejętności.

- Ty swoimi wystawami przebij się przez blok. - Powiedziała Nakamura i wystawiła w jej stronę dłoń zaciśniętą w pięść - Resztę zostaw mnie.

Rozgrywająca pokręciła głową z szerokim uśmiechem i przybiła jej żółwika.

- Tym razem, zostaniemy na boisku do końca.

Libero parsknęła śmiechem.

- No oczywiście, że tak, głupia! - Zawołał i zdzieliła ją nogą w pośladki - Z dwoma kikutami raczej ciężko byłoby mi skopać im tyłki. - Amaya machnęła dłonią lekceważąco - Nie sądzisz? - Zawołała żartobliwie.

Mika parsknęła śmiechem.

- Wygrajmy.

Kiwnęła jej głową i razem z resztą drużyny, skierowały się na boisko.

Z tobą w drużynie...Czuję się spokojniejsza, Amaya-Chan.

***

Amaya przebiegła parę metrów i rzuciła się przed siebie, wybijając wysoko piłkę. Atakująca przeciwnej drużyny syknęła pod nosem.

Mika po chwili wystawiła uratowaną przez Amayę piłkę, która została wbita w boisko przez ich atakującą.

- Tch. Ta Libero jest wkurzająca. - Mruknęła atakująca drużyny przeciwnej - Musimy niedługo wziąć czas i wymyślić coś na nią.

- Ta...Dosyć szybko przyzwyczaiła się do gry.

Mika przybiła piątkę z Amayą.

*tymczasem w domu Semiego, Tendou, Hayato i Amayi*

- Wyratowała to! - Zawołał płaczący Yamagata - Jestem z niej taki dumny!

Chłopcy zachowywali się, dosłownie jak nie oni. Piszczeli, krzyczeli gdy akcja w meczu była naprawdę poważna.

Semi przyniósł napoje i przekąski, stawiając je na stole i usiadł pomiędzy Tendou a Shirabu.

- Ominęło mnie coś?

- Cicho! - Uciszył go Tendou, na oślep wskazując na platynowłosego palcem - Teraz będzie serwować kapitanka tej drugiej drużyny.

Semi podniósł dłonie w geście obronnym i obserwował przebieg meczu.

Tendou pisnął zachwycony, kiedy Amaya odebrała naprawdę potężną zagrywkę.

- Moja krew! - Zawołał, wstając nagle z  kanapy.

- Przestań, ty nawet zagrywki z miejsca nie umiesz odebrać. - Prychnął Shirabu, krzyżując ramiona na torsie.

- Morda, Shirabu! Jak mówię, że moja krew, to moja! - Odpowiedział urażony Blokujący.

***

Ostatnia, zwycięska piłka uderzyła w boisko po stronie przeciwnej drużyny. Amaya czuła, jak po jej plecach przechodzą mocne ciarki.

Wzdrygnęła się delikatnie, a Mika podeszła do niej i mocno uściskała, śmiejąc się.

- Wygrałyśmy... - Powiedziała nieobecnie Nakamura, będąc kompletnie w szoku.

Już zapomniała, jaką satysfakcję niesie ze sobą wygrany mecz. Dziewczyny dosłownie rozniosły przeciwną drużynę.

Chłopcy przed telewizorem siedzieli zdziwieni. Tsutomu uśmiechnął się delikatnie, patrząc jak Amaya zaczyna się cieszyć, wychodząc z szoku.

Kiedy w telewizji zakończył się mecz, Goshiki podniósł się i powoli wyszedł na taras, ignorując pytające spojrzenia reszty.

Wyciągnął telefon i wybrał numer do nastolatki. Usiadł na schodkach i westchnął, czekając aż odbierze.

Miał zamiar się już rozłączyć, uważając, że i tak dziewczyna nie odbierze. Osunął telefon od twarzy i wtedy zobaczył, że odebrała.

Poczuł jak robi mu się gorąco.

- Halo? Tsu-Chan? Jesteś tam? - Mówiła do telefonu, gdy chłopak się nie odzywał - Tsu-Ch...

- Jestem. - Powiedział spokojnie, opierając brodę na dłoni i uśmiechnął się - Wiedziałem, że dasz radę.

Nastała cisza. Słyszał, jak westchnęła.

- Dziękuję.

Mały As zmarszczył brwi w niezrozumieniu, choć nie mogła tego zobaczyć.

- Za co?

- Tak po prostu...Dzięki wam spełniłam swoje marzenia. - Uśmiechnęła się do telefonu, patrząc na resztę drużyny, która wchodziła już do aurokaru - Gdyby nie wy, nie byłoby mnie tutaj.

Tsutomu przez pewien czas milczał, nie wiedząc, czy powinien poruszać temat jej wyjazdu. W końcu jednak zdobył się na odwagę.

- Wiesz...Tęsknię za tobą. - Przyznał nieco skrępowany - Bez ciebie to nie to samo, naprawdę...

Nie odpowiedziała mu.

- Wiem, że to głupie, ale czuję się, jakby z tobą wyjechała też część mnie.

Tsutomu przestał się kontrolować, mówił, co mu ciążyło na sercu. Chciał, żeby to wszystko usłyszała.

- Zostało jeszcze pięć miesięcy...Mimo to wiem, że będę wciąż na ciebie czekał pewnie dzień przed twoim przyjazdem będę tak podekscytowany, że nie zasnę. Ale będę czekał...

Wziął głęboki wdech.

- Bo...Stałaś się częścią mojego życia, Amaya-San.

Wyznał, patrząc na czubki swoich stóp. Był w uroczych, fioletowych skarpetkach w małe orzełki. Poruszył palcami u stóp, czekając na jej odpowiedź.

- Tsu-Chan, ty draniu... - Powiedziała biorąc głęboki wdech - Specjalnie to powiedziałeś... - Siąknęła nosem i przetarła rękawem bluzy policzki.

- Nie. Mówię, co czuję. Nie chcę drugi raz zepsuć.

- Muszę już iść...Wyjeżdżamy. - Powiedziała dużo ciszej, niż wcześniej i znowu siąknęła nosem - Do usłyszenia wieczorem, Tsu-Chan.

- Do usłyszenia... - Chciał się już rozłączyć.

- A i...Tsu-Chan?

- Tak? - Spytał, znów przykładając urządzenie do ucha.

- Kocham cię, mój Mały Asie.

Potem usłyszał, że się rozłączyła.

Chłopak zamrugał szybciej, patrząc tępo przed siebie i czuł, jak jego twarz nabiera czerwonych kolorów.

Zawstydził się i schował twarz w dłoniach, cicho mrucząc coś pod nosem.

- Wiem, że mnie kocha...A i tak mnie to zawstydza. Czemu?! - Jęknął żałośnie w dłonie, próbując uspokoić szybkie bicie swojego serca.

Amaya odłożyła telefon do torby i ruszyła w kierunku autokaru.

- Awwww! Amaya-Chan, masz chłopaka? - Spytała miło Mika, stając obok niej.

Amaya poczerwieniała na policzkach.

- Nie...Nie jesteśmy razem. - Mruknęła niemrawo I trochę smutno.

Brązowowłosa spojrzała na nią pytająco.

- Ale go kochasz, no nie?

Nakamura pokiwała twierdząco głową, nie mogąc przestać się rumienić.

- No to na co czekacie? - Rozgrywająca się zaśmiała - Na pewno będziecie bardzo uroczą parą!

**************************