Sara:

Michael wyjechał..

Żeby o nim nie myśleć poświęciłam się kampanii. Kolejny miesiąc zleciał nim się obejrzałam. Gdy Peter otworzył swoją galerię, ku mojemu zdziwieniu największym zainteresowaniem cieszyły się zdjęcia na, których byłam ja. W głębi duszy cieszyłam się, że nie są na sprzedaż. Peter starał się do mnie zbliżyć. Zabierał mnie na kolacje, romantyczne spacery i robił niespodzianki. Na przykład takie jak dziś rano. Po wejściu do salonu oniemiałam. Wszędzie stały w małych wazonach bukiety czerwonych róż. Ten mężczyzna robi na mnie coraz lepsze wrażenie. Sprawia, że zapominam o Michaelu.. Carla wygadała się, że był w Nowym Jorku jeden dzień. Kilka dni po otwarciu galerii przyleciał zobaczyć akty. Potem odwiedził rodziców i poleciał z powrotem do Londynu. Nie skomentowałam tego. Nie wiedziałam po prostu co mam jej odpowiedzieć..

Dziś jest dzień, kiedy w końcu odwiedzi mnie mama. Już się nie mogę doczekać. Przyjedzie razem z ciocią Marią. Właśnie szykuję kolację na, którą ma też przyjść Peter. Ja już poznałam jego rodziców, więc chcę się odwdzięczyć i zapoznać go z moją rodziną. Nasza znajomość przeradza się w coś naprawdę poważnego. Rodzeństwo Statków trochę kręci nosem, ale co mnie obchodzi ich zdanie? To z kim się spotykam jest moja prywatną sprawą i im nic do tego. Jeszcze miesiąc i będę wolna. Będę mogła pójść swoją drogą i nikt mi tego nie zabroni. Gdy kolacja już gotowa i ja też, słyszę jak Casper wchodzi do apartamentu, pokazując moim gościom gdzie mają iść. Na widok mojej rodzicielki prawie wybucham płaczem. Mama uśmiecha się na ten widok i bierze mnie w swoje bezpieczne ramiona.

-Spokojnie. Nie płacz córeczko. - mówi do mnie jak do małego dziecka

-To ze szczęścia, mamusiu.

-A ze mną się nie przywitasz? - pyta ciocia

Wyswobadzam się z objęć mamy i podchodzę do cioci, lekko ją przytulając.

-Witaj. - szepczę cicho

-Zmieniłaś się. - mówi odsuwając mnie od siebie na długość ramienia

Podchodzi do nas moja mama i potwierdza jej słowa..

-Tak.. Wyglądasz na pewną siebie kobietę, a nie zagubione dziewczę, którym byłaś jak wyjeżdżałaś z domu.

-No wiesz, co?! Dzięki mamo. - udaję lekkie oburzenie jej stwierdzeniem

Obie z ciocią zaczynają się śmiać, a ja razem z nimi. Zapraszam ich na kolację. Spoglądając na zegarek, zaczynam się trochę martwić tym, że nie ma jeszcze Petera. Czyżby zapomniał? Odpowiedź dostaje chwilę później, gdy wkracza pewnym krokiem do salonu, a w rękach trzyma bukiety kwiatów. Na jego widok odrazu robi mi się cieplej na sercu.

-Kim jest ten młody bóg? - pyta widocznie oczarowana ciocia

-Mamo, ciociu Mario przedstawiam wam Petera.

-Tego Petera? - dopytuje mama

-Tak. Peter, to mój chłopak. - odpowiadam

-Miło mi jest poznać kolejne piękne kobiety z rodziny White. - oznajmia Bishop

Następuje seria uścisków i całusów w policzek. Obie kobiety zostają przez niego obdarowane bukietem kwiatów. Ja również dostaje jeden i pytam go ..

-Nie przesadzasz trochę? - mając na myśli dzisiejszą poranną niespodziankę

-Ani trochę. - odpowiada z uśmiechem i całuje mnie delikatnie w usta.

