13/19

Pov. Damianek

Właśnie dziś idę się spotkać z Karolem. Ubrałem się nie elegancko, ale też nie brzydko. Ubrałem się zwyczajnie. Eh... Mniejsza. Wyszedłem z domu. Nie jechałem camaro bo do tej kawiarni mam ze 15 minut. Szedłem powoli patrząc w chodnik.  Wszedłem jeszcze do sklepu i kupiłem sobie bułke i wodę. Byłem głody no co?

Doszedłem do kawiarni na telefonie sprawdziłem godzinę. 13: 10. Jak zwykle spóźniłem się. Ale nie za bardzo. Wszedłem do pomieszczenia i podeszłem do stolika przy którym siedział Karol.

-cześć- powiedziałem

-hej- odpowiedział

Czuje się jakbyśmy się nie znali. Tylko jakiś przypadkowy chłopak z ulicy zaprosił mnie do kawiarni żeby później mnie zgwałcić. Heh...

-Usiądź- powiedział Karol

-to o czym chciałeś mi powiedzieć?- usiadłem na przeciwko niego

-może najpierw coś zjemy? Głodny jestem- zaśmiał się, a ja razem z nim

-Ta ja trochę też- wziąłem do ręki kartę

Time skip

Nasze zamówione jedzenie właśnie nam donieśli. Podziękowaliśmy i zaczeliśmy jeść. Ja na swoim talerzu miałem omlet do tego herbatę. Karol też miał omlet, ale do tego miał kawę. Kiedy zjedliśmy Karol zaczął rozmowe.

-Hubi...- powiedział opierając się o stół

-S-słucham...- bałem się

-Znamy się długo i...- przerwałem mu

-Czekaj...- chwyciłem za jego nadgarstek i odsłoniłem bluze

-Czy ty...- przejechałem palcem po bandażu

-Tak, dasz mi dokończyć?- spytał wyrywając ręke

-pokaż...- prawie płakałem

-Hubert- znowu mu przerwałem

-Pokaż... Chce zobaczyć- powiedziałem stanowczo

Karol odwiązywał powoli bandaż na jego ręce. Kiedy został ostatni kawałek powiedział "przepraszam". Na jego ręce zobaczyłem dużymi literami napis " HUBERT" Czyli to przeze mnie. Przez mnie się pociął.

-To p-przez mnie?- zapytałem

-Po części tak ale...-przerwałem mu poraz trzeci

-Karol... Ja przepraszam... Nie chciałem...- przed oczami miałem zamazny obraz

-Hubi nie płacz...- uśmiechnął się do mnie

-Ciebie to bawi?!- krzyknąłem

-Nie, nie bawi- powiedział- teraz mogę ci powiedzieć?

-Nie możesz...

-Co?- zapytał

-Muszę iść do domu... Przepraszam

-Odprowadzę cię- powiedział po czym wstał

-Dzięki ale dojdę sam- powiedziałem ocierając łzy

Wstałem ominąłem mojego przyjaciela chwiejnym krokiem. Podeszłem do drzwi i prawie upadłem ale ktoś, a raczej Karol mnie złapał.

-Dojdziesz sam?- zaśmiał się

-Cicho już, idziemy do ciebie- zapytałem

-Zawsze kotku...

Leczo leczo!
355 słów
Ryba wróciła Kochani!
Przepraszam że rozdziałów nie było ale nie miałam czasu.

Mam dla was dziś trzy rozdziały! To jest PIERFSZY

Bayoooooo