Wieczór mija nam bardzo przyjemnie. Wszystkim smakowało, to co przygotowałam. Rozpiera mnie radość i szczęście, że otaczają mnie osoby bliskie memu sercu. Spoglądam na Petera, który intensywnie próbuje przekonać ciocię Marię, że to On ma rację na temat tego o czym dyskutują. Zerkam też na mamę. Już dawno nie widziałam jej tak ożywionej i roześmianej. Chyba wyczuła, że się jej przyglądam..

-Możemy wyjść na balkon? - pyta mnie

-Oczywiście.

Wstajemy od stołu. Gdy już jesteśmy na zewnątrz, ochładza nas przyjemny wietrzyk. Pierwsza odzywa się mama..

-Chciałabym Ci o czymś powiedzieć.

-Coś się stało? - pytam zmartwiona

-Tak, ale nic złego córeczko. - odpowiada

Przyglądam się mojej rodzicielce. Bije od niej aura szczęścia.

-Mamo powiedz, to w końcu. - ponaglam ją

Widzę jak bierze głęboki oddech i oznajmia..

-Poznałam kogoś. Od dwóch miesięcy się spotykamy.

-Masz na myśli mężczyznę mam nadzieję.

-No chyba, że nie kobietę. - śmieje się

-Jesteś szczęśliwa? - pytam poważnie

-Jestem. - odpowiada pewnie

-Tylko, to się liczy. - mówię

Podchodzę i mocno ją przytulam.

-Nie jesteś zła?

-Oczywiście, że nie! Tak się cieszę, że w końcu będziesz żyła naprawdę, Mamo. Tata by tego chciał.

-Kocham Cię.

-Ja Ciebie też.

Obie trochę się po płakałyśmy i chwilę trwało nim byłyśmy w stanie wrócić do Petera i Cioci. Oni jednak chyba nie zauważyli naszego zniknięcia bo gdy wróciłyśmy do środka, nadal prowadzili ożywioną dyskusję.

-Ten człowiek jest szalony! - wykrzykuje śmiejąc się ciocia i wskazując na Petera

-I wice wersa, moja droga Pani. - odpowiada jej

-Myślę, że powinnyśmy już położyć się spać, Mario. Za nami męcząca podróż. Dajmy młodym spędzić czasu trochę sam na sam. - zwraca się moja mama do siostry

Żegnają się z Peterem, a ja pokazuję im przygotowane wcześniej pokoje. Gdy wracam widzę, że mój chłopak zdążył już prawie sprzątnąć po kolacji.

-Nie musiałeś. - mówię przytulając się do jego pleców

Peter wkłada ostatnie naczynia do zmywarki i odwraca się ku mnie odpowiadając..

-Nie musiałem, ale chciałem.

-Dziękuję.

-Nie ma za co, Skarbie. Dla Ciebie wszystko. - mówi

Spoglądam mu prosto w oczy prosząc..

-Zostań dziś ze mną..

Widzę szok na jego twarzy, który po chwili przeradza się w tajemniczy uśmiech. Przybliża swoje usta do moich składając pocałunek, który zarazem jest obietnicą.

-Zostanę. - odpowiada

_

Michael:

Od ponad miesiąca nie mam żadnego kontaktu z Sarą. Thomas, nie wiem dlaczego za każdym razem gdy do mnie dzwoni, przekazuje mi jakieś nowe informację z jej życia. Tak samo robią Carla z Eryką. Chcąc nie chcąc jestem na bieżąco. Wiem, że zaangażowała się w związek z Bishopem. Zdjęcia  które jej zrobił i powiesił w swojej galerii potwierdzają jego szczerą fascynację i dobre zamiary względem niej. Powinienem odetchnąć z ulgą. W końcu tego chciałem, chciałem żeby była z kimś innym, a nie ze mną. Teraz gdy, to do mnie dociera czuję ogarniającą mnie pustkę. Serce boli jak nigdy wcześniej. Bałem się zaryzykować i straciłem ją… Zaczyna dopadać mnie panika i złość. Mój oddech przyspiesza,a dłonie jakby bez mojej zgody strącają wszystko z biurka przede mną. Z moich ust wydobywa się niekontrolowany krzyk